Καλησπέρα σας γλυκά μου μπλογκεράκια... Ω ναι. Its me ,<< the asoti>>... Μόλις συνειδητοποίησα πόσο καιρό έχω να γράψω ή μάλλον να δημοσιεύσω. Κλασσική Σιλβή, αφήνω τα πάντα μισά. Αν με ρωτήσετε το γιατί, θα απαντούσα επειδή πολύ απλά μπορώ! Η σημερινή μου ιστορία απευθύνεται στις σχέσεις. Όχι στις ερωτικές, μην βιάζεστε να με βρίσετε αλλά στις φιλικές. Ναι σε αυτές τις σκληροπυρηνικές σχέσεις, που δύσκολα κατορθώνονται κυρίως όταν είσαι γυναίκα. Βλέπετε, εμείς οι γυναίκες, που έχουμε περίοδο σχεδόν κάθε μήνα και τρώμε ότι βρούμε μπροστά μας , έχουμε άλλο ένα αρνητικό. Όταν κάνουμε κάποια σχέση , ξεχνάμε την πρότερη ζωή μας και ότι αυτή περιλαμβάνει. Νομίζουμε πως ο κάθε πεταλούδος της ζωής μας θα είναι και ο μοναδικός. Μέχρι βέβαια να αποδειχτεί γουρούνι και να τον κοιτάμε με αηδία όσο κυλιέται στις λάσπες , η ζωή έχει συνεχίσει και εμείς αναρωτιόμασταν που σκατά ήμασταν. Σε αυτό το σημείο ,λατρεμένα μου μπλογκεράκια , θέλω να τονίσω πως με αυτές τις γυναίκες ουδεμία σχέση έχω και είμαι περήφανη για αυτό. Ο α΄πληθυντικός που χρησιμοποίησα αναφέρεται σε πολλές φίλες και γνωστές που έχω αποκτήσει ανα τα χρόνια και περιγράψει σε μια πρόταση. Ωστόσο , δεν θα μιλήσω γι' αυτές διότι τις βαριέμαι απίστευτα. Το ίδιο είδος βέβαια είναι δημοφιλές και στο αντρικό φύλο. Γνωρίζουν κάποια , την ερωτεύονται (thank God) και φοβούνται να βγουν ένα βράδυ με τους φίλους τους. Σαν πιστά σκυλάκια ακολουθούν τις οδηγίες δυο γυναικών, της μαμάς τους και της εκάστοτε γκόμενας.Η μοναδική πρωτοβουλία που παίρνουν είναι η αφηγηση ιστοριών του στρατού σε κάθε τραπέζι.Πόσο τις απολαμβάνουν... Πόσο τους βαριέμαι... Αυτούς που δεν βαριέμαι είναι οι τύποι των ανθρώπων που θα αλλάξουν την ζωή τους μόνο για κάποιο σημαντικό λόγο χωρίς να διαγράψουν το παρελθόν. Άντρες και γυναίκες που δεν φοβούνται την αλλαγή, ωστόσο προσαρμόζονται. Ναι! θα στήσουν συγγενείς και φίλους για κάποιο διάστημα και είναι λογικό. Ο έρωτας χρειάζεται χρόνο για να αναπτυχθεί, καθώς στην αρχή είναι εύθραυστος. Ωστόσο στην συνέχεια θα συνδυάσουν την παλιοπαρέα με την σχέση. Συγχαρητήρια λοιπόν , είστε οι ιδανικοί για φίλοι μου. Ωστόσο και αυτού του είδους οι σχέσεις έχουν θα έλεγα μια ημερομηνία λήξεως. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Ο άνθρωπος δεν παραμένει αναλλοίωτος αλλά αλλάζει. Τα τρελά κολλητάρια γίνονται όμορφα ζευγαράκια, τα ζευγαράκια γίνονται ευτυχισμένοι νεόνυμφοι, αγχωμένοι γονείς, γκρινιάρηδες ηλικιωμένοι. Συνέχεια δεν έχει για ευνόητους λόγους. Σε όλες αυτές τις φάσεις λοιπόν, αν δεν συμπάσχεις δεν μπορείς να συμβαδίσεις. Σε ρωτάνε οι καλές σου φίλες, πως σου φαίνεται αυτή η μπιμπίλα και εσύ σκέφτεσαι το πανάκριβο χειροποίητο φόρεμα με τελείωμα μπιμπίλας, που είδες στο ατελιε του Τσάρλι. Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις και στην καλύτερη περίπτωση είτε θα γελάσεις είτα θα γελοιοποιηθείς. Θες να τους διηγηθείς με κάθε πρόστυχη λεπτομέρεια το χθεσινοβραδινό σου ραντεβού αλλά αυτές έχουν την γλυκιά φάτσα της μητρότητας. Κρατάνε την κοιλία ή το μωρό τους και πασχίζουν να σε ακούσουν με προσοχή. Δεν μπορείς να τους πεις τίποτα σε εκείνη την φάση. Νιώθεις χαζή ενώ είσαι απλά ελεύθερη!Ίσως να φοβάσαι λιγάκι. Δεν ξέρεις πως νιώθουν. Δεν ξέρεις μήπως κάποια λόγια σου τις πικράνουν. Σε κάθε σενάριο το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αλλαγή φάσης σημαίνει αλλαγή ανθρώπων και αντίστοιχα δυσκολία επικοινωνίας. Αυτό το κείμενο λατρεμένα μου μπλογκεράκια, ένιωσα την ανάγκη να το γράψω λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην ζωή μου. Ο κύκλος μου αλλάζει, εγώ μένω ίδια. Η παθιασμένη, αέναη Σιλβή σας. Ξέρω δεν είμαι μόνη , δεν είμαι η μόνη. Επίσης υπόσχομαι να μάθω τι είναι μπιμπίλα και να υπερπηδήσω τα όποια εμπόδια αρκεί να μην συναντήσω σεμνότυφα βλέμματα και πουριτανικές αντιλήψεις. Τότε θα πάρω τα γοβάκια μου και σαν άλλη μια πιο επαναστατική σταχτοπούτα θα φύγω τρέχοντας... Με σκανδαλιάρικη διάθεση, η ελεύθερη Σιλβή σας... Υ.Γ. Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στις νέες μανούλες που βλέπουν μαζί με το σώμα τους να αλλάζει και η ζωή τους. Εύχομαι η αλλαγή να σας κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένες. Ποντικάκι και Νενίκα, η περιπέτεια τώρα ξεκινάει...Ματς μουτς...