Τελικά τι μας πονάει περισσότερο ενας ραγισμένος σπόνδυλος ή μια ραγισμένη καρδιά ;; Δεν μπορω να μην αναρωτηθώ βλέποντας την αδερφη μου να διαλύεται στο διπλανό κρεβάτι οσο εγω δαγκώνω τα χείλη μου για να μην τσιριξω απο τον πόνο ... Άτιμο πράγμα η δισκοκυλη αν βγει δεν περνάει ποτε... Το πολυ πολυ να παίζει που και που κρυφτό και οποτε θέλει να επανεμφανίζεται ... Κάτι αντίστοιχο υποθέτω συμβαίνει και με τον έρωτα... Αν μια καρδιά ραγίσει ακόμα και αν γιάνει πάντα ενα αγκάθι θα υπάρχει κάπου βαθιά κρυμμένο περιμένοντας να σε τσιμπήσει την κατάλληλη στιγμη. Ωστόσο αν ξέρουμε πόσο πολυ πονάει ο έρωτας γιατι τον κυνηγάμε ; Άντε την δισκοκυλη ξέρω βγαίνει μονη της και δεν επιδέχεται καμία πρόληψη ή θεραπεια.. Τι γίνεται όμως με τα ζητήματα καρδιάς; Είμαστε χαζοί , πιονια στο παιχνίδι της μοίρας ή απλα μαζοχιστές; Ιδού το αποψινό ερώτημα...