Λατρεμένα μου μπλογκεράκια,
υπάρχουν στιγμές, που η σιωπή είναι τόσο εκκωφαντική ώστε να μην μπορείς να την αντέξεις. Προσπαθείς να σπάσεις τις κραυγές της με μουσική αλλά αυτή εκεί, ανυποχώρητη. Σου κλείνει τα αυτιά και σε αναγκάζει να την ακούσεις. Σε μια τέτοια κατάσταση βρίσκομαι και εγώ αυτή την στιγμή. Άρρωστη σωματικά και ψυχικά. Λαβωμένη, γλείφοντας τις πληγές μου σε μια άκρη της σκηνής. Κομπάρσος στο έργο που εγώ γράφω, σκηνοθετώ και κανονικά θα έπρεπε να πρωταγωνιστώ κιόλας. Δεν με στενοχωρεί ιδιαίτερα . Άλλωστε σε κάθε έργο η αυλαία κατεβαίνει, τα φώτα  σβήνουν, για να ξανά-αρχίσουν όλα από την αρχή. Φαύλος κύκλος η ζωή μπλογκεράκια μου. Και απίστευτα συνεπής. Κάθε τι καινούργιο κάποτε τελειώνει. Και ξανά από την αρχή, όσο και αν αυτό κάποιες φορές ακούγεται ακατόρθωτο. Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί οι οποίοι αρνούνται να βάλουν ένα τέλος για να αποφύγουν την αρχή. Τους τρομάζει το άγνωστο, η επόμενη στροφή του δρόμου. Ναι με φοβίζει μερικές φορές και μένα. Ωστόσο με φοβίζει περισσότερο το να ζω στο μεταίχμιο. Κάπου στην μέση, χωρίς να είμαι σίγουρη αν ζω στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον. Η μέση κατάσταση πονάει περισσότερο πιστέψτε με. Όταν ένα επεισόδιο τελειώνει πρέπει να γράφεται με κεφαλαία γράμματα κατά προτίμηση σε χρυσή απόχρωση. ΤΕΛΟΣ. Ξεκάθαρο, σύντομο και πολυτελές. Σήμερα λοιπόν πίνω τα παναντόλ μου στην υγεία όλων των κύκλων που κλείνουν και σε αυτών που γεννιούνται από τις στάχτες.
Η συντομότατη Σιλβή σας...