Αγαπημένα μου μπλογκεράκια, χειμώνας και πάλι. Ένας χειμώνας στο τέλος του Μαίου. Μου φέρνει μελαγχολία αλλά ένα κομμάτι μέσα μου την αποζητά αυτή την γλυκιά μελαγχολία που μόνο το ήρεμο τραγούδι της βροχής μπορεί να φέρει. Ίσως τελικά να είμαι μια ρομαντική ψυχή... Σήμερα συνειδητοποίησα πως όταν χάνεις κάτι αντιλαμβάνεσαι την αξία του. Φυσικά το γνώριζα, το είχα ξαναακούσει. Ωστόσο ποτέ δεν το είχα νιώσει. Ποτέ μέχρι σήμερα. Ξύπνησα δίχως όρεξη όπως συμβαίνει άλλωστε τον τελευταίο καιρό και αφού απόλαυσα τα δροσερά τραγανιστά ολικής αλέσεως κορνφλείκς μου συμμάζεψα με γρήγορες κινήσεις τον χαμό που είχα προκαλέσει το προηγούμενο βράδυ. Μια στίβα από ρούχα, άλλα φρεσκοσιδερωμένα και άλλα που είχα φορέσει νωρίτερα εκείνη την μέρα, καλλυντικα, μπουκαλάκια πινέλα και χρώματα. Τα συνηθισμένα υλικά που χρησιμοποιεί μια γυναίκα στην καθημερινότητά της. Ή τουλάχιστον αυτά που χρησιμοποιώ συνήθως εγώ. Όταν μετά από ώρα τελείωσα, άρπαξα με λαχτάρα το λαπτοπ για να απολαύσω μια ταινία. Πάτησα επίμονα το κουμπί ωστόσο το λαπτοπ έμεινε ανέπαφο. Το ξαναπάτησα με μεγαλύτερη νευρικότητα αυτή την φορά, αλλά και πάλι καμία ανταπόκριση. Ένιωσα να πνίγομαι. Τόσο καιρό έλεγα πως δεν με ενδιαφέρει και πως έχω ένα σαράβαλο για λαπτοπ. Ξάφνου ένιωσα μια περίεργη αίσθηση να με κατακλύζει. Τι θα κάνω χωρίς αυτό; Καλό το πανάκριβο κινητό όμως κάποια πράγματα απλώς δεν γίνονται μέσα από την 4,5 ιντσών οθόνη του. Σε μερικά λεπτά είχα πλυθεί είχα ντυθεί είχα βάλει φακούς και μια κρέμα στο πρόσωπό μου και ξεκίνησα με τον φορητό υπολογιστή παραμάσχαλα. Έφτασα αγχωμένη στο μαγαζί διατηρώντας τα επίπεδα του πανικού μου σε μέτριο βαθμό. Ο ευγενέστατος κύριος έλεγξε το λαπτοπ , παρατήρησε το καλώδιο έκανε κάποιες κινήσεις που μόνο αυτός αντιλαμβανόταν και έπειτα χαμογέλασε πλατιά. Άλλαξε το μισό καλώδιο το οποίο είχε καεί , μου ζήτησε μόνο δυο ευρώ και μου έδωσε κάποιες συμβουλές. Έφυγα και ένιωσα να ανασαίνω και πάλι μετά από τόση ώρα. Ο κόμπος στον λαιμό μου εξαφανίστηκε και εγώ παρέμεινα χαμογελαστή σκεπτόμενη πόσο ανόητη γίνομαι καμιά φορά. Δεν λέω είναι σημαντικό να έχεις ένα μηχάνημα στο οποίο να βασίζεσαι , αλλά το να πεθαίνεις στην αγωνία μην πάθει κάτι είναι τελείως χαζό. Αν στεναχωριέμαι για ένα μηχάνημα 10 χρόνων , αν πάθει κάτι δικός μου άνθρωπος τι θα κάνω?? Ουαου έχω λαπτοπ δέκα χρονών!!!! Μάλλον θα πρέπει να με γράψουν στα ρεκόρ γκίνες αν αναλογιστεί κανείς πως η πλειονότητα των φορητων υπολογιστών αντέχουν 2-3 χρόνια... Και από την σημερινή μου περιπέτεια στον κόσμο της τεχνολογίας περνάω στον ανθρώπινο κόσμο. Αυτον με τα ελλατώματα αλλά και τα προτερήματα. Παρατήρησα πως όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον αυτός αδιαφορεί και όταν δεν ενδιαφέρεσαι συμβαίνει το αντίθετο. Είναι κάποιος άγνωστος σε μένα νόμος του μέρφι ή ισχύει κάτι αντίστοιχο με τον φορητό υπολογιστή μου. Δηλαδή , όταν έχουμε το πλήρες ενδιαφέρον κάποιου δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία του και όταν τον χάσουμε τότε πονάμε?? Πότε οι άνθρωποι μετατραπήκαμε σε οικονομικά αναλώσιμα; Ιδού οι σημερινές μου απορίες.
Με αγάπη ,
Σιλβή...
My beloved bloggers , σκέφτηκα να ξεκινήσω στα αγγλικα σήμερα ..έρχονται στιγμές στην ζωή που δίνουμε εξετάσεις άλλοτε προφορικές και άλλοτε γραπτές . Υπάρχουν όμως και αλλα είδη εξετάσεων , οπως οι πρακτικές. Ως μαθήτρια - φοιτήτρια συνήθισα να εξετάζομαι καθε Ιούνιο και να αριστευω με ευκολία . Στην ζωή όμως , ναι αυτήν την τρελιαρα που τρέχει συνεχώς και ο καθένας παλεύει να την πιασει , οι εξετάσεις ειναι διαφορετικές . Σε αυτές αποδείχθηκα πέρα για πέρα αδιάβαστη . Έμεινα μετεξεταστέα και πιστέψτε με αρχικά ντράπηκα , έπειτα το συνήθισα . Μετεξεταστέα στην φιλία καθως δεν υπήρξα αρκετά συμφεροντολόγα , μετεξεταστέα στον έρωτα γιατι απέφυγα την αλήθεια για να μην πληγώσω και να μην πληγωθώ , τέλος μετεξεταστέα στην δουλειά όταν δεν τόλμησα να ανταπαντήσω στις ύπουλες κομπίνες γύρω μου. Όχι δεν είμαι Αγία απλώς είμαι μια σύγχρονη αγαθή που τώρα μαθαίνει τις γκρι αποχρώσεις της ζωής. Το ζήτημα είναι το εξής , όταν είσαι μετεξεταστέος στις σχολικές εξετάσεις έχεις το δικαίωμα να ξαναδώσεις και αν κοπείς επαναλαμβάνεις την ίδια τάξη. Στις εξετάσεις της ζωής όμως δεν υπάρχει η δυνατότητα του replay, όπως στις ταινίες. Τα πάντα τα ζεις μια φορά και σίγουρα θα υπάρχει κάποια κοσμική αλήθεια για αυτό. Μέχρι πρόσφατα λοιπόν μπλογκεράκια μου , θεωρούσα μεγίστη ντροπή την αποτυχία. Σήμερα, δεν ντρέπομαι να το παραδεχτώ, είμαι περήφανη για τις αποτυχίες μου. Αυτες με οδήγησαν στις επιτυχίες μου, αυτές μου έμαθαν τι είναι σωστό και τι λάθος. Πράγματι, πληγώθηκα πολύ, ωστόσο προτιμώ να ξέρω τι ανθρώπους έχω δίπλα μου και κατά πόσο μπορώ να βασιστώ πάνω τους. Δεν ανήκω στην κατηγορία των χαζών- ευτυχισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται την τραγικότητα ορισμένων καταστάσεων και κατοικούν μονίμως στο αναπαυτικό αφράτο συννεφάκι τους.
Υ.Γ. αυτό το κείμενο το έγραψα με αφορμή τις εξετάσεις των παιδιών μου και έπειτα από πολλές συναισθηματικές τρικυμίες. Θέλω να δώσω μία τελευταία διδαχή στους μαθητές μου, η ήττα είναι ένα ακόμα θυληκό που κάνει την ζωή σας πιο πικάντικη προκαλώντας σας να συνεχίσετε τον αγώνα. Εύχομαι καλή επιτυχία σε όλους εσάς. Και να θυμόμαστε, μετά την καταιγίδα, βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο...
Με αγάπη η teacher σας...
Αργαμιση... Οπως πάντα... Τέλος δουλειάς. Τέλος μέρας. Τέλος σκέψεων. Τέλος φόβων,στόχων και ονείρων. Σήμερα διδάσκοντας έκθεση σχετικά με την ανεργία σε νέες ηλικίες ήρθα αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Η μικρη ανεξαρτησία μου ειναι μια ψευδαίσθηση, τα όνειρα θα γίνουν απωθημένα στην ψυχή μου και εγω δίνω την δημιουργικότητα μου σε ασχολίες που δεν ειμαι σίγουρη οτι ανήκω... Ισως η πιο σύντομη περίληψη που εχει γινει ποτε σε κείμενο του Μπαμπινιώτη... Νιώθω οτι τα όνειρα μου ξεθωριάζουν σιγα σιγα, πως ξεχνάω αυτα που ήθελα, και πίστευα ... Και αναρωτιέμαι μηπως τελικα αυτα που πάντοτε ήθελα ειναι πλασματικά, φαντασίες ενός κοριτσιού πασπαλισμένες με χρυσόσκονη και πολύχρωμες πούλιες.. Για ποιο πράγμα ειμαι προορισμένη σε αυτή την ζωή; Μπορεί καποιος να μου πει ;; Υπάρχει μοίρα, ξέρετε αυτο που λεει και το τραγούδι < όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο >; Νιώθω πως ψάχνοντας την ευτυχία και το μέλλον μου χανω το παρόν μου. Ξεχνάω την ουσία και ψάχνω ενα πούπουλο σε ολόκληρο πλανήτη ... Και παλι , νιώθω κενή . Ο κόσμος γύρω μου αλλάζει και εγω μένω ίδια αλλα μεγαλώνω . Οι φίλες μου παντρεύονται , Κάνουν παιδιά ,!! Ποσο περιεργο μου φαίνεται ... Ακομα νιώθω παιδι. Θα ήθελα να γυρίσω τον χρονο πίσω για μια μερα με τις τότε ανέμελες φίλες μου. Δεν μου λείπει καποιος άντρας γιατι ποτε δεν συνάντησα τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής μου ... Ωστόσο η φοιτητική μου ηλικία μου λείπει ... Και μαλιστα πολυ ..