Αγαπημένα μου μπλογκεακια,

Καλοί μου αναγνώστες. Πάει καιρός από την τελευταία φορά που χρησιμοποίησα το blogger για να εκφράσω αυτές τις μύχιες σκέψεις μου και τις τρελές εμπειρίες μου. Η αλήθεια είναι ότι ήμουν ιδιαίτερα απασχολημένη με το να τρέχω μάλλον άσκοπα. Βέβαια η πικρή αλήθεια είναι ότι μου προέκυψαν πολλά στον δρόμο. Εμπόδια, ανηφόρες, λακούβες και γκρεμοί γιατί φυσικά αν ήταν ένας απλός ίσιος δρόμος δεν θα άντεχα την βαρεμάρα και την άνεση που αυτός προσφέρει. Αλλά για να βάλω τα πράγματα σε μια τάξη θα σας εξιστορήσω τα γεγονότα από την αρχή. Όσα τουλάχιστον το μυαλό μου επιτρέπει. Πολλές φορές τα σκληρά γεγονότα, αυτά που σε σημαδεύουν βαθιά και αλλάζουν την μορφή σου, το μυαλό σου τα ξεχνά σκόπιμα. Πόσο ευλογημένη η φύση. Τα πάντα εποίησεν εν σοφία".

2019

Αύγουστος το 2019

Έφτασα στο Αμπου Νταμπι με τρεις βαλίτσες πολύχρωμες και γεμάτες κάθε λογής μπαγκάζια. Καλοκαιρινά, χειμερινά και ασπρόμαυρα επαγγελματικά. Όπως πρέπει. Η καρδιά μου γιομάτη φόβο και ανησυχία μα παράλληλα ξέγνοιαστη. Ήξερα ότι έχω κάνει το σωστό βήμα. Το ένιωθα βαθιά μέσα μου. Με εκπαίδευσαν και με παιδέψαν αρκετά. Κάθε αρχή και δύσκολη σκέφτηκα. Μα δεν σκέφτηκα το άλλο γνωμικό, το γνωστό, ‘η αρχή είναι το ήμισυ του παντός’ και αν η αρχή μύριζε χαζομάρα και ανόητες προδιαγραφές μπορεί κανείς να καταλάβει το τέλος. Οι μήνες στην αρχή κύλησαν γρήγορα και εύκολα. Αυστραλία, Ευρώπη και Ασία. Όνειρα και πραγματικότητα βρίσκονταν πλέον στα χέρια μου και εγώ ένιωθα πιο δυνατή και ανεξάρτητη από ποτέ. Πάντα ήθελα να γίνω πολίτης του κόσμου και πλέον ειχα την δυνατότητα να τα καταφέρω. Σπουδαίο πράγμα η δυνατότητα. Κρύβει ένα μυστήριο αυτή η λέξη, μια μαγεία. Είναι ο λόγος που πάντα αγωνιζόμουν, για την δυνατότητα να βρω μια καλή δουλειά, να έχω ένα ασφαλές μέλλον, να κοιμάμαι χαμογελαστή τα βραδιά. 

2020

Ιανουάριος 2020

Πάντα μου άρεσε η ιστορία, η ιστορική λογοτεχνία και οι ταινίες εποχής. Ίσως γεννήθηκα στην λάθος εποχή, ίσως η εποχή είναι λάθος από μόνη της. Δεν είμαι σίγουρη. Θα σας γελάσω. Ο Ιανουάριος όμως του 2020 ήταν σίγουρα λάθος. Ξεκίνησε η εποχή του κορονοϊού και του φόβου. Ωστόσο, ενώ όλοι φοβόντουσαν τον κακό ιό, εγώ φοβόμουν αλλά πράγματα, πιο απλά. Δεν φοβήθηκα τον θάνατο. Τον θάνατο τον βίωσα μέσα στην οικογένειά μου. Είχα χάσει τον ανιψιό μου που ποτέ δεν γνώρισα, παρά μόνο στα όνειρα μου. Μα τι ειρωνία της τύχης, ήρθε στον κόσμο σε ένα ταξίδι μου στο Σίδνεϊ και έφυγε 31 Δεκεμβρίου, μετά από μια πτήση μου από το Σίδνεϊ. 

Στεναχωριόμουν για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν κάποιον δικό τους. Αγκάλιαζα με κατανόηση όλους εκείνους που έχασαν την δουλειά τους ή το ταίρι τους. Φοβόμουν για το δικό μου μέλλον. Έβλεπα τα πάντα γύρω μου να καταρρέουν δίχως σταματημό. Και τότε κατάλαβα πως ότι νόμιζα σταθερά ήταν άλλο ένα παλάτι στην άμμο της ερήμου. Δουλειά, ασφάλεια και οικονομικά όλα μπορούν να εξαφανιστούν μέσα σε ένα βλεφάρισμα των ματιών. 

Μάρτιος 2020

Η ζωη πέρασε σε άλλη διάσταση. Οι χώρες έκλεισαν τα σύνορα τους και κανείς δεν μπορούσε να πάει πουθενά. Τα αεροδρόμια παγκοσμίως σταμάτησαν να λειτουργούν και εγώ κάπου στην μέση παρατηρούσα με την πρωτόγνωρη αγωνία του θεατή τις εξελίξεις. Όλα αυτά μου θύμιζαν τις ταινίες εποχής που λάτρευα με την μόνη διαφορά πως το τέλος ήταν αβέβαιο. Η καραντίνα έγινε η νέα καθημερινότητα και εγώ ήμουν αποφασισμένη να τα καταφέρω. Το αυστηρό πρόγραμμα προέβλεπε γυμναστική, μαγειρική, διάβασμα και ποιοτικό κινηματογράφο. Έμαθα πρακτικά τι σημάνει οπτική γωνία θέασης. Στην δίκη μου οπτική γωνία δεν χωρούσε τίποτα το τραγικό. Την τραγωδία την ζούσαμε καθημερινά. 

2021

Μάρτιος 2021

Κάπως έτσι πέρασε ένας χρόνος και κάτι ψιλά. Καραντίνα, pcr test, μια δυο πτήσεις και πάλι καραντίνα. Ένα χρόνο μετά η ζωή ήταν ακόμα διαφορετική, ωστόσο οι άνθρωποι άλλαξαν. Συνήθως μέσα σε έναν πόλεμο, γελάς πιο έντονα, μιλάς ουσιαστικά και αγαπάς αληθινά. Δεν ξοδεύεις τον χρόνο σου σε οτιδήποτε ανούσιο. Κάτι τέτοιο συνέβη και τώρα. 

Στην δίκη μου ζωή ωστόσο ξεκίνησε τότε ο Γολγοθάς, το ταξίδι μου στην πικρή γεύση της γνώσης. Η μέση μου πλέον είχε φτάσει σε τραγική κατάσταση και ο φόβος με είχε κυριεύσει. Οι διαδικασίες ήταν συνοπτικές. Μαγνητική, ραντεβού σε γιατρό και έπειτα το χάος. Έπρεπε να χειρουργηθώ άμεσα. Τα χαρτιά έγιναν, οι συζητήσεις με την εταιρεία ολοκληρώθηκαν και η μέρα του χειρουργείου πλησίαζε. Για καλή μου τύχη ο άγγελος μου επί Γης, γνωστή κατά κόσμον Ελένη, κατέφτασε λίγες ώρες πριν το χειρουργείο και μου έδωσε κουράγιο. Αυτή, το αγόρι μου και η ομάδα των Κορεατών γιατρών ήταν εκεί έτοιμοι για όλα. 

Απρίλιος 2021

Οι εξελίξεις ήταν γρήγορες. Πρώτα εξαφάνισα την γιγαντιαία δισκοκύλη, έπειτα μετακόμισα σπίτι και αποχαιρέτησα το λατρεμένο μου Al Forsan και έπειτα αποχαιρέτησα και το μεταπτυχιακό μου. Το τελευταίο το αποχαιρέτησα με περηφάνια. Δεν ήμουν όμως έτοιμη να αποχαιρετήσω την δουλειά μου. 

Πέρασε η άδεια, φόρεσα και πάλι την στολή μου και πήγα στην εκπαίδευση. Άυπνη από το άγχος και την αγωνία μου, πέρασα όλες τις εξετάσεις και ήμουν έτοιμη να πετάξω και πάλι. Και τότε έγινε το κακό. Η εταιρία ήθελε να πηδήξω από την τσουλήθρα μετά από το χειρουργείο μου και εγώ έκανα κάτι το αδιανόητο. Φοβήθηκα. Φοβήθηκα αυτή την τόσο απότομη τσουλήθρα, φοβήθηκα την μέση μου και έναν πιθανό τραυματισμό της. Κάπως έτσι εγκαινιάστηκε μια νέα εποχή για μένα. Η εποχή της ανεργίας. Απλήρωτη για αρκετό καιρό, έτρεχα στον ψυχίατρο μετά στον ψυχολόγο και μετά στην εκπαίδευση για να επαναλάβω την μοιραία τσουλήθρα. Έμπλεξα στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και στην άπειρη χαζομάρας ορισμένων ανθρώπων. 

Οκτώβριο 2021

Παραιτήθηκα και επισήμως από την δουλειά μου. Ήταν η πιο σκληρή απόφαση που πήρα ποτέ. Έμεινα ξάγρυπνη πολλά βράδια, έκλαιγα καθημερινά και όλα γύρω μου φαίνονταν μαύρα. Η παραίτηση ήταν μονόδρομος. Ένιωθα ηττημένη κατά κράτος, ωστόσο μέσα μου ήξερα πως ο πιο γρήγορος τρόπος για να τελειώσεις έναν πόλεμο ήταν να τον χάσεις. Διαλυμένη μάζεψα τα κομμάτια μου και αντικρυσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Τίποτα δεν θύμιζε πλέον τον παλιό μου εαυτό. Ωστόσο ήμουν έτοιμη να παλέψω και να τα καταφέρω. Είχα βρει μια άλλη δουλειά σε ένα σχολείο. Ήταν άσχημο το περιβάλλον και ειλικρινά δεν ήθελα να βρίσκομαι εκεί. Και κάπως έτσι ακολούθησε το γνωστό γνωμικό ‘ενός κακού μύρια έπονται’. Το σχολείο ενάντια σε κάθε νόμο αφού μου ζήτησε να παραιτηθώ για να υπογράψω το συμβόλαιο, ακύρωσε την συμφωνία. Επισήμως λοιπόν έχασα δυο δουλειές μέσα σε μια ώρα και ίσως να είμαι υποψήφια για το ρεκόρ Γκίνες και να μην το γνωρίζω ακόμα. Έχοντας χάσει δουλειές, σπίτι, ασφάλεια και φίλους ήμουν πεπεισμένη πως τίποτα δεν μπορούσε να πάει χειρότερα. Το θετικό του να πιάνεις πάτο είναι πως δεν υπάρχει παρακάτω. Την επόμενη μέρα η εταιρεία που πίστεψα τόσο πολύ, μου έστειλε ένα μήνυμα πως τους χρωστάω χρήματα για άδεια άνευ αποδοχών και αυτή ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε την απύθμενη δεξαμενή των συναισθημάτων μου. Ούρλιαξα, έβρισα και ντύθηκα με τα καλά μου ρούχα. Συνάντησα δυο δικηγόρους, έκανα μήνυση στην εταιρεία για όλα αυτά που μου έκανε και τέλος  κοιμήθηκα. 

Δεκέμβριος 2021 

Όλα ήταν γιορτινά και εγώ ακόμα προσπαθούσα να ισορροπήσω. Ξεκίνησα να δουλεύω ως δασκάλα για homeschooling σε μια οικογένεια Φινλανδικής καταγωγής. Έκανα καινούργιες φίλες και έστελνα βιογραφικά ολημερίς και ολονυχτίς. Επέστρεψα στην Ελλάδα για να βρω τον εαυτό μου, χώρισα στις 31 Δεκεμβρίου και έπειτα επέστρεψα στο Άμπου Ντάμπι με μεγάλη δυσκολία. 

2022 

Μάρτιος 2022

Βρήκα μια νέα δουλειά. Ξεκίνησα να εργάζομαι ως δασκάλα σε ένα νηπιαγωγείο και πλέον από Βασιλική, ονομάζομαι Ms.Vas ή Ms.Bas. Ξαφνικά την άδεια μου καρδιά γέμισαν αυτά τα μικρά ζουζούνια που με τρελαίνουν καθημερινά αλλά με ένα χαμόγελό τους λιώνω! Νοίκιασα και ένα υπέροχο σπίτι. Τι κρίμα που πίστεψα πως όλα θα πάνε καλά. Το σπίτι ήταν μια απάτη και έχασα ένα ενοίκιο…1000 $…

Μάιος 2022

Οι κούτες βρίσκονται παντού και η ημερομηνία της μετακόμισης στο νέο μου σπίτι πλησιάζει. Στεναχωριόμουν που θα έφευγα από την Ελένη, την συγκάτοικο, αδερφή, φίλη και άγγελο μου επί γης. Βρήκα άλλο σπίτι και το έκλεισα. Δεν μου άρεσε τόσο αλλά δεν είχα τον χρόνο ή τα χρήματα για να βρω κάτι καλύτερο. Νόμιζα πως είχα φτάσει επιτέλους στο τέλος αυτής της κατάστασης. Η αθωότης, της αθωότητας την αθωότητα, ω χαζομάρα. Ο μεσίτης προσπάθησε να μου δώσει ένα σάπιο σπίτι με μπόλικες κατσαρίδες και χωρίς καμία αίσθηση καθαριότητας ή καλαισθησίας. Αχ βρε Έτιχαντ, τι μου έκανες... Παρασκευή 23.00 το βράδυ, ακύρωσα το συμβόλαιο, έπαθα κρίση πανικού, λιποθύμησα και επανήλθα. Σάββατο πρωί οι μεταφορείς μου θα έρχονταν για να πάρουν τα πράγματά μου. Σάββατο μεσημέρι, με την Ελένη αγκαζέ η οποία και πάλι εμφανίστηκε ως δια μαγείας, αρχίσαμε να ψάχνουμε για σπίτι. Χτυπήσαμε πόρτες, ανοίξαμε πόρτες μέχρι που βρήκαμε ένα άδειο. Σάββατο 23.00 το βράδυ άρχισε η μετακόμιση με την βοήθεια ενός Ιορδανού γείτονα. 

Ιούνιος 2022

Και κάπως έτσι κύλησε ένας μήνας και κάτι ψιλά. ~Άρχισα να γιατρεύω τις πληγές μου μέσω της δουλειάς. Το ταξίδι της ενηλικίωσης και της ωριμότητας είχε ξεκινήσει χέρι χέρι με μικρά υπέροχα, ζουζουνιάρικα πλασματάκια. Η δουλεία ήταν υπέροχη, η χαρτούρα και τα χρήματα ήταν τα μόνα προβλήματα. Άρχισα να γνωρίζω μια διαφορετική ζωή, μια ζωή με πρόγραμμα, με πολλά μη και όχι. Γράφοντας αυτό το κείμενο, δεν μπορώ ακόμα να απαντήσω αν ήμουν χαρούμενη ή όχι. Το μόνο που θυμάμαι ήταν ότι κάθε μέρα ξυπνούσα για να αγωνιστώ.

Ιούλιος 2022

Οι διακοπές μου πλησίασαν, η ταυτότητα μου και η βίζα μου ετοιμάστηκαν και ήμουν έτοιμη να γυρίσω και να αναλάβω την καινούργια μου τάξη στο τέλος του Αυγούστου. Την τελευταία εργάσιμη μου μέρα, έλαβα το συμβόλαιο από ένα μεγάλο αμερικάνικο σχολείο. Ένα συμβόλαιο που πραγματικά έμοιαζε με ένα κομμάτι χρυσού. Μισθός, σπίτι και εγώ δασκάλα σε μεγάλο σχολείο με όλες τις άδειες και τα προνόμια που δεν μπορούσα ούτε να ονειρευτώ. Ειλικρινά έκλαψα από την χαρά μου, έκλαψα από άγχος, από δισταγμό, από φόβο. Έκλαψα για όλα όσα πέρασα και για όλα όσα έρχονταν. 

Ετοίμασα τις βαλίτσες μου, ανέπνευσα βαθιά και προσγειώθηκα στην Σαντορίνη. Είχα ανάγκη από λίγες διακοπές και ειλικρινά η πρόσκληση της Λίλης δεν μπορούσε να έρθει σε καλύτερη φάση. Κολύμπησα, αγνάντεψα το Αιγαίο και ερωτεύτηκα το ηλιοβασίλεμα. Υπέγραψα το συμβόλαιο, αγναντεύοντας την θάλασσα... Μια νέα ζωή σύντομα θα ξεκινούσε.

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, έπειτα από 9 μήνες και κάτι ψιλά σας θυμήθηκα. Θα μπορούσα να κάνω και κάτι καλύτερο μεταξύ κατεργαρέων αλλά βλέπετε έχω πιαστεί τόσο πολύ σε σημείο να μην μπορώ να καθίσω ή να σηκωθώ. Αουτς... Οπότε θυμήθηκα αυτό το παλιό μου χόμπι, το γράψιμο. Συνειδητοποίησα πως η τελευταία μου ιστορία ήταν κάπου στον Οκτώβριο. Που να ήξερα η καημένη τι με περίμενε αυτή την χρονιά. Σεπτέμβριος: Ήσυχος μήνας Ο Σεπτέμβριος στους μήνες για μένα μεταφράζεται σαν την Δευτέρα των δημοσίων υπαλλήλων. Βέβαια για να είμαι δίκαιη λατρεμένα μου μπλογκεράκια μου αρέσει, γιατί μπαίνω σε πρόγραμμα δουλειάς. Τα μαθήματα πάντα ξεκινάνε τον Αύγουστο για τα μεγαλύτερα παιδιά αλλά μέχρι να μπουν σε πρόγραμμα έρχεται ο επόμενος μήνας. Για μένα ο Σεπτέμβρης ήταν το τελευταίο ξέγνοιασμα. Να φανταστείτε κοιμόμουν 8 ώρες την ημέρα, μέγα κατόρθωμα για μένα. Το μόνο αξιοσημείωτο ήταν ένα ταξίδι αστραπή στην Κωνσταντινούπολη με την φίλη μου Νατάσα (πολύ καλό κορίτσι και ελεύθερο μιας και το έφερε η κουβέντα). Έρωτας αυτή η πόλη παρά τα στραβά που ήταν αναμενόμενα ότι θα συμβούν, εφόσον ταξίδευα. Χάθηκε η βαλίτσα μου στο αεροδρόμιο Ατατούρκ και έγινε μια διαδήλωση για την γενοκτονία των Κούρδων στην πλατεία που ήταν το ξενοδοχείο μας. Κατά τα άλλα η εμπειρία ήταν υπέροχη και πολύ γευστική. Οφείλω να ομολογήσω ότι έβαλα τα πιο νόστιμα κιλά τρώγοντας κιουνεφέ και διάφορα άλλα τούρκικα φαγητά. Οκτώβριος : Η αρχή του κακού Άλλοι τον Οκτώβρη ερωτεύονται για να χουχουλιάζουν με κάποιον τον χειμώνα, άλλοι φτιάχνουν τις ντουλάπες τους και εγώ λατρεμένα μπλογκεράκια μου το έριξα στην δημιουργία. Βλέπετε έρωτας - Βασιλική 1-0, έννοιες ασυμβίβαστες δηλαδή. Όσο για τις ντουλάπες ας πούμε ότι είναι μια πολύ πολύ πολύ άσχημη εμπειρία για μένα που θυμίζει τιμωρία για όλα εκείνα τα ρούχα που αγόρασα και ποτέ δεν φόρεσα. Ξεκίνησα λοιπόν μπλογκεράκια μου την νέα σχολική χρονιά με όλους μου τους μαθητές (με εξαίρεση δυο) να δίνουν πανελλήνιες. Αυτό στην γλώσσα των φιλολόγων που παρέχουν ιδιαίτερα μαθήματα μπορεί να μεταφραστεί και ως θάνατος. Φυσικά επειδή η δουλειά μου απασχολούσε μόνο τις 12 ώρες από τις 24 που έχει η ημέρα αποφάσισα να φορτώσω και λίγο ακόμα για να μην έχω χρόνο για σκέψη. Έτσι ξεκίνησα και το μεταπτυχιακό μου. Και φυσικά για να βγαίνω και λίγο από το σπίτι ξεκίνησα και χορό, λάτιν και τάνγκο. Μεταξύ κατεργαρέων μπλογκεράκια μου έκανα σωστή επιλογή. Δεν υπάρχει τίποτα πιο σέξι και διασκεδαστικό χόμπι από τον χορό. Νοέμβριος: Ο Γενέθλιος μήνας (έγινα 27 αλλά θα αρχίσω να το κρύβω για να γλιτώσω τα προξενιά). Λατρεμένα μπλογκεράκια μου, ιδιαίτερο πράγμα τα γενέθλια. Άλλοτε τα περίμενα πως και πως και μοίραζα τις προσκλήσεις ένα μήνα πριν και τώρα τα περιμένω μεν αλλά μάλλον με μια γλυκιά μελαγχολία. Πολύ φοβάμαι ότι σε λίγα χρόνια θα με πιάσει η κρίση ηλικίας και θα βγάζω φωτογραφίες στο face app για να δω πως θα γίνω στα επόμενα 50 χρόνια λες και δεν ξέρω (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον γιατρό μου είναι εντελώς τυχαία). Αν μη τι άλλο από φαντασία σκίζω... Τα φετινά γενέθλια μου μάλλον με πήγαν πολλά χρόνια πίσω καθώς όλες μου οι μαθήτριες αποφάσισαν να μου κάνουν έκπληξη με μια τούρτα και μπόλικα ζωηρά χαμόγελα. Μου θύμισαν και φυσικά θα συνεχίσουν να μου θυμίζουν όλους τους λόγους που αγαπάω την δουλειά μου. Βλέπετε λατρεμένα μου μπλογκεράκια τα παιδιά σε όποια ηλικία και αν είναι μπορούν να σε παρασύρουν να σε τρελάνουν και με μια πράξη απλή να ξεχάσεις τα πάντα. Θα αλλάξω μήνα για να μην με πιάσουν τα ζουμιά. Δεκέμβριος: Όλα του γάμου δύσκολα Αγαπώ Χριστούγεννα, διακόσμηση, λαμπάκια, δώρα και γλυκά... Αγαπώ Δεκέμβριο και ακόμα περισσότερο αυτόν τον συγκεκριμένο Δεκέμβριο του 2018. Ο λόγος απλός, λευκός και καθόλου λιτός σας διαβεβαιώ. Βλέπετε λατρεμένα μου μπλογκεράκια αυτόν τον μήνα παντρεύτηκε η αδερφή μου και φυσικά εγώ είχα προνομιακή θέση απολαμβάνοντας όλη την διαδικασία (μαλλιά, μακιγιάζ με λίγη δυσκολία και φυσικά νύχια) χωρίς τις συνέπειες. Φόρεσα την τουαλέτα μου και χόρεψα μέχρι τελικής πτώσης ξυπόλυτη. Έχω και μια δεύτερη τουαλέτα σε περίπτωση που κάποιος παντρεύεται και θέλει κουμπάρα. Επίσης η οικογένεια μου μετά την εξαιρετική διοργάνωση του γάμου που θύμιζε καλοσχεδιασμένο event με χαρά αναλαμβάνει την διοργάνωση και άλλων γάμων. Ιανουάριος: Ήρθε πάλι νέο έτος Μα τα μυαλά μου ίδια. Μαντέψτε ποιος κέρδισε και φέτος το βραβείο μαγκουφιάς. Μα φυσικά εγώ, η απαισιοτάτη μοναχική Σιλβή σας. Βλέπετε λατρεμένα μου μπλογκεράκια ακόμα αρνούμαι να ρίξω τα στάνταρ μου και τα όνειρα μου για τον πρώτο τύπο που θα μου την πέσει έχοντας ξεχάσει το λεξικό στο σπίτι. Δεν ψάχνω τον τέλειο ούτε τον πτυχιούχο, μην βιάζεστε να με κρίνετε. Ψάχνω κάποιον που να μπορώ να συζητήσω ειλικρινά. Ξέρετε από αυτές τις συζητήσεις που ξεκινάνε με τον καιρό, συνεχίζουν σε θέματα δουλειάς ή πολιτικής και καταλήγουν σε κλασσικές σεξο-συζητήσεις. Σε κάθε περίπτωση αν βαριέσαι τον άλλον στο πρώτο ραντεβού φαντάσου τι θα γίνει μετέπειτα...Πονοκέφαλος με πιάνει. Φυσικά εγώ το έχω προχωρήσει στο επόμενο level που μάλλον είναι ανησυχητικό. Βαριέμαι ακόμα και να βγω ραντεβού. Και κάπως έτσι το έριξα στα ξενύχτια παραδίδοντας την μια εργασία μετά την άλλη για να μην το ρίξω στο φαγητό και τις σκέψεις... Φεβρουάριος: Και όμως είμαι ακόμα ζωντανή... Τα ξενύχτια λόγω δουλειάς άπειρα, οι κρίσεις πανικού αρκετές και η πίεση στα άκρα. Σαν κλασσική μαζοχίστρια λάτρευα αυτό το αίσθημα όταν ανέβαζα εργασία δυο λεπτά πριν κλείσει η πλατφόρμα όντας άυπνη τις προηγούμενες 4 μέρες. Ειλικρινά αυτό το αίσθημα με κράτησε και άντεξα, σαν να έπαιρνα την δόση μου... Μετά από κάθε εργασία έβγαινα για τρέξιμο σαν αγρίμι κλεισμένο σε κλουβί. Τώρα που το σκέφτομαι έμοιαζα αρκετά με αγρίμι... Το θετικό της υπόθεσης είναι πως έμαθα ή μάλλον θυμήθηκα και πάλι να ζω την κάθε στιγμή, το κάθε δευτερόλεπτο. Είναι τρομακτικό πόσα πράγματα ξεχνάμε μέσα στην ρουτίνα. Άρχισα να χαμογελώ βλέποντας ένα ωραίο ξημέρωμα, ακούγοντας τον Ορέστη όταν ξυπνούσε. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι μια ωραία βλεφαρίτιδα που απέκτησα από το διάβασμα. Ο Μέρφι μάλλον μπήκε μέσα μου και πάλι. Μάρτιος: Love is in the air Και η υπομονή μου στα τάρταρα. Ο Μάρτιος στην γλώσσα των καθηγητών είναι σχεδόν το τέλος της σεζον καθώς όλες οι μαθήτριες αρχίζουν να ερωτεύονται και να ακυρώνουν τα μαθήματα συνεχώς. Τα αγόρια είναι πιο κοιμισμένα από την φύση τους και κολλάνε με το pro evolution soccer. Νομίζω πως μόνο οι καθηγητές που κάνουν ιδιαίτερα θα κλάψουν με τον πόνο μου. Είναι απερίγραπτο το άγχος να βγει η ύλη επιτυχώς και μάλιστα όταν είναι μονομερές. Ωστόσο δεν μπορώ να τα βάλω με τα ερωτευμένα νιάτα οπότε χαμογελώ και προχωρώ. Απρίλιος: 1 μήνας πριν το τέλος Τέλος εννοώ τις πανελλήνιες. Και ότι αυτό συνεπάγεται. Τα παιδιά πάντα αγχώνονται, πιέζονται, ξεσπάνε και γενικώς αντιδρούν με διάφορους τρόπους. Απολύτως λογικό αν με ρωτάτε γιατί βλέπετε λατρεμένα μου μπλογκεράκια οι μαθητές ειδικά των μεγαλυτέρων τάξεων είναι οι πιο βαριά εργαζόμενοι σε αυτή την χώρα. Καθημερινά διδάσκονται από το πρωί μέχρι το βράδυ και το βράδυ παλεύουν να διαβάσουν για την επόμενη μέρα. Ελεύθερος χρόνος είναι άγνωστη λέξη που άρχισε να μπαίνει πρόσφατα στο λεξιλόγιο των μαθητών μας με τις αλλαγές του συστήματος. Δεν δηλώνω θετική στις αλλαγές, απλώς κάνω μια παρατήρηση. Μάιος- Ιούνιος: Εξετάσεις Ειλικρινά αυτοί οι μήνες είναι οι πιο έντονοι και οι πιο ωραίοι από άποψη δουλειάς. Το δέσιμο με τους μαθητές είναι δυνατό, τα τελευταία μαθήματα είναι ιδιαιτέρως συγκινητικά και φυσικά οι καθηγητές παλεύουν να αντέξουν λίγο ακόμα. Η διδασκαλία δεν είναι ένα επάγγελμα 8-2 που κάθεσαι τις γιορτές. Βασικά δεν είναι επάγγελμα, είναι λειτούργημα όπου δίνεις... Δίνεις γνώσεις, αξίες, χρόνο, διάθεση, ενέργεια. Δίνεις μέχρι να στερέψεις, δίνεις τον εαυτό σου μέχρι να δημιουργήσεις κάτι νέο. Μαζί με τις εξετάσεις των παιδιών μου, έδωσα κι εγώ εξετάσεις για το μεταπτυχιακό μου και γύρισα για ακόμα μια φορά στα έδρανα. Πείτε με ανώμαλη αλλά μου αρέσει πάρα πολύ η περίοδος των εξετάσεων (κυρίως αν είναι θετικό το αποτέλεσμα). Και κυρίως αν μετά έχω χρόνο ξεκούρασης. Και μιας και μιλάω για θετικά αποτελέσματα είναι καιρός να σας ανακοινώσω και κάποια αποτελέσματα εγκυμοσύνης. Όχι η εγκυμοσύνη δεν είναι δική μου, μην φωνάζετε παπά να με διαβάσει. Είναι της αδερφής μου, η οποία αποφάσισε να με κάνει θεία στο άνθος της ηλικίας μου. Οι υποψήφιες μέλλουσες νύφες παρακαλώ να αφήσουν βιογραφικά και σε περίπτωση που τις επιλέξω για τον μελλοντικό ανιψιό μου θα τις ενημερώσω εν καιρώ. Ιούλιος: τελευταίος μήνας στην Ελλάδα Οι φυσιολογικοί άνθρωποι κανονίζουν διακοπές και χαλαρώνουν. Εγώ λατρεμένα μου μπλογκεράκια δεν ανήκω σε αυτούς. Είμαι μια κατηγορία μόνη μου μάλλον. Αυτό είναι το δράμα της ζωής μου τώρα που το σκέφτομαι. Καθημερινά τρέχω από γιατρό στην αγορά και πάλι από την αρχή. Είναι ο τελευταίος μήνας μου στην Ελλάδα και παλεύω να ρυθμίσω όλες τις λεπτομέρειες πριν φύγω. Α ξέχασα να σας το αναφέρω, αλλάζω διεύθυνση αλλάζω σπίτι και δεν μετακομίζω στην θεσσαλονίκη. Μετακομίζω στα ηνωμένα αραβικά εμιράτα και πιο συγκεκριμένα στο Abu-Dhabi. Ναι ξέρω, όλοι την ίδια έκφραση εμφανίζουν. Προσπαθώ λοιπόν να απολαύσω το οτιδήποτε. Το μόνο που απολαμβάνω είναι το γυμναστήριο καθημερινά όπου πάω και ξεσπάω τα νεύρα μου. Επίσης απολαμβάνω το φαγητό καθώς δεν σκέφτομαι τις θερμίδες αν θέλω να φάω κάτι. Δεν βλέπω το ρολόι και δεν κλείνω το netflix όταν τελειώσει το επεισόδιο. Και κάπως έτσι, συνοπτικά, σας περιέγραψα την χρονιά μου λατρεμένα μου μπλογκεράκια. Με τα πανω της τα κάτω της και τις πάμπολλες στροφές της. Η επόμενη ιστορία πιθανότατα θα γραφεί κάπου στην έρημο των ηνωμένων αραβικών εμιράτων. Μέχρι τότε στείλτε μου όλη σας την θετική ενέργεια γιατί την έχω ανάγκη. Αν βρείτε και κανέναν ψηλό μελαχρινό και συζητήσιμο στείλτε τον και αυτόν. Όχι για μένα, για την φουκαριάρα την μητέρα μου που με στέλνει στα ξένα μόνη και απροστάτευτη. Τουλάχιστον να νιώθει ότι είμαι ασφαλής. Φιλάκια πολλά λατρεμένα μου μπλογκεράκια. Με αγάπη η λίγο τρελούτσικη και αρκετά λογική Σιλβή σας...

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, μετά από κάτι αιώνες απουσίας, επέστρεψα δυναμικά και λίγο σατυρικά. Το σημερινό μου θέμα είναι από αυτά που αργά ή γρήγορα πέφτουν στο τραπέζι σε κάθε συζήτηση: τα είδη ανδρών προς αποφυγήν. Αποφάσισα να το γράψω μετά το τελευταίο μου ταξίδι στην Κωνσταντινούπολη, όπου οι νέοι μου φίλοι μου εξήγησαν πως λειτουργεί το σύστημα φλερτ στην χώρα τους. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν διαφέρει και πολύ από το δικό μας σύστημα. Τα ίδια χάλια παντού. Ας αρχίσουμε:

Ο μαμάκιας

: Διαχρονική η αξία του μαμάκια άνδρα. Έχει συνηθίσει στην γλυκιά αγκαλιά της μάνας, στον ζεστό καφέ πριν καν ξυπνήσει και στα καλό-σιδερωμένα πουκάμισα. Αγαπημένη του έκφραση:Η μαμά μου το κάνει καλύτερα. "Μην είσαι τόσο σίγουρος" η απάντηση που του αρμόζει. Αγαπημένες μου φίλες μπλογκερίνες φτύστε τον κόρφο σας, ξύστε τα οπίσθια σας και τρέξτε με όλη σας την δύναμη να σωθείτε. Η κατάσταση κρίνεται επικίνδυνη. Οι μητέρες αυτών των ανδροειδών είναι γλυκές, χαμογελαστές και πάντα πρόθυμες να σε βοηθήσουν. Όταν κλείσει η πόρτα του σπιτιού αρχίζουν τις ύπουλες μηχανορραφίες και τα πικρόχολα σχόλια. Μην ξεχνάτε πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από την Ελληνίδα πεθερά που δεν λέει να καταλάβει ότι το παιδί της μεγάλωσε. Μοναδική εξαίρεση αποτελούν οι μητέρες των οποίων ο κανακάρης κοντεύει 35-40 και θέλουν απεγνωσμένα να τον ξεφορτωθούν στην πρώτη καημένη πρόθυμη. Σε κάθε περίπτωση δεν αρκούν απλά μέτρα. Σας συνιστώ την μεγάλη χιλιομετρική απόσταση πχ βόρειος - νότιος πόλος, ζωή - θάνατος.

Επόμενη κατηγορία: ο Νικ δε γκρικ... Κλασσικός τύπος που κοιτάζει οπουδήποτε αλλού εκτός από την κατά πολύ ομορφότερη γυναίκα δίπλα του, που φλέρταρε αιώνες. Αγαπημένη του έκφραση: πρώτη φορά μου συμβαίνει αυτό. Δεν έχω νιώσει ξανά έτσι. Και πολλά άλλα κλισέ αυτού του τύπου. Δεν αρκεί χαρέμι γυναικών για να τον επιβεβαιώσει καθώς τα κόμπλεξ της πατερναλιστικής οικογένειας καλά κρατούν. Αν δεν τα κατάφερε ο ψυχολόγος να του εξηγήσει τα συμπλέγματα του δεν θα τα καταφέρεις ούτε εσύ. Χρήσιμη συμβουλή: ΦΎΓΕ ΜΑΚΡΙΆ... Θυμήσου να μου ανάψεις κι ένα κεράκι για το καλό που σου έκανα.

Nexttttt: Ο τσιγκούνης

Μία λέξη τα λέει όλα. Ωστόσο μιας και η Σιλβή σας έχει κέφια θα σας πει περισσότερα. Η τσιγκουνιά αυτού του τύπου δεν αγγίζει μόνο το πορτοφόλι του αλλά και τα συναισθήματα του. Σκέφτεται πάντα με κίνητρο το κέρδος ενώ αν πρόκειται να ξοδέψει έστω κι ένα λεπτό του ευρώ το πιο πιθανό είναι να πάθει δύο τρία εγκεφαλικά. Μην αγχωθείτε φίλες μου, επανέρχεται γρήγορα για να αποφύγει τα έξοδα γιατρού. Αγαπημένη του φράση: άπαπα ακρίβεια. Σιγά μην δώσω τα λεφτά μου σε αυτό. Τίποτα δεν αξίζει. Για χαζό με περνάς; Όχι φίλες μου οι χαζές είστε εσείς αν νομίζετε ότι άναψε κεράκια για ατμόσφαιρα. Σε αυτή την κατηγορία άνδρα έχω και την αγαπημένη του δικαιολογία για να αποφύγει την οποιαδήποτε έξοδο(με όλες τις έννοιες του όρου):έλα βρε μωρό μου κι έχει ωραία ταινία, κάνει και κρύο. Που να τρέχουμε τώρα μέσα σε τόση κίνηση. Δεν θα βρούμε ούτε πάρκινγκ, ούτε που να καθίσουμε. Το ποιηματάκι είναι το ίδιο φίλες μου, ο άντρας αλλάζει. Απομακρυνθείτε πονηρά. Δείξτε του την απόδειξη από τα εσώρουχα και τα καλλυντικά σας. Σε περίπτωση που θέλετε να σπάσετε και λίγη πλάκα δείξτε του και τον λογαριασμό από το σεξ σοπ. Πιθανότατα να αποφύγει για αρκετό καιρό κάθε σεξουαλική δραστηριότητα.

Επόμενος: ο κάγκουρας

Όσο άσχημα ακούγεται αλλά τόσο άσχημα είναι. Η χαζομάρα του και η ένταση του αγγίζουν αλλά level ενώ η νοημοσύνη του συγκρίνεται επάξια με αυτή του ραδικιού. Μπορεί να γίνομαι λίγο κακία αλλά μόνο έτσι μπορεί να περιγράφει αυτό το αλλούτερο πλάσμα. Συναντάται συνήθως σε μικρές ηλικίες και ξεχωρίζει από μακρυά από τον θόρυβο. Μην ξεχνάτε φίλες μου οι άδειοι τενεκέδες κάνουν την ζημιά. Στην περίπτωση που είστε σε κλαμπ και δεν μπορείτε αγαπημένες μου φίλες να τον εντοπίσετε από τον ήχο, σας δίνω και άλλο στοιχείο, τις σέλφις,τα μεθυσμένα στόρις που τραγουδούν με ένα άδειο ποτήρι στο χέρι και το ύφος του ανεπανάληπτου τύπου. Πράγματι ανεπανάληπτη η βλακεία τους και η δικιά σας επίσης αν δεν τον αναγνωρίσατε σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Ο Μπάμπης ο φλου... 

Τόσο φλου που σε κάνει να αναρωτιέσαι πως ζει και δεν πέθανε από βαρεμάρα. Τα πάντα τα παίρνει χαλαρά, δεν δεσμεύεται για να μην ζαλίζει το κεφάλι του, δεν δουλεύει πάρα μόνο όταν φάει και το τελευταίο ευρώ των κολλητών του και γενικά δεν ζορίζεται για τίποτα. Ποιος ο λόγος άλλωστε εφόσον η ζωή είναι ωραία. Το πρόβλημα σε αυτόν τον τύπο άντρα είναι ότι δεν ζει, συνήθως κοιμάται η είναι μαστουρωμενος η προσπαθεί να δουλέψει. Αγαπημένη του έκφραση μου αρέσεις αλλά δεν μπορώ τις δεσμεύσεις. Ας δούμε πως θα πάει και γενικά ένα ας ακόμα και αν πάει στο γκρεμό. Αγαπημένο του τραγούδι "χαλαρά, η ζωή είναι ωραία" και ήχος ξυπνητηριού "μην με ξυπνάς απ'της 6". Η περιγραφή μιλάει από μόνη της, βγάλτε άφοβα τα συμπεράσματα σας.

Ο Έλληναρας: ξυπνάει θαυμάζοντας το ποσό άντρας είναι, κοιμάται με την σκέψη ότι είναι ο καλύτερος από όλους και σε όλα. Φυσικά για οτιδήποτε στραβό, άσχημο, κακό μπορεί να συμβεί, φταίνε οι άλλοι, ενώ ο ίδιος ποτέ! Όταν τρώει φροντίζει να το δείξει με όσους ήχους διαθέτει το ανθρώπινο σώμα. Αγαπημένη του λέξη ΕΓΩ. Αγαπημένη του έκφραση "εγώ θα σου πω, εγώ κατάφερα". Την εικόνα της Παναγίας και την σημαία την έχει πάντα σε περίοπτη θέση και περηφανεύεται ιδιαιτέρως γι' αυτό ακόμα και όταν αρχίζει να βρίζει αγίους και δαίμονες. Εννοείται ότι ο μισογυνισμός του αγγίζει αλλά όρια και δεν προκαλεί έκπληξη πως θα σε φλερτάρει λέγοντας σου "για γυναίκα έξυπνη φαίνεσαι"." Για γυναίκα αρκετές σπουδές έχεις κάνει δεν χρειάζεσαι παραπάνω". Φυσικά αν κάποια γυναίκα έχει κάποιο αξίωμα παραπάνω από τον ίδιο το απέκτησε με δόλια μέσα. Όσο πιο άντρας φαίνεται τόσο πιο γρήγορα τελειώνει. Αυτό όμως δεν είναι το πρόβλημα...Το πρόβλημα είναι πως δεν δέχεται να ζητήσει μια συμβουλή, να πάει σε έναν γιατρό ή τελοσπάντων να κάνει κάτι. Αυτός είναι ο λόγος που τέτοιοι τύποι φλερτάρουν άβγαλτα κοριτσάκια θεωρώντας πως θα τις ξεγελάσουν. Προσωρινά μπορεί! Αναγούλα μου προκαλεί...Σας συνιστώ φίλες μου τσαικόφσκι, κισλοφσκι και γενικά ότι τελειώνει σι -φσκι και θυμίζει κουλτούρα εξουδετερώνει αυτόν τον τύπο. Καλέ εικόνισμα θα με κάνετε με τόσες συμβουλές αποφυγής!

Ο ΕΓΩΔΕΝΕΙΜΑΙΣΑΝΤΟΥΣΑΛΛΟΥΣ

Κλασσικός τύπος που πράγματι δεν είναι σαν τους άλλους... Είναι κατά πολύ χειρότερος. Χαμογελαστός και ευγενής, θρασύτατος και ειλικρινής κυρίως όταν σου λέει το ψέμα. Γενικά την δικαιολογία και το ψέμα την έχει πάντα έτοιμη, ενώ αν δει ότι δεν γίνονται αντιληπτά τότε θα αρχίσει τον ψυχολογικό πόλεμο επιρρίπτοντας σου όλα τα στραβά αυτού του πλανήτη. Όχι ο άντρας που έχεις απέναντι σου φίλη μπλογκερινα δεν σε αγαπάει. Αγαπάει μόνο τον εαυτό του και φροντίζει να αυτοεπιβεβαιωνεται κάθε τρεις και λίγο με το να σε κακομεταχειρίζεται. Δεν σου αξίζει. Μαζί με τα σκουπίδια θυμήσου να τον πετάξεις και αυτόν, μόνο μην τον βάλεις στο μπλε κάδο. Η ανακύκλωση δεν θα τον αλλάξει.

O Φιτ:

Αν και θεωρώ την γυμναστική από τους πιο ωραίους εθισμούς λατρεμένα μου μπλογκεράκια, τον τύπο που ανήκει σε αυτή την κατηγορία τον απεχθάνομαι. Η υπερβολή που λίγο πολύ όλα τα αρσενικά φλερτάρουν, αυτός την έχει τερματίσει. Ζει για να γυμνάζεται, γυμνάζεται για να υπάρχει. Ύφος αλα Jason Statham, σε σωματότυπο Ποπάυ και μυαλό κοκόρου. Επιλέγει ρούχα πάντα 3 νούμερα μικρότερα, ώστε να διαγράφονται οι φλέβες ακόμα πιο πολύ, λόγω των χημικών που καθημερινά φροντίζει να καταναλώνει. Χαίρεται όταν όλες οι γυναίκες τον παρατηρούν και φροντίζει να τις ικανοποιεί κάνοντας πολλές βόλτες στους διαδρόμους του γυμναστηρίου. Κάτι είναι και αυτό μιας και ο φιτ τύπος δεν κάνει σεξ, καθώς όπως ο ίδιος λέει χαλάει τις επιδόσεις του. Ας τους ενημερώσει κάποιος ότι δεν κάνουν πρωταθλητισμό (όχι πως θα το δεχόμουν και τότε...). Το μόνο που εγώ προσωπικά θαυμάζω σε αυτούς τους τύπους, είναι η αποτρίχωση τους. Τόσα χρόνια laser αγαπητά μου μπλογκεράκια και δεν είμαι σίγουρη αν το αποτέλεσμα μπορεί να συγκριθεί. Σε περίπτωση που επιθυμείτε έναν τέτοιο άντρα, φίλες και φίλοι μου να γνωρίζετε πως τα σέξι εσώρουχα θα τα φοράτε μόνο για φωτογραφίες και για τίποτα άλλο.

Ο παντρεμένος

: Μια λέξη άπειρες περιπτώσεις για μούντζωμα φίλες μου. Αυτή η κατηγορία χωρίζεται σε δυο υποκατηγορίες: α. αυτός που θέλει να παντρευτεί β. αυτός που είναι παντρεμένος. Στην πρώτη κατηγορία ανήκουν αυτοί που τάζουν γάμους και άλλες υποσχέσεις για να σε ρίξουν. Δεν έχουν αντιληφθεί πως η αλήθεια είναι προτιμότερη. Δεν έχουν αντιληφθεί πως μια γυναίκα θα βάλει τον μπελά του γάμου μόνο για να γλυτώσει μεγαλύτερους μπελάδες. Γενικώς δεν έχουν αντιληφθεί πολλά πράγματα. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι εραστές της Τουρκίας, που φλερτάρουν κάνοντας περίπου 50 προτάσεις γάμου την ημέρα και δέχονται άλλες 50 μούντζες. Στην δεύτερη κατηγορία είναι οι ήδη παντρεμένοι και πλήρως μετανιωμένοι. Συνήθως οι τύποι αυτοί παντρεύτηκαν σε πολύ μικρή ηλικία, είτε επειδή μεγάλωσαν σε χωριά-μικρές πόλεις είτε λόγω απρόσμενης εγκυμοσύνης. Σε κάθε περίπτωση μετά από μερικά χρόνια ήρεμου έγγαμου βίου αρχίζουν και λησμονούν την τρέλα της νιότης. Αρχικά προσπαθούν να βρουν λίγη από την αδρεναλίνη τους χαζό-φλερτάροντας σε κάποιο μπαρ που βγήκαν, έπειτα από την άδεια που πήραν από την γυναίκα τους. Μετά από λίγο καιρό έχουν ανάγκη από κάτι πιο ισχυρό. Οπότε επιλέγουν την πιο άμεση επαφή, ιντερνετικά μηνύματα. Οι πεπειραμένοι αλλάζουν τα στοιχεία τους. Όταν σταματήσει και αυτή η επίδραση και χρειαστούν πιο ισχυρή δόση αδρεναλίνης αρχίζουν το πιο έντονο φλερτ, και το πρώτο κεράτωμα. Λίγες τύψεις και μετά από λίγο καιρό με λίγη παραπάνω γκρίνια ή πειθαρχία από τις γυναίκες τους έρχεται η δεύτερη απιστία και έπειτα ακολουθούν και οι υπόλοιπες. Η ίδια ιστορία με μικρές αλλαγές συμβαίνει επίσης στους άντρες που περνάνε κρίση ηλικίας. Μια τρίχα να γκριζάρει ή μια αραίωση και ξεκινάνε το παιχνίδι του φλερτ για να επιβεβαιώσουν τον εαυτό τους. Αιώνια παιδιά που κάνουν κόντρες με τον εαυτό τους και έρχονται δεύτεροι. Έρευνες δείχνουν πως αυτοί που κερατώνουν είναι συνήθως άντρες οικονομικά εύρωστοι. Οι άλλοι μάλλον δεν προλαβαίνουν... Φίλες μου, δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να σας δώσω την κλασική συμβουλή να αποφύγετε τον γάμο γιατί φοβάμαι ότι θα σας πικράνω. Θα σας υπενθυμίσω όμως πως αν δεν ισχύει η μονογαμία για το ένα φύλο τότε δεν ισχύει και για το άλλο. Πριν όμως φτάσετε στα αντίποινα, προσπαθήστε να ρυθμίσετε την επικοινωνία με τον σύντροφο, λεκτική και σεξουαλική.

Ο τελευταίος για σήμερα: ο κρυφός

. Ύπουλος και πονηρός αυτός ο τύπος άνδρα. Προσέξτε φίλες μου. Θα τον βρείτε συνήθως σε στρατιωτικά επαγγέλματα ή επαγγέλματα πειθαρχίας, παντρεμένο με κάποια ήσυχη γυναίκα της εκκλησίας και πιθανότατα με δυο παιδιά. Η εικόνα είναι αψεγάδιαστη, η πειθαρχία εμφανής. Το πάθος όμως δεν κρύβεται. Συνήθως παθιάζεται με ιδίου φύλου άτομα και χρησιμοποιεί την οικογένεια για να κρυφτεί. Σε αυτό το σημείο, λατρεμένα μου μπλογκεράκια θα ήθελα να υπογραμμίσω πως δεν κρίνω σε καμία περίπτωση τις ερωτικές επιλογές που μπορεί να κάνει ο καθένας μας. Ο έρωτας όπως εγώ τον διδάχτηκα από την αρχαία φιλοσοφία, δεν κοιτά ούτε φύλα, ούτε χρόνια, ούτε στιγμές, ούτε δεσμεύσεις. Κρίνω όμως και ίσως έντονα το γεγονός ότι κρύβεται πίσω από άλλους ανθρώπους, τραυματίζοντας τους έτσι ψυχολογικά. Δεν είναι εύκολο να βρεις την σεξουαλική σου ταυτότητα, αν δεν είναι ξεκάθαρη. Ούτε είναι εύκολο να την αποδεχτείς. Χρειάζεται κατά την ταπεινή μου γνώμη πάρα πολύ δουλεία με τον εσωτερικό σου κόσμο. Πήγαινε σε ψυχολόγο όχι σε εκκλησία. Με το να καλύπτεις κάτι δεν το λύνεις.

Ουαου... Τελείωσε και αυτή η ιστορία, που στόχο της είχε φυσικά το γέλιο. Διότι αν την πάρουμε σοβαρά λατρεμένα μου μπλογκεράκια μάλλον θα καταλήξουμε όλοι σε γιατρούς με κατάθλιψη ή ακόμα χειρότερα σε μοναστήρια. Βασικά δεν ξέρω τι είναι χειρότερο από αυτά τα δύο. Σε κάθε περίπτωση ελπίζω να διασκεδάσατε όσο διασκέδασα κι εγώ τον τελευταίο μήνα που παλεύω να το τελειώσω. Όχι δεν μου χρειάζεται έμπνευση για κάτι κωμικό, μονάχα μερικές γυναικείες συζητήσεις. Α και χρόνος. Και δυστυχώς δεν τα πάω καλά ούτε με αυτό το αρσενικό. Με σκωπτική διάθεση, η sex coach-ψυχολόγος Σιλβή σας...

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, έπειτα από 3 λειψές προσπάθειες λόγω βαρεμάρας και μπόλικης δουλειάς, επιστρέφω με μια νέα ιστορία, η οποία θυμίζει έκθεση τετάρτης δημοτικού.Θέλω να πιστεύω πως θα έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από μια έκθεση καθώς σκοπεύω να κάνω κοινωνικά σχόλια (λαϊκότερα κουτσομπολιό) σχετικά με την ζωή μου εδώ. Με λίγα λόγια καθίστε αναπαυτικά, απλώστε ένα όμορφο μειδίαμα στο πρόσωπό σας και δώστε προσοχή. Ίσως βρείτε τον εαυτό σας κάπου εδώ μέσα. Για αρχή να σας υπενθυμίσω αγαπητοί μου πως ζω στην μικρή, εξωτική Έδεσσα, το μικροσκοπικό Λονδίνο της Ελλάδας (κατά λάθος μου βγαίνει η ειρωνεία #sorry). Ιστορικά η πόλη ιδρύθηκε το 813 π.Χ από τον βασιλιά Ηρακλείδη Κάρανο, λόγω της στρατηγικής θέσης της και του καταρράκτη της. Η πόλη άλλαξε αρκετά ονόματα, ωστόσο η ερμηνεία τους σχετιζόταν πάντοτε με το νερό. Κάτι απολύτως λογικό μιας και οι 4 ποταμοί που την διατρέχουν δημιουργούν δεκατέσσερις καταρράκτες. Ναι πολύ καλά ακούσατε όχι έναν όχι δύο αλλά δεκατέσσερις καταρράκτες για να θαυμάσεις ή να κάνεις ελεύθερη πτώση. Το δεύτερο δεν σας το συνιστώ μιας και η πτώση είναι μοναδική και χωρίς επαναλήψεις. Η Έδεσσα λόγω της γεωγραφικής της θέσης γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη από τα αρχαία χρόνια μέχρι περίπου και τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο. Βλέπετε την ευνόησαν οι πρόσφυγες οι οποίοι ήταν εύρωστοι οικονομικά και πολιτισμικά και δημιούργησαν βιοτεχνίες και εργοστάσια παίρνοντας ρεύμα μέσα από τους υδρόμυλους. Μάλιστα εκείνη την περίοδο, στην Έδεσσα λειτουργούσαν θέατρα, κινηματογράφοι, φιλαρμονική και κυκλοφορούσαν 4-5 εφημερίδες σε αντίθεση με το σήμερα. Αργότερα όταν ήρθε η ανάπτυξη για την χώρα, η πόλη πήρε τον κατήφορο μέχρι και σήμερα. Γενικώς η Έδεσσα με την ανάπτυξη σε ορισμένα ζητήματα έχει σχέση αντιστρόφως ανάλογη και το μότο που της ταιριάζει είναι το γνωστό "εμπρός πίσω". Και κάπως έτσι σας πάω στο σήμερα λατρεμένα μου μπλογκεράκια. Περίπου 18.000 και κάτι ψιλά είναι οι κάτοικοί της, και με εξαίρεση αυτούς που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους, όλους τους υπόλοιπους μπορείς να τους δεις την καλοκαιρινή περίοδο παντού σε ώρες αιχμής και την χειμερινή περίοδο το ΠΣΚ πρωί και βράδυ. Στο υπόλοιπο μεσοδιάστημα η πόλη μοιάζει με νεκροταφείο χωρίς κεριά. Μάλιστα κάθε φορά που διδάσκω ιστορία στα παιδιά μου και προσπαθώ να τους εξηγήσω πως είναι μια πόλη κατεστραμμένη από τον πόλεμο, τους παρομοιάζω την Έδεσσα κατά την χειμερινή περίοδο. Αντιλαμβάνονται κατευθείαν το κλίμα! Και σε περίπτωση που ήδη με αποκαλέσατε υπερβολική σας προκαλώ να κάνετε μια βόλτα στην Έδεσσα ένα βράδυ μιας χειμωνιάτικης Δευτέρας. Αν θέλετε θα σας κάνω και παρέα μιας και απολαμβάνω το περπάτημα αργά το βράδυ. Νιώθω πως η πόλη μου ανήκει και εκείνες τις στιγμές την αγαπάω ακόμα πιο πολύ. Δεν την απεχθάνομαι όσο δείχνω αγαπημένα μου μπλογκεράκια. Ή τουλάχιστον δεν την απεχθάνομαι όλες τις στιγμές. Εκνευρίζομαι όταν είμαι αναγκασμένη να περπατάω στον δρόμο πάντα με ακουστικά για να μην ακούσω την οποιαδήποτε προστυχιά και απαντήσω. Βλέπετε είμαστε λίγοι και δεν με παίρνει να μαλώνω και γι αυτό τον λόγο. Νευριάζω όταν έρχομαι αντιμέτωπη με αντιλήψεις βγαλμένες από άλλες δεκαετίες και αυτές δεν μπορώ να τις αλλάξω γιατί πολύ απλά είμαι μια τρελή, το μαύρο πρόβατο, η φαντασμένη φιλόλογος. Τρελαίνομαι ή και γελάω κάθε φορά που ακούω πως έχω σχέση με όποιο αρσενικό μπορεί να περπατάει δίπλα μου. Αγαπητά μου μπλογκεράκια, στην πόλη μου δεν έχει ανακαλυφθεί ακόμα η φιλική σχέση γυναικών - αντρών. Στην πόλη μου τα πάντα είναι πρόστυχα μέχρι να τελεστεί γάμος. Έπειτα όλοι αθωώνονται, το ίδιο και τα κέρατα, τα πρόστυχα μυαλά, τα κατά τύχη παιδιά κλπ. Σε αυτό μπορώ να δώσω μια λογική εξήγηση βγαλμένη από άπειρες συζητήσεις με παντρεμένα ζευγάρια. Ο γάμος τους αθωώνει μάλλον γιατί μετά από αυτόν σταματάει το σεξ, ή τουλάχιστον το καλό σεξ. Και κάπως έτσι εξηγείται και η εμμονή όλων των απανταχού επίσημα ζευγαρωμένων να παντρέψουν τους εναπομείναντες ευτυχισμένους. Βλέπετε μπλογκεράκια μου, προτιμούν να ασχολούνται με τα κρεβάτια άλλων καθώς έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τα δικά τους. Το αποτέλεσμα είναι ένα: ρουτίνα. Ρουτίνα και ζήλια με λίγα λόγια. Ζήλια παντού, σε όλες τις ηλικίες και σε όλες τις εκδόσεις.Η προσωπικότητα εκλείπει από την πλειονότητα μιας και έχουν ομογενοποιηθεί. Το φλερτ είναι άγνωστη λέξη ή ξεχασμένη λόγω της προστυχιάς της. Το φλερτ τελείται αποκλειστικά μέσω φβ και πάντα με τον ίδιο τρόπο. Πρωταγωνιστές συνήθως είναι οι παντρεμένοι της πόλης! Θα τους σχολιάσω σε κάποια άλλη ιστορία μήπως και γλιτώσω το λιντσάρισμα. Όσο για το σέξι κομμάτι αυτής της πόλης ας πούμε ότι είναι και αυτό ιδιαίτερο. Τύφλα να έχει το sex and the city. To sex and the Edessa city series ξεπερνά την φαντασία του πρώτου. Η εξήγηση πολύ απλή και κατανοητή. Στο αμερικάνικο σίριαλ είναι 4 χίπισσες που εξερευνούν το κομμάτι των σχέσεων. Στο εδεσσαϊκό σίριαλ είναι 18.000 άνθρωποι που εξερευνούν την σχέση του γείτονα. Φυσικά τίποτα δεν μένει κρυφό. Όλα γίνονται γνωστά σχεδόν το ίδιο δευτερόλεπτο της τέλεσής τους ίσως και λίγο πριν. Εννοείται ότι σε κομμάτι πληροφόρησης και παρακολούθησης η πόλη είναι ιδιαίτερα εξελιγμένη. Διαθέτει τα τελειότερα μηχανήματα παρακολούθησης, την τρίτη ηλικία. Αθώοι στην πρώτη ματιά θανάσιμοι αν τους γυρίσεις την πλάτη. Το πρακτορείο router προσπάθησε επανειλλημένα να στρατολογήσει τους εκπαιδευμένους σε ζητήματα παρακολούθησης δημοσιογράφους μας, μα μάταια. Ο λόγος εξίσου απλός:όποιος ζήσει για λίγο εδώ, δεν μπορεί να ζήσει αλλού. Και αυτός είναι ο λόγος που όλες οι Εδεσσαίες μετά τον γάμο τους, επιστρέφουν στα πάτρια εδάφη μεταφέροντας την νέα οικογένεια τους. Είναι κάτι που το διδασκόμαστε από πολύ μικρή ηλικία. Οι εξαιρέσεις του κανόνα είναι αξιοζήλευτες και δακτυλοδεικτούμενες. Ωστόσο επειδή έγινα αρκετά κακιά και κινδυνεύω να φάω μήνυση από τον δήμο για αντί-τουριστική καμπάνια θα σας αναφέρω και τα θετικά της. Αρχικά η ασφάλεια που νιώθεις. Είναι τέλειο να ξέρεις ανά πάσα ώρα και στιγμή πως είσαι ασφαλής και μπορείς (ή και το αντίθετο) να εμπιστευτείς τον άνθρωπο που έχεις απέναντι σου. Επίσης η ποιότητα ζωής σε ότι σχετίζεται με καθαρή ατμόσφαιρα, καθαρό νερό, καθαρό φαγητό. Οι αποστάσεις είναι το τέλειο αυτής της πόλης κυρίως για άτομα (όπως εγώ) που δεν φημίζονται για την συνέπειά τους και αγαπούν τα ψηλά τακούνια. Είναι πολύ βολικό να τελειώνεις από την δουλειά σου και στο επόμενο πεντάλεπτο να είσαι σπίτι, χωρίς καθυστερήσεις λόγω μποτιλιαρίσματος ή λόγω χιλιομέτρων. Επιπλέον η πόλη φημίζεται για το καλό της φαγητό. Αν είσαι κρεατοφάγος μπορείς να χαρείς, σε αντίθετη περίπτωση μάλλον θα μείνεις νηστικός καθώς δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αν θες κάτι ψαγμένο, ιταλική, κινέζικη ή μεξικάνικη κουζίνα θα πρέπει να μεταναστεύσεις σε άλλη πόλη μιας και για τους γνήσιους Εδεσσαίους ότι είναι άγνωστο είναι και κακό. Την ίδια αντίληψη την έχουν και για τους ανθρώπους. Αν κάποιος δεν είναι γνήσιος Εδεσσαίος, ή έστω από τα γύρω χωρία δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης και γι' αυτό δεν τον στηρίζουν. Πας μη Έλλην βάρβαρος με όλη την έννοια που έδιναν και οι αρχαίοι. Βέβαια σε αυτό το κομμάτι πρέπει να σας πω ότι μπορείς εύκολα να τους αλλάξεις την γνώμη αρκεί να ξέρεις να τους χειριστείς. Αυτό που αγαπάω στην πόλη μου είναι η αθωότητα. Ειλικρινά είναι πολύ όμορφο να βλέπεις τους έφηβους να ζουν πλατωνικά και ρομαντικά τους έρωτες τους την στιγμή που σε άλλα μέρη κάνουν διαγωνισμό της πιο γρήγορης ξεπέτας. Είναι ακόμα πιο όμορφο να βλέπεις τα παιδάκια να παίζουν με παιχνίδια στις παιδικές χαρές και όχι με κινητά και τάμπλετ. Να χαμογελούν και όχι να βρίζουν και να αποκτούν συνήθειες μικρομέγαλων κακομαθημένων. Νομίζω πως η Έδεσσα είναι από τις καλύτερες πόλεις για να μεγαλώσεις ένα παιδί μιας και ο κίνδυνος που μπορεί να διατρέξει είναι μικρός. Μελλοντικοί γονείς μετακομίστε γρήγορα και βρείτε ξανά τον ύπνο σας. Άλλωστε είναι ένα από τα ελάχιστα αγαθά που η πόλη προσφέρει απλόχερα σε όλους. Ο ύπνος στην πόλη των νερών μοιάζει με τον ύπνο της κοιμισμένης πριγκίπισσας. Δεν ξυπνάς για κανέναν λόγο εκτός και αν έρθει κάποιος κούκλος πρίγκιπας στο κρεβάτι σου. Τότε ζυγίζεις τα πράγματα αλλιώς. Ως προς το fun κομμάτι της πόλης,εκτός από τα κλασσικά καφέ,μπαρ και ουζερί της πόλης, υπάρχουν διάφορα φεστιβάλ κατά την διάρκεια της χρονιάς, τα οποία συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου από διάφορες μεριές της Ελλάδας. Από τα πιο γνωστά είναι τα καρναβάλια, τα ανθεστήρια, η ανθοέκθεση, οι κανταδόροι. Τα δυο τελευταία είναι από τα αγαπημένα μου. Δυστυχώς θέατρο και κινηματογράφο η πόλη διαθέτει μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες και όχι ιδιαίτερα οργανωμένα. Αυτό βέβαια σε αναγκάζει να κοινωνικοποιηθείς και να δεις κάποια ταινία με την παρέα σου. Η πόλη διαθέτει επίσης δανειστική βιβλιοθήκη, κολυμβητήριο, δυο γήπεδα και μπόλικα γυμναστήρια. Γενικά η Έδεσσα έχει τα θετικά και αρνητικά στοιχεία ενός χωριού και μιας πόλης. Από την μία νιώθεις μια ηρεμία, ασφάλεια και μια γλυκιά οικειότητα. Λίγο πολύ γνωριζόμαστε όλοι μεταξύ μας. Όσο χάλια και αν είναι η μέρα σου μια βόλτα παρατηρώντας την φυσική της ομορφιά θα σε χαλαρώσει. Πάντα θα βρεθεί στον δρόμο σου ένας άνθρωπος για να μιλήσεις και να σου χαμογελάσει ζεστά. Υπάρχουν βέβαια και οι στιγμές που δεν θες να μιλήσεις σε κανέναν και η μόνη σου επιδίωξη είναι να είσαι ξένος ανάμεσα σε ξένους. Mission impossible για την συγκεκριμένη πόλη... Και κάπου εδώ τελειώνει και αυτή η ιστορία λατρεμένα μου μπλογκεράκια, μαζί με όλη την γλυκιά μου διάθεση. Με αγάπη η μέχρι στιγμής επιβιώσασα στην Έδεσσα, Σιλβή σας.

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, Silvi is back. Μετά από ένα ολόκληρο μήνα μπόλικων ταξιδιών επέστρεψα με μπόλικα άπλυτα, αρκετές φωτογραφίες και άπειρες εμπειρίες που ήδη καταγράφηκαν στην λίστα των αναμνήσεων. Κάποιες θα καταγραφούν και εδώ νομίζω. Χθες, λατρεμένοι μου μπλογκο-αναγνώστες, καθώς κοιτούσα τα βουνά ρούχων που κατόρθωσα να χωρέσω σε δυο βαλιτσούλες συνειδητοποίησα την άρρηκτη σχέση που έχω με αυτές. Σχέση αγάπης,φροντίδας και εξάρτησης. Πάνω από όλα σχέση χρόνων. Αυτό που δημιουργώ σχέση με υλικά αντικείμενα πρέπει κάποια στιγμή να το κοιτάξω... Anyway...Το ταξίδι των τεσσάρων ημερών κατέληξε να γίνει ένας μήνας και κάτι ψιλά. Συνοπτικά περιλάμβανε έναν πολιτικό γάμο στην Θεσσαλονίκη όπου συνέβαλα και με την δική μου υπογραφή, ένα υπέροχο γεύμα στην Ξάνθη, μια βάπτιση στην Κομοτηνή και μερικές βουτιές με κλειστά μάτια στο Φανάρι. Το υπέροχο σε όλο αυτό το τουρ ήταν φυσικά η παρέα. Και αυτή την φορά η παρέα μου ενισχύθηκε με παιδικές φωνούλες. Σε αυτό το σημείο πρέπει να βάλω το κλασσικό disclaimer για τα επίδοξα προξενιά: Δεν αντέχω τα παιδιά για παραπάνω από μισή ώρα, δεν αντέχω τσιρίδες και κακομαθημένες φωνές και τέλος δεν πιστεύω πως όλα τα μωρά είναι όμορφα. Στα μάτια μου μοιάζουν με παμπόνηρα χόμπιτ που χρησιμοποιούν τα ουρλιαχτά για να επιβληθούν με πλάγιο τρόπο. Βέβαια πρέπει να παραδεχτώ πως δεν έχω ακούσει το όνομα μου να ηχεί τόσο γλυκά. Το διάστημα που βρισκόμουν με τις φίλες μου και τα παιδιά τους έμαθα πολλά πράγματα. Καινούργιο και ανανεωμένο παιδικό λεξιλόγιο και μάλιστα ελληνο-αγγλικό. Έμαθα καινούργια παιχνίδια, πρωταγωνιστής των οποίων είναι το monster truck. Έμαθα πως κοιμίζεις ένα μωρό όταν ξυπνάει με γουρλωμένα μάτια, απλά του δίνεις το χέρι σου ή κάτι να φάει.Ίσως και μερικά χάδια στην πλάτη. Έμαθα όλα τα παιδικά τραγούδια και τις χορογραφίες τους. Το baby shark είναι το καλύτερο. Έμαθα πως όταν ένα παιδί σε συμπαθεί το δείχνει με το να μοιραστεί μαζί σου τα παιχνίδια του, το φαγητό του ή τις ανέμελες στιγμές στο γιογιό του. Το τελευταίο δεν ήταν και το αγαπημένο μου. Επίσης αντιλήφθηκα πως ο τραχανάς στα μαλλιά και στο δέρμα κάνει πολύ καλό. Ναι καλά καταλάβατε, προσπάθησα ανεπιτυχώς να ταΐσω έναν μικρό μπόμπιρα που δεν πεινούσε. Τέλος έμαθα πως όταν δεν είσαι καλά ένα παιδικό χάδι με την φράση οοοοο μαμάς μπορεί να σε κάνει και πάλι καλά. Γενικά συνειδητοποίησα πόσο λίγα πράγματα χρειάζονται οι μικροί μας φίλοι για να είναι ευτυχισμένοι και πόσο απλόχερα μοιράζονται τα πιο πολύτιμα αγαθά τους. Και μάλιστα την ίδια στιγμή που εμείς οι εγωιστές γίγαντες του παραμυθιού έχουμε τα πάντα μα τίποτα δεν είναι αρκετό. Η αίσθηση αυτή έρχεται μονάχα σε τραγικές στιγμές απώλειας, καταστροφής ή ατυχήματος. Επίσης συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος μιας και όλοι οι φίλοι, γνωστοί και άκυροι άνθρωποι του παρελθόντος έχουν κάνει παιδιά τα οποία κοντεύουν να με φτάσουν και στο ύψος. Τρομακτικό. Όλος ο κόσμος μεγαλώνει και εγώ συνεχίζω να κάνω τα μαλλιά μου πλεξουδάκια και να τριγυρίζω με μια βαλίτσα στο χέρι. Δεν με χαλάει αυτή η αλλαγή. Με χαλάει που όλοι οι φίλοι και γνωστοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να μου κάνουν προξενιό με όποιον ελεύθερο τύπο έχουν κατά νου, για να είμαι ευτυχισμένη. Όπως και αυτοί. Το θέμα είναι πως για μένα η ευτυχία δεν σημαίνει απαραίτητα σχέση. Μπορεί να επιτευχθεί από τόσα άλλα μικρά πραγματάκια. Επιπλέον αν είναι να μου βρείτε κάποιον λάθος τύπο μπορώ να τον βρω και μόνη μου. Το έχω ξανακάνει στο παρελθόν με απερίγραπτη επιτυχία. Όποτε σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας παρακαλέσω λατρεμένα μου μπλογκεράκια να σταματήσετε να με κοιτάτε με στενάχωρο ύφος επειδή είμαι μόνη. Δεν είμαι μόνη, είμαι ελεύθερη. Η μοναδική περίπτωση προξενιού που με χαρά θα δεχτώ είναι κάποιου μελαχρινού σκουρόχρωμου Μπραντ Πιτ. Μέχρι τότε να με αγαπάτε με την τρέλα μου. Με γεμάτη καρδιά και μια άδεια βαλίτσα, Σιλβή σας... Υ.Γ1 Σας είπα ψέμματα για τον Μπραντ. Δεν είναι του στυλ μου αλλά είναι το μοναδικό όνομα που ήρθε στο κεφάλι μου. Υ.Γ2 Δεν ξέρω γιατί τα σχόλια είναι ορατά μόνο σε εμένα.Όταν μάθω, θα σας ενημερώσω.