Υπάρχουν στιγμές στην ζωή μιας κοπέλας που παλιμπαιδιζει θυμάται τα εφηβικά της χρόνια και κάνει τα μαλλια της κοτσιδάκια... Σε μια τέτοια στιγμη βρίσκομαι και εγω... Έπαιξα με τα γατάκι μου , χουζούρεψα , είδα τον εαυτό μου στον καθρέφτη και απελπίστηκα... Μονο τα μαλλια μου δεν έκανα κοτσιδάκια καθως ειναι πολλα... Σε αυτές λοιπόν τις στιγμές με μια lacta στο χέρι βλέποντας ταινιες με πρίγκιπες βατράχους και επίσημους χορούς αρχιζεις και ονειρεύεσαι σχεδιάζοντας με πένα την φαντασία ΑΥΤΟΝ που θα σου αλλάξει ολη την ζωή... ΑΥΤΟΝ που θα σε κάνει να λιώσεις στα χέρια του... Το πρόβλημα ειναι οτι το αγγελάκι με τα όμορφα σγουρα μαλλια μου λέει να πιστέψω στα παραμύθια και στους πρίγκιπες αλλα υπάρχει και ο διάολος μέσα μου ο οποίος με κοιτάζει περιπαιχτικα και φωνάζει δυνατά ξύπνα βούρλο... Ε οσο και ονειροπαρμένο και αν εισαι ξυπνάς ειτε το θες ειτε όχι ... Και τότε έρχεται η ώρα της επιλογής , καθως στέκεσαι στην μέση ενός ερήμου γεμάτο κίτρινα φύλλα δρόμου και δεν ξέρεις ποιο μονοπάτι να διαλέξεις... Αιώνιο υπνο και ευτυχισμενη ζωή ή το αντίθετο λογική κριτική σκέψη και μοναχική πορεία στο ρου της ζωής ;;; εγω δυστυχώς ή ευτυχώς διάλεξα το δεύτερο μονοπάτι οπου η απλή φοιτητική διαδρομή περιλαμβάνει ανηφόρες κατηφόρες χαράδρες γκρεμούς θάλασσες και ηλιοβασιλέματα ... Κάθε λογής πειρασμούς και το αντίτιμο ειναι η αθωότητα σου ... Αν εχεις μετρό ισως καταφέρεις να κρατήσεις ενα κομμάτι της. Το μονο σίγουρο ειναι οτι απαιτείται ενα μέρος της έστω και μικρο... Όσοι παίρνουμε αυτο το μονοπάτι ελπίζουμε απλα να κάναμε λαθος επιλογή και στο τέλος να βρούμε αυτόν που θα το επιβεβαιώσει δίνοντας άλλη μια ευκαιρία στα όνειρα...