Έρωτας, βροχή και ζεστές χυλόπιτες....


Αγαπητά μου μπλογκεράκια...i miss you so muchhh!!! Πάει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που ανάρτησα οπότε έχω πολλά και ζουμερά νέα να σας διηγηθώ!!! Γι' αυτό τον λόγο σας αφιερώνω ένα αγαπημένο τραγούδι από τα παλιά για να σας κρατάει σε εγρήγορση ( https://www.youtube.com/watch?v=JsMUQK4jdsQ ).  Αρχικά θα ξεκινήσω από το ερωτικό κομμάτι, το οποίο σας προδιαθέτω είναι απλά τραγικό. Περίμενα μια κίνηση, έστω και μικρή μετά από τις ελπίδες που μου έδωσε στο ραντεβού ανασκόπησης σχέσεως, ωστόσο τίποτα. Το απόλυτο κενό... Και αυτό με εκνευρίζει ακόμα πιο πολύ , καθώς δεν είμαι η Καλομοίρα για να τραγουδάω σαν την barbie << και όλο περιμένω...>> . Μια τύπισσα σαν και εμένα λιμάρει τα νύχια της για να είναι έτοιμη να επιτεθεί όταν το θήραμα επιστρέψει με την ουρά στα σκέλια. Ίσως ακούγομαι σαν καμιά σαικο λέαινα , ωστόσο η μικρή μου εμπειρία στους άντρες, μου έδειξε πως όλοι με πλήγωσαν ενώ τους φέρθηκα άψογα, όλοι γύρισαν για να με ξανά πληγώσουν. Τι κρίμα , γι ' αυτούς που δεν χρειάζομαι πολλές επαναλήψεις για να μάθω. Η αλήθεια είναι ότι αυτή την φορά πόνεσα και νευρίασα περισσότερο από κάθε άλλη φορά . Είναι δύσκολο να χάνεις έναν γκόμενο είναι όμως ακόμα δυσκολότερο να χάνεις έναν καλό φίλο. Έναν φίλο που ξέρει όλα σου τα χούγια καλύτερα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Εγώ έχασα σε μια στιγμή και τα δύο και πιστέψτε με δεν ήταν από δικό μου λάθος. Για πολύ καιρό τον έψαχνα , να τον δω έστω για μια στιγμή, έστω από απόσταση. Οι δρόμοι μας δεν ξανασυναντήθηκαν από τότε. Είναι στιγμές που μου λείπει τόσο πολύ, και άλλες που απλώς θέλω να τον συναντήσω και να του φέρω ότι βρω στο κεφάλι.. Είχα βέβαια και τις κατακτήσεις μου... Όχι μην χαμογελάτε πονηρά.. Τίποτα το τόσο ιδιαίτερο δεν συνέβη ...ακόμα... Αρχικά μια κατάκτηση μεγάλης ηλικίας , που ωστόσο κάτι με κρατάει πίσω .. Δεν ξέρω τι, κάτι μου βγάζει ... Ας το πούμε γυναικείο ένστικτο ,που συνήθως λειτουργεί. Επίσης μου την έπεσε και ο κλασσικός λαικός τύπος, ο Ελληνάρας που λέει << θα σε δώσω μια φάπα>> και << τι μωρό είσαι εσύ>>... χαχα δεν είμαι σνομπ αλλά το να ακούω κάτι τέτοιο δεν είναι από τα στοιχεία που με ελκύουν αλλά από αυτά που γελάω.. Πάλι καλά δεν επιμένει να βγούμε ραντεβού. Που και που απλώς στέλνει κανένα μήνυμα στο fb... Αυτά με το ερωτικό κομμάτι. Με τα επαγγελματικά 
τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Όπως είχα αναφέρει σε προηγούμενη ιστορία μου είχα πιάσει δουλειά ως πωλήτρια παπουτσιών στα dexim και έτρεχα από το πρωί ως το βράδυ. Στην αρχή μου άρεσε πάρα πολύ. Ωστόσο όλα τα ωραία πράγματα γρήγορα τελειώνουν. Το παραμύθι έγινε εφιάλτης όταν η μια πωλήτρια άρχισε να ζηλεύει και να με συκοφαντεί. Μέρα με την μέρα, άρχισαν να μου κάνουν την ζωή δύσκολη, να με διατάζουν και να μου σπάνε τα νεύρα με όλους τους τρόπους που μπορεί να σκεφτεί άνθρωπος. Είχα αρχίσει να έχω κάθε μέρα πονοκέφαλο από την υπερβολική πίεση. Το ποτήρι ξεχείλισε όταν ένα βράδυ με έδιωξαν με το έτσι θέλω και έπειτα πήραν τηλέφωνο τον υπεύθυνο ( μην τον σχολιάσω καλύτερα). Φυσικά με συκοφάντησαν. Ωστόσο αυτό δεν με πείραξε. Με φρίκαρε το γεγονός , ότι την επόμενη μέρα ήταν και οι δυο καλές, γλυκές και χαμογελαστές μαζί μου. Μάλιστα δεν με άφηναν να κάνω πολλές δουλειές και έτρεχαν πρόθυμα να κάνουν τα πάντα. Και φυσικά το μυαλό μου δεν σκέφτηκε τόσο πρόστυχα για να καταλάβει ότι με είχαν θάψει και φρόντιζαν τις τελευταίες λεπτομέρειες. Είχαν προειδοποιήσει τον υπεύθυνο και μας παρακολουθούσε από τις κάμερες. Τόσο προστυχιά δεν έχω ξανασυναντήσει... Έπαθα σοκ, ένιωσα σαν ένα μικρό παιδί που χτυπήθηκε βάναυσα χωρίς λόγο και αιτία. Την κατάληξη την φαντάζεστε. Την πλήρωσα εγώ η αθώα και  η καλύτερη στις πωλήσεις και πίσω έμειναν μια ρουφιάνα και ένα χάπατο. Δυο πρόστυχες ψυχές. Ας είναι. Εγώ θα κάνω κάτι καλύτερο στην ζωή μου, όσο γι αυτές μάλλον θα είναι μια ζωή πωλήτριες και μάλιστα τους το εύχομαι. Για την ώρα παραδίδω ιδιαίτερα μαθήματα... Είμαι φιλόλογος άλλωστε. Έχω τρία παιδιά ωστόσο τα λατρεύω όλα. Το ένα είναι ένα μικρό αγοράκι πέμπτη δημοτικού το οποίο μου κάνει πάντα κοπλιμέντα. Το άλλο είναι ένα ντροπαλό κοριτσάκι β γυμνασίου . Μου μιλάει πάντα με σεβασμό. Πόσο αστείο μου φαίνεται να με λένε κυρία. χαχα . Το τρίτο είναι ένα παλικάρι που θα δώσει πανελλήνιες. Είναι πιο μεγάλο ωστόσο μεγαλώνει και η ευθύνη. Είναι το μόνο παιδί που με αγχώνει καθώς δεν έχει καθόλου βάσεις και είναι αφασία. Ελπίζω στην καλύτερη δυνατή έκβαση. Τα όνειρα για ντουμπάι δεν τα έχω προδώσει καθώς ακόμα προσπαθώ να πάρω μια πρόσκληση. Έβγαλα και επαγγελματικές φωτογραφίες! Κάποια στιγμή θα κάτσω να ξαναγράψω το βιογραφικό μου. Επίσης ορίστηκε και η ορκωμοσία μου. Θα είναι στις 26 Νοεμβρίου και μετά από λίγες μέρες είναι τα γενέθλιά μου! Ανυπομονώ να γυρίσω στην παλιά μου γειτονιά... Την Κομοτηνή. Πόσο μου έχει λείψει!!! Βρήκα και δεύτερο φόρεμα για ορκωμοσία. Είναι κοντομάνικο, υπερβολικά κολλητό και φτάνει μέχρι το γόνατο. Είναι λεοπάρ σικ και σέξι. Δηλώνω ερωτευμένη. Εν ολίγοις στην ζωή μου επικρατεί συννεφιά, αρκετές χυλόπιτες όπως θα διαπιστώσατε και αχτίδες φωτός. Γιατί η ελπίδα για μένα δεν πεθαίνει ποτέ. 
Καλό σας βράδυ μπλογκεράκια μου. 
Υ.Γ. Για τυχόν λάθη μην με κακολογήσετε. Βαριέμαι να ξαναδιαβάσω το κείμενο , το οποίο έγραψα βλέποντας 50-50 σε επανάληψη. 

Φιλάκιαααα

Share:

0 σχόλια