Ειναι και εκείνα τα βραδιά που κλείνεις τα ματιά και αντί για πολύχρωμες γιρλάντες και κομφετί βλέπεις τους χειρότερους φόβους σου, κάτι σαν τις ερινύες... Σήμερα στο απέραντο κενό μου βλέπω εμένα χοντρή με ακμή ρυτίδες και κομμένη σε όλα τα μαθήματα... Πόσο πιο άχρηστη να νιώσω όταν δεν εχω καταφέρει μέχρι στιγμής τίποτα σχεδόν... Πφ μιλάω εγω ή οι ορμόνες μου;;; Δεν ξέρω πραγματικα... Ειμαι εδω και πολυ καιρο χωρις γκόμενο, έστω φλερτ χωρις δουλεια χωρις στόχο χωρις όρεξη και με απόλυτη βαρεμάρα σε οτι σχετίζεται με την σχολη μου ... Νιώθω να γίνομαι πιόνι... Ακόμα και απο τις φίλες μου νιώθω απογοητευμένη... Ειμαι εγω κακομαθημένη ή βλεπω τα πάντα μαύρα;;; Τον τελευταίο καιρο η μονη μου διασκέδαση ειναι να βλέπω δυο ξένους και να γελάω με την Ντένη και τις ατάκες της... Ειναι φυσιολογικό αυτο;; Ειναι στιγμές που φοβάμαι πως δεν θα κάνω τίποτα στην ζωή μου... Θα συμβιβαστώ και θα ζω σαν νεκρή ζωντανή ... Και οσο δυνατά και αν παλέψω τίποτα δεν θα αλλάξει... Το χειρότερο ειναι οτι νιώθω προδομένη όχι απο άλλους αλλα απο τον εαυτό μου... Αυτή η αδυναμία με τσακίζει... Ουφ..  Ισως το κλάμα να με καταπραυνει... Πολλοί απο σας πιθανόν να με περάσετε για ψυχοπαθή αλλα το γράψιμο για μένα ειναι θεραπεία ... Δεν μπορω να εκφραστώ διαφορετικά ούτε να μιλήσω σε άλλους ανθρώπους... Γι αυτο συγχωρέστε με για τον χείμαρρο σκέψεων και συναισθημάτων,... Πάντα επιλέγω το αυθόρμητο και το αληθινό ... Πολλα φιλία....