Πέρασαν σχεδόν δυόμιση μήνες απο τότε που άφησα το σπιτι μου, την πολη μου και τίποτα δεν εχει αλλάξει στην βαρετή ζωή μου... Όλα κυλούν ήρεμα... Το μονο που επαναστάτει ειναι το μυαλό μου ... Αυτο δεν μπορεί να κάτσει ήσυχα , τρέχει παντού φαντάζεται τα πιο απίθανα πράγματα, ονειρεύεται και ζει μέσα στο άδειο μου κορμί... Μου δίνει ζωή και ελπίδα...διαβάζω συνεχώς για να πάρω το πτυχίο μου και να ορκίστω..... Προχθές έγινε η πρώτα ορκομωσία απο τότε που τελειώσαμε ..  Αρκετοί ήταν αυτοί που ορκίσθηκαν, τόσοι ώστε να με κάνουν να νιώσω άσχημα που δεν βρισκόμουν ανάμεσα τους... Όλα μου τα λάθη , τα ξενύχτια μου η τεμπέλια μου όλα άρχισαν να περνάνε μπροστά απο τα ματιά μου...ένιωσα τύψεις και μελαγχολία .. Πιο πολυ απο όλα ένιωσα  χαΖη που άφηνα την σχολη μου για ηλίθιους ανθρώπους και για ανόητες καταστάσεις ... Ποτε δεν ήμουν ετσι , άλλαξα ... Ριζικά ... Ωστόσο δεν το μετανιώνω απλα εκνευρίζομαι γιατι έχασα το μέτρο... Για να ειμαι ειλικρινής αγαπάω την Κομοτηνή μου αλλα ειχα την ανάγκη να φύγω για κάτι καλύτερο... Ποιο όμως ειναι αυτο και ποτε θα έρθει ;;; Πως θα το καταλάβω ;;; Μου θυμίζω κάτι κοριτσάκια που ειναι συνεχώς στην τσίτα , δεν ειναι σίγουρες για τίποτα και γκρινιάζουν για μια τρίχα που πετάει απο το υπόλοιπο καλοφτιαγμένο συνολο ... I don't wanna be this type of person... I just don't ... Και αφού το ξεκαθάρισμα και αυτο θέλω να κάνω μια ιδιαίτερη μνεία στο spotify..  Κάθε μέρα ερωτεύομαι , γελάω διαβάζω κοιμάμαι και κλαίω ακούγοντας μουσική μέσα απο αυτο.... Τωρα συγγράφω ακούγοντας παλιά κσι αγαπημένα τραγούδια ... Με μια λέξη ΕΡΩΤΑΣ...