Μετα απο την τελευταία μου ιστορια και τα χιλιάδες ερωτήματα που ξεπετάχτηκαν στο μυαλό μου όφειλα κατα κύριο λογο στον εαυτό μου να βρω απαντήσεις... Κάπως ετσι έκανα μια έρευνα σχετικά με τον έρωτα ατενίζοντας το μακρυνο παρελθόν.. Έρως ανίκατε μαχαν λοιπόν ... Στιχάκι που σε όλους μας θυμίζει τα σχολικά μας χρόνια και τα πρώτα χτυποκάρδια.. ´Απο μικρη αναρωτιόμουν τι ειναι ο έρωτας και πως θα τον καταλάβω..Αυτο το ερώτημα ακόμα και τωρα που μεγάλωσα τριγυρίζει στο μυαλό μου ισως και εντονότερα απο κάθε άλλη φορα... Ετσι μέτά απο πολύωρη φιλοσοφική συζήτηση και πολυ ποτό σε ενα γραφικό ουζερί αποφάςιςα αγαπημένοι μου φίλοι να γράψω αυτή την ιστορία περί ερωτος. Ισως στο τέλος της καταλήξω και εγω σε κάποιο συμπέρασμα...  Σύμφωνα με τους χριστιανούς ο έρωτας ειναι ενα δωρο που έδωσε στους ανθρώπους ο θεός για να μην χαθεί το γένος αλλα και για να διαφοροποιήθουν απο τα υπόλοιπα όντα της πλάσης. Το έκανε δύσκολο και επίπονο ώστε οι άνθρωποι να μην το σπαταλούν ανούσια αλλα να το σέβονται. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη οι θεοί είχαν φτιάξει τα αντρόγυνα , όντα με την γυναικεία και αντρική φύση μαζί. Ωστόσο επειδη ήταν πολυ δυνατά και φέρονταν άσχημα ο σοφός Δίας αποφάσισε να τα χωρίσει στην μέση δημιουργώντας τους ανθρώπους. Κατα τον χωρισμό άφησε ενα σημάδι,τον αφαλό, για να θυμόμαστε ποιοι είμαστε και τι γυρευουμε στην ζωή. Συγχρόνως τοποθέτησε τα γεννητικά όργανα μπροστά μας για να έχουμε την επιθυμία να ψάξουμε να βρούμε το άλλο μας μισο. Κάπως ετσι ο έρωτας μπήκε μέσα μας , σαν ενα επιπλέον όργανο του σωματός μας... Και στις δυο ιστορίες ο έρωτας γεννήθηκε σχεδόν την ίδια ώρα με την γέννηση των ανθρώπων... Προσωπικά λατρεύω τις αλληγορίες οποτε δεν μπορω να μην αναφέρω την Διοτίμα και την άποψη της περί ερωτος μιας και κατάφερα να την αντιληφθώ επιτέλους... Ο έρωτας λοιπόν συλληφθηκε σε ενα τραπέζι για τα γεννεθλια της Αφροδίτης απο τον πόρο και την πένια ... Σας λένε κάτι τα ονόματα ; Εμένα πολλα ... Πενία και Πόρος λοιπόν ειναι δυο απο τα βασικα χαρακτηριστικά του έρωτα ,τον οριοθετούν τον χαρακτηρίζουν και τέλος σαν περηφανοι γλύπτες του δίνουν την μορφή του... Ο έρωτας λοιπόν ειναι εραστης της Αφροδίτης, εραστης του ωραίου όπως αυτο εμφανίζεται στην φύση... Επίσης ελωχευει παντού , στο καλο και στο κακο , στο πάθος και το λαθος στην φτώχεια και τα πλούτη, στο πολυ και το λιγο... Τριγυρνά ξυπόλητος στις απέραντες κοιλάδες στα απόκρημνα βράχια και στα μαγικά χάλια του πανταζη...Ειναι σκληρός και άγριος, καθως ξαπλώνει οπου βρει και δημιουργεί ενα σωρό προβλήματα... Εν ολίγοις ο έρωτας στην αρχαιότητα ήταν ενας κακός μπελάς σταλμένος απο την ζωή ,άποψη που συγκρούεται εν μέρη με την σημερινή αντίληψη περί ερωτος... Οι νέοι άνθρωποι περιγράφουν τον έρωτα σαν μια χιλιοειπωμένη διαφήμιση της lacta ΤΟ πιο γλυκο κομμάτι της ζωής σου!!! Πιστεύουν στον μικρο φτερωτό θεό του έρωτα , στην γλυκιά και τρυφερή έκδοση του .. Τωρα γιατι όλοι οι άνθρωποι νιώθουν μοναξιά σε μια εποχή επικοινωνίας ( τεχνολογικής κατα βάση) αυτο δεν μπορω να το κατανοήσω. Επίσης δεν μπορώ να εξηγήσω το πως γινεται να δίνουμε τόση σημασία στον έρωτα όταν το μεγαλυτερο μέρος της ζωής μας το έχουμε σπαταλήσει αγκαζέ με κούτες χαρτομάντηλων softex και φιδάκι ... Ειναι τόσο διεφθαρμένη η εποχή που ζούμε ή φταίω εγω που πιστεύω πως όλοι παντρεύονται για τα στεγαστικά δάνεια γι αυτο και χωρίζουν μετα απο λιγο;; Πφφφ δεν ειμαι ικανή να απαντήσω... Το νεαρό της ηλικίας μου η περασμένη ώρα ακόμα και οι Coldplay που ακούω δεν βοηθάνε... Ετσι το μονο που θα πω ειναι το εξής who cares ;;;; Εχω μια ζωή για να το νιώσω να το κατανοήσω και τέλος να το απαντήσω... Ηθικό δίδαγμα ημέρας : carpe diem ....