Ζητείτω Εμπνευσις


Πολυαγαπημένα μου μπλογκεράκια, Άτιμο πράγμα η πένα. Αν την αφήσεις σε αφήνει εις τριπλούν. Αν την προδώσεις, σε ξεχνάει. Ξαφνικά οι λέξεις μοιάζουν ξένες οπτασίες . Ότι και αν κάνεις δεν τις πιάνεις, παρά μόνο στο όνειρο σου. Έπειτα ξυπνάς και όλα μοιάζουν τόσο μακρινά. Και φτου από την αρχή! Το κυνηγητό λαμβάνει τέλος όταν τα προβλήματα είναι τέτοια που ξεσπάς στην γραφή. Δυσκολεύεσαι στην αρχή. Το ένα είναι πολύ απλό, το άλλο άσχετο και το τρίτο πολύ φιλοσοφικό. Γράψε σβήσε και ξανα γράψε. Μέχρι που η σκέψη αποκτά σχήμα και μορφή κάτω από τα ιδρωμένα δάκτυλα που χορεύουν στην κιτρινισμένη σελίδα ενός παλιού πρόχειρου. Στην περίπτωση μου βολτάρουν στην λευκή παλέτα του ηλεκτρονικού μου πληκτρολογίου. Αρνούμαι να γράψω πάνω σε χαρτί τις εμπνεύσεις μου, αν και μου αρέσει πολύ ο ήχος του φρεσκοξυσμένου μολυβιού πάνω στο αφράτο χαρτί. Τέλος έχεις μια μικρή ιστορία , που δεν σε ικανοποιεί απόλυτα αλλά είναι μια αρχή, η οποία σε κάνει να χαμογελάς. Η γραφή απαιτεί σεβασμό , χρειάζεται χρόνο και πείσμα. Υπομονή και επιμονή. Μα πάνω από όλα χρειάζεται τριβή. Άλλωστε μιλάμε για μια σπίθα, σπίθα πάθους και λίγης τρέλας, με μεγάλη δυσκολία στην πυροδότησή της. Σαν να προσπαθείς να βάλεις φωτιά σε βρεμμένα ξύλα με σκουριασμένο τσακμάκι... Αν ανάψει όμως , θα σβήσει μόλις κάψει και το τελευταίο χαμόκλαδο έμπνευσης. Θα ακουστεί κάπως παιδιάστικο μα στο μυαλό μου κάπως έτσι είναι συνδεδεμένες οι έννοιες του πάθους της φωτιάς και της γραφής. Βλέπετε όσο πάθος και χρόνο θέλει μια σχέση για να ανθίσει άλλο τόσο θέλει για να ανάψει μια φωτιά. Όσο χρόνο θέλει μια φωτιά για να σβήσει τόσο χρειάζεται ένα πάθος να αλλάξει status σε σχέση ή σε χωρισμό . Αλληλένδετά τα πάντα στην ζωή και όχι μόνο στο μυαλό μου ... Κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται και η γραφή. Στο πάθος και το λάθος, στο λίγο και το πολύ.., Κινείτε σε δικό της χώρο και χρόνο... Απαιτεί την αφοσίωσή σου, τρέφεται από τα συναισθήματα σου. Ναι αυτά τα αγνά και τα άλλα τα πιο κρυφά που έχεις καταχωνιάσει στον πιο μικρό ντουλαπάκι του μυαλού σου. Μην ντρέπεσαι, θέλει να σε ελαφρύνει από αυτά. Μην ξεχνάς είναι καλή σου φίλη. Είναι ο λόγος για τον οποίο γεννήθηκε, όπως και όλες οι τέχνες. Η μητέρα τους , η μνημοσύνη τους έδωσε πνοή ζωής για ένα ιερό σκοπό, να κάνουν τους ανθρώπους να ξεχνάνε τα προβλήματά τους. Κάπως έτσι οι εννιά μούσες λύτρωσαν το ανθρώπινο γένος από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Στις μούσες λοιπόν καταφεύγω κάθε φορά που το παράπονο με πιάνει και η έμπνευση με έχει αφήσει. Η γραφή είναι για μένα μια φθηνή σε χρήματα και δημιουργική μορφή ψυχοθεραπείας. Πολλές φορές βαριέμαι να γράψω, άλλες πάλι γράφω και σβήνω. Στο τέλος μένει μια κουτσή ιστορία χωρίς περιεχόμενο την οποίο νευρικά παρατάω. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι στιγμές που γράφω σαν να μην υπάρχει κανένας άνθρωπος στην γη. Τότε σαν σε αγώνα δρόμου, τρέχω να διαβάσω και να διορθώσω όσα έχω γράψει με κομμένη την ανάσα. Έπειτα κοιμάμαι ήρεμη σαν πουλάκι, ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, το οποίο πηγάζει από την αίσθηση ότι κατάφερες να κάνεις κάτι! Λέγεται και επιβράβευση... Σας προτρέπω να το δοκιμάσετε , να το προσπαθήσετε και αν δεν βγει με την πρώτη πεισμώστε. Γράψτε έστω μια λέξη την ημέρα, είναι αρκετή για να ενεργοποιηθεί το μυαλό σας. Με αγάπη η συμβουλάτοράς σας, Σιλβή Κάραλη

Share:

0 σχόλια