Σε κάθε καινούργια αρχή που έκανα στην ζωή μου ( όχι οτι εχω κάνει πολλές ) φοβόμουν λιγάκι αλλα η επιθυμία να ζήσω και να κάνω κάτι διαφορετικό υπερισχύε πάντοτε.. Ένιωθα φόβο και ενθουσιασμό ο οποίος αργότερα γινόταν χαρα... Σε αυτή την φάση της ζωής μου παλευω να κάνω μια αρχή, μια καινούργια αρχή γεμάτη εμπειρίες καλύτερες και δυνατότερες απο τις προηγούμενες... Το περίεργο ειναι οτι παρα τα κορυφαία σχέδια μου εγω νιώθω σκατα... Μια κινούμενη καταστροφή... Γιατι άραγε ;;; Ισως να φταίει το γεγονός πως οποίο μεγάλο σχέδιο και αν ειχα το παράτησα στην μέση... Ειχα πει οτι θα γράψω βιβλίο και βιβλίο έγινα. Ισως καποια στιγμη στα 40 μου, όταν θα νιώσω μονη και έρημη λιγο πριν παρατήσω τελείως τον εαυτό μου, καταφέρω να γράψω κάτι το αξιόλογο... Ειχα πει επίσης οτι θα δούλευα οπουδήποτε οτιδήποτε αρκεί να μην κάθομαι άπραγη ωστόσο εγω δεν εχω κάνει τίποτα παρα μόνο ελάχιστα πράγματα. Βέβαια η πολη μου δεν προσφέρεται για πολλα πράγματα αλλα και πάλι... Πήγα και αγόρασα ακριβά υλικά για τζελ για να γίνω αισθητικός μιας και εχω ταλέντο... Το χειρότερο όμως ειναι το εξής όσα νυχια εχω κάνει χάλασαν την επόμενη μέρα ... Και επισήμως είμαι και νιώθω άχρηστη... Επίσης έκανα μια αίτηση για Αεροσυνοδός την οποία και δέχτηκαν ωστόσο πρέπει να περάσω απο σεμινάρια τεστ και συνεντεύξεις... Το θέμα ειναι οτι δεν νομίζω νς πάω γιατι εχω μια σχολη και επίσης φοβάμαι την αντίδραση των γονιών μου...νιώθω τόσο μικρη και πάλι ... Πρώτη φορα νιώθω φόβο, και μάλιστα πολυ... Θέλω να κάνω πολλα πράγματα αλλα φοβάμαι πολυ... Δεν ξέρω που να στρέφω και που να κοιτάξω... Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι στο οποίο να είμαι αρκετά καλη.... Είμαι η μόνη σε αυτόν τον πλανήτη που νιώθει ετσι ή υπάρχουν και άλλες χαμένες ψυχές;;;