Χρόνια μου πολλάαααα λοιπόν να με χαίρεστε να σας γράφω ολη την ώρα... Όπως είθισται ετσι και εγω όντας κατα ενα χρονο μεγαλύτερη θα βάλω στόχους για τον επόμενο χρόνο μου... Ωστόσο επειδή όταν κάνουμε σχέδια ο θεός χαμογελάει ειρωνικά εγω απλως θα κάνω μερικές ευχές... Αρχικά εύχομαι να ειμαι υγείης το ίδιο και όλοι οι άνθρωποι γύρω μου... Ελπίζω να φτιάξω το σώμα των ονείρων μου και νς μην παρατήσω το γυμναστήριο που τόσο καιρο πηγαίνω...ελπίζω να βρω τον δρόμο μου μαζί και μια δουλειά που θα μου προσφέρει όσες υλικές απολαύσεις επιθυμώ... Επίσης θα πάρω το πτυχίο μου (αυτό το εχω σίγουρο οποτε δεν το εύχομαι) . Επίσης ελπίζω να βγάλω καποια στιγμη και ενα δίπλωμα οδήγησης με την επιθυμία να εχω ενα δικό μου αμάξι. Εύχομαι να κάνω ολική φωτόλυση για να μην ξαναπιάσω ποτε στα χέρια μου ξυραφάκια κρέμες και αποτριχωτικές μηχανές... Εύχομαι ο Αη -Βασιλης να μου φέρει ενα δώρο έκπληξη όπως όταν ήμουν μικρη και αθώα... Εύχομαι να γνωρίσω τον άντρα τον ονείρων μου , μια σωστή φίλη ( εχω μια αλλα ειναι πολύ μακρυά) καθως οι κοντινές μαλλον μας απογοήτευσαν... Εύχομαι να κυκλοφόρησω το δικό μου βιβλίο και να πουλήσει αρκετά αντίτυπα ... Εν τελεί εύχομαι ειτε κατόρθωσω όλα αυτα ειτε όχι να βρω την ευτυχία ... Ξέρω οτι ζητάω παρα πολλα ωστόσο ελπίζω οτι θα πάρω έστω τα μισά ... Ξέρω επίσης οτι μαλλον ειμαι αλαζόνικη αλλα αυτή την στιγμη νιώθω άνετα με αυτο... Πάνω απο όλα θέλω να πετάξω ψηλά, προς την ανεξαρτησία και την ελευθερία... Άραγε διαβάζει κανείς τις φλυαρίες μου;;; Ιδού το ερώτημα...
Σε κάθε καινούργια αρχή που έκανα στην ζωή μου ( όχι οτι εχω κάνει πολλές ) φοβόμουν λιγάκι αλλα η επιθυμία να ζήσω και να κάνω κάτι διαφορετικό υπερισχύε πάντοτε.. Ένιωθα φόβο και ενθουσιασμό ο οποίος αργότερα γινόταν χαρα... Σε αυτή την φάση της ζωής μου παλευω να κάνω μια αρχή, μια καινούργια αρχή γεμάτη εμπειρίες καλύτερες και δυνατότερες απο τις προηγούμενες... Το περίεργο ειναι οτι παρα τα κορυφαία σχέδια μου εγω νιώθω σκατα... Μια κινούμενη καταστροφή... Γιατι άραγε ;;; Ισως να φταίει το γεγονός πως οποίο μεγάλο σχέδιο και αν ειχα το παράτησα στην μέση... Ειχα πει οτι θα γράψω βιβλίο και βιβλίο έγινα. Ισως καποια στιγμη στα 40 μου, όταν θα νιώσω μονη και έρημη λιγο πριν παρατήσω τελείως τον εαυτό μου, καταφέρω να γράψω κάτι το αξιόλογο... Ειχα πει επίσης οτι θα δούλευα οπουδήποτε οτιδήποτε αρκεί να μην κάθομαι άπραγη ωστόσο εγω δεν εχω κάνει τίποτα παρα μόνο ελάχιστα πράγματα. Βέβαια η πολη μου δεν προσφέρεται για πολλα πράγματα αλλα και πάλι... Πήγα και αγόρασα ακριβά υλικά για τζελ για να γίνω αισθητικός μιας και εχω ταλέντο... Το χειρότερο όμως ειναι το εξής όσα νυχια εχω κάνει χάλασαν την επόμενη μέρα ... Και επισήμως είμαι και νιώθω άχρηστη... Επίσης έκανα μια αίτηση για Αεροσυνοδός την οποία και δέχτηκαν ωστόσο πρέπει να περάσω απο σεμινάρια τεστ και συνεντεύξεις... Το θέμα ειναι οτι δεν νομίζω νς πάω γιατι εχω μια σχολη και επίσης φοβάμαι την αντίδραση των γονιών μου...νιώθω τόσο μικρη και πάλι ... Πρώτη φορα νιώθω φόβο, και μάλιστα πολυ... Θέλω να κάνω πολλα πράγματα αλλα φοβάμαι πολυ... Δεν ξέρω που να στρέφω και που να κοιτάξω... Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι στο οποίο να είμαι αρκετά καλη.... Είμαι η μόνη σε αυτόν τον πλανήτη που νιώθει ετσι ή υπάρχουν και άλλες χαμένες ψυχές;;;
Αγαπητό μου blogger άρχισα σιγα σιγα να αναιρώ την υπόσχεση μου καθως χθες νομίζω και προχθές δεν μπηκα στον κόπο να γράψω ή τουλάχιστον να διαβάσω αυτα τα λίγα που συνέθεσα τις προηγούμενες μέρες... Νιώθω απαίσια.. Οι μέρες μου στην φυλακή ειναι δύσκολες καθως νιώθω όλο και πιο αδύναμη, εχω χάσει την αυτοπεποίθηση μου και το παρελθόν φαντάζει τόσο περίεργο στα ματιά μου, τόσο μακρυνο... Δεν εχω όρεξη ούτε στο μπαλκόνι να βγω... Ειδικά η σημερινή μέρα ήταν απο τις χειρότερες νομίζω... Ωστόσο αποφάσισα να δράσω ακόμα και αργα. Άρχισα να γράφω υπό τους ηχούς Χατζηγιάννη ( ο ναι και εγω φρικαρα με την επιλογή μου ) και παντελιδη . Οσο η ώρα περνούσε το άλλοτε κενό έγγραφο επεξεργασίας κειμένου γέμιζε και μάλιστα με ευκολία.. Καθώς τα κομμάτια διαδέχονταν το ενα το άλλο δίνοντας μου καινούργια πατήματα έμπνευσης.. Οι λέξεις μαζί με εμένα χόρευαν τςιφτετέλι..Ένιωθα πως ο οίστρος ( μονιμος εραςτης του παρελθόντος )άρχισε και πάλι να γυρνάει σε μένα. Μέσα σε μια κριση αυτοπεποίθησης ( σπάνια στιγμη ) συμπλήρωσα μια αίτηση για δουλεια ως Αεροσυνοδός.. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος .. Anyway... Άρχισα να ψάχνω και για υλικά ονυχοπλαστικης. Ποτε δεν μπορούσα να φανταστώ οτι ενα φουρνάκι νυχιών ειναι πιο ακριβό απο ενα φουρνάκι μικρο κυμάτων... Τι να πει κανείς... Για το μόνο που μετανιώνω ειναι που είπα στον λατρεμένο γυμναστή μου τα σχέδια περί νυχιών. Με ειρωνεύτηκε λέγοντας μου οτι με άφησε ως φιλόλογο και θα με βρει ως νυχού ... Και που είμαι φιλόλογος είδα προκοπή ή μηπως οι σισθητικοι ειναι για το ανάθεμα ; Δεν τον κατηγορώ εχει ζήσει μια ζωή μέσα σε πολλα χρήματα και βλέπει τα πάντα διαφορετικά ...Αυτά για σήμερα ... Αύριο πάλι ...
Ladies and gentlemen σήμερα ειναι η πρώτη μέρα συγγραφής και οφείλω να ομολογήσω πως δεν πιστεύω οτι θα τα καταφέρω. Αρχικά να σας ενημερώσω οτι μετά κόπων και βασάνων έγραψα δυο ολόκληρες σελίδες. Η αφήγηση και η περιγραφή δεν θα έλεγα οτι με δυσκόλεψε. Ωστόσο συνάντησα δυσκολία στο να δημιουργησω έναν διάλογο . Για να είμαι ειλικρινής ο διάλογος μου , μου φαίνεται οτι ειναι πολυ ξερός , μόνοτονος. Θέλω να πιστεύω οτι θα βρω κάποια λύση και σε τούτο το ζήτημα ... Το θετικό της υπόθεσης ειναι οτι το μυαλό μου φτιάχνει συνεχώς καινούργια σενάρια , κατεβάζει ιδέες κσι πλάθει και άλλες ιστορίες... Ωστόσο προκύπτει η εξής απορία "θα χρησιμοποιήσω κάποιο στοιχείο απο αυτά ή θα τα πετάξω στο καλάθι των σκουπιδιών;". Επίςης νιώθω την ανάγκη να ζήσω πράγματα ωςτε να δώσω κάποια αληθοφάνεια στο κείμενο μου .. Γενικά εχω την αίσθηση πως το κείμενο των δυο σελίδων ( αισιοδοξώ στο έπακρο ) βροντοφωνάζει απο μακρυα " ΑΠΕΙΡΙΑ" ... Θέλω να πιστεύω οτι είμαι μια ρεαλιστρια που δεν καταδυναστεύει τον εαυτό της. Αυτα για σήμερα... Είμαι η Σιλβή και μόλις τελειωσααααα χα χα...
Καλησπέρα σας , καλώς ήρθατε στο ιστολόγιο μου. Το μπλογκίστικο όνομα μου ειναι Σιλβή και αυτή ειναι η προσπάθεια μου να πετύχω ενα στοίχημα. Ενα στοίχημα με τον εαυτό μου. Ισως σας φανεί αστείο ή ακόμα και γελοίο αλλα ισως ειναι ο μόνος τρόπος να φτάσω κάτι μέχρι τέλους . Η οργάνωση και η συνέπεια ειναι άσπονδες φίλες με τις οποίες εχω πιαστεί πολλές φορές απο τα μαλλιά. Κάπως ετσι αποφάσισα να φτιάξω ενα ιστολόγιο όπου θα περιγράφω την πρόοδο μου τις δυσκολίες ή τις ευκολίες που θα συναντήσω και τα νέα μου . Και όλα αυτα κάτω υπό την πίεση του χρόνου . Συγκεκριμένα αποφάσισα να πραγματοποίησω το ονειρο μου , να γράψω ενα μυθιστόρημα και αυτή την φορα να το ολοκληρώσω προτού βρεθεί στον καλάθο των αχρήστων λόγω δειλίας και χαμηλής αυτοπεποίθησης . Ο χρόνος που όρισα ειναι ενας μήνας και κάτι ψηλά και ξεκινάει απο αύριο . Αυτή ειναι η πρώτη ιστορια απλα και μόνο για να εγκαινιάσω το ιστολόγιο που έφτιαξα πριν απο 10 λεπτα... Αύριο θα το διακοσμήσω καθως αυτο ήταν δύσκολο να γινει μέσα απο το λατρεμένο μου κινητο . Θα χαρώ ιδιαίτερα να διαβαςω τα σχόλια σας είτε αυτα ειναι θετικά είτε αρνητικά . Ελπίζω να με εμψυχωσετε σε αυτόν τον αγώνα δρόμου.