Αγαπητό μου blogger άρχισα σιγα σιγα να αναιρώ την υπόσχεση μου καθως χθες νομίζω και προχθές δεν μπηκα στον κόπο  να γράψω ή τουλάχιστον να διαβάσω αυτα τα λίγα που συνέθεσα τις προηγούμενες μέρες... Νιώθω απαίσια.. Οι μέρες μου στην φυλακή ειναι δύσκολες καθως νιώθω όλο και πιο αδύναμη, εχω χάσει την αυτοπεποίθηση μου και το παρελθόν φαντάζει τόσο περίεργο στα ματιά μου, τόσο μακρυνο... Δεν εχω όρεξη ούτε στο μπαλκόνι να βγω... Ειδικά η σημερινή μέρα ήταν απο τις χειρότερες νομίζω... Ωστόσο αποφάσισα να δράσω ακόμα και αργα. Άρχισα να γράφω υπό τους ηχούς Χατζηγιάννη ( ο ναι και εγω φρικαρα με την επιλογή μου ) και παντελιδη . Οσο η ώρα περνούσε το άλλοτε κενό έγγραφο επεξεργασίας κειμένου γέμιζε και μάλιστα με ευκολία.. Καθώς τα κομμάτια διαδέχονταν το ενα το άλλο δίνοντας μου καινούργια πατήματα έμπνευσης.. Οι λέξεις μαζί με εμένα χόρευαν τςιφτετέλι..Ένιωθα πως ο οίστρος ( μονιμος εραςτης του παρελθόντος )άρχισε και πάλι να γυρνάει σε μένα. Μέσα σε μια κριση αυτοπεποίθησης ( σπάνια στιγμη ) συμπλήρωσα μια αίτηση για δουλεια ως Αεροσυνοδός.. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος .. Anyway... Άρχισα να ψάχνω και για υλικά ονυχοπλαστικης. Ποτε δεν μπορούσα να φανταστώ οτι ενα φουρνάκι νυχιών ειναι πιο ακριβό απο ενα φουρνάκι μικρο κυμάτων... Τι να πει κανείς... Για το μόνο που μετανιώνω ειναι που είπα στον λατρεμένο γυμναστή μου τα σχέδια περί νυχιών. Με ειρωνεύτηκε λέγοντας μου οτι με άφησε ως φιλόλογο και θα με βρει ως νυχού ... Και που είμαι φιλόλογος είδα προκοπή ή μηπως οι σισθητικοι ειναι για το ανάθεμα ; Δεν τον κατηγορώ εχει ζήσει μια ζωή μέσα σε πολλα χρήματα και βλέπει τα πάντα διαφορετικά ...Αυτά για σήμερα ... Αύριο πάλι ...