Αγαπημένα μου μπλογκεράκια σήμερα θα σας πω μερικές ιστορίες από το παρελθόν, με μάγισσες, αράχνες και τραγικές συμπτώσεις. Όχι δεν επηρεάστηκα από το ξενόφερτο χαλοουιν αλλά από μια τραγική σύμπτωση... i met him!!! Μετά από τόσο καιρό που έψαχνα διακαώς να τον συναντήσω, μετά από τόσες πρόβες σε αυτά που ήθελα να του πω, έπεσα κυριολεκτικά επάνω του... Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Κυριακής σε ένα συνοικιακό δρομάκι κοντά στο σπίτι του. Εγώ γύριζα κάπως εκνευρισμένη σπίτι μετά από τρίωρο μάθημα έκθεσης αναθεματίζοντας την τύχη μου, που κανόνισα μάθημα Κυριακάτικα. Αυτός επέστρεφε μάλλον, μετά από μια βόλτα με τον Ρούνει , ένα γλυκύτατο σκυλάκι. Όταν τον είδα με έζωσαν τα φίδια, κατέβασα το κεφάλι κάτω για να το παίξω αδιάφορη. Κάτι που φυσικά δεν πέτυχα. Στην αρχή νόμιζα πως ήταν κάποιος άλλος που απλά μου τον θύμιζε τόσο έντονα. Τον τελευταίο καιρό άλλωστε νόμιζα ότι τον έβλεπα παντού. <<Άλλη μια ψευδαίσθηση>>, σκέφτηκα. Και τότε ο Ρούνι, ο οποίος έγινε γουρούνι από την τελευταία φορά που τον είδα , έτρεξε προς το μέρος μου για να μου επιβεβαιώσει την υποψία μου. Νόμιζα πως άκουγα την καρδιά μου έτσι πως χτυπούσε. Μου χαμογέλασε από μακρυά και τότε άκουσα τον εαυτό μου να λέει <<σε αναγνώρισα από το σκυλί>>... Αν είναι δυνατόν... Πως πέταξα τέτοιο άκυρο. Ο κόσμος λέει σε γνωρίζω από την κόψη, σε γνωρίζω από τον τάδε ή από εκείνο το ξέφρενο πάρτι . Σίγουρα πάντως δεν λέει σε αναγνώρισα από το σκυλί. Την υπόλοιπη συζήτηση την έχω σχεδόν διαγράψει από το μυαλό μου. Όχι επί σκοπού αλλά από την αμηχανία που ένιωθα. Για ακόμα μια φορά βγήκε το μικρό σοβαρό κοριτσάκι που ελάχιστα θυμίζει εμένα. Και ο ίδιος ήταν κάπως, σίγουρα απόμακρος και θέλω να πιστεύω ακόμα πιο αμήχανος και ας πάλευε να το κρύψει. Ανταλλάξαμε μερικές κουβέντες όπου του ανέφερα ότι γύριζα από μάθημα έκθεσης γ΄λυκείου και πως γενικά τρέχω. Και τότε είδα και πάλι εκείνο το βλέμμα θαυμασμού που τόσο μου είχε λείψει. Μάλιστα σχολίασε το ότι έχω αναλάβει γ΄λυκείου από την αρχή. Αυτάρεσκα του απάντησα πως μου αρέσει να κολυμπάω στα βαθιά. Έπειτα μου είπε τα νέα του , που περίπου ήταν όπως και τότε που τον είχα αφήσει . Δουλειά ,διπλωματική και απεριόριστο τρέξιμο. Τόσο κλασσικός, τόσο προβλέψιμος, ωστόσο ακόμα και αυτό μου είχε λείψει τόσο πολύ... 'Έπειτα τον χαιρέτησα και απομακρύνθηκα γρήγορα... Έφυγα για να μην προδώσω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματά μου. Μπορεί να ήταν μια ανόητη συζήτηση στην μέση ενός δρόμου , ωστόσο για μένα ήταν κάτι πολύ έντονο και το μυαλό μου είχε κολλήσει εκεί... Αυτά αγαπημένα μου μπλογκεράκια.... Σας φιλώ γλυκά και μελαγχολικά... ματς μουτς...