Αγαπητά μου μπλογκεράκια μόλις τελείωσα σε μια μέρα ένα βιβλίο 300 σελίδων . Προφανώς και δεν αποτελεί ρεκόρ καθώς είναι κάτι που παλιά συνήθιζα με πολύ μεγαλύτερα βιβλία. Αυτή την φορά είχα στα χέρια μου ένα ακόμα βιβλίο της Δημουλίδου με την συνηθισμένη συνταγή επιτυχίας. Μια κούπα κορώνας , ένα φλιτζάνι αίμα και μια γερή δόση σπέρμα αναμειγνύοντας προσεγμένες δόσεις συναισθήματος. Εν ολίγοις γρήγορη λογοτεχνία της εποχής. Ίσως ακούγεται σνομπ αυτό που λέω ωστόσο λόγω επαγγέλματος αναγνωρίζω την  βαριά και την ελαφριά λογοτεχνία, μου αρέσουν και οι δυο μορφές της ωστόσο αν μπορούσα να γράψω θα διάλεγα την ελαφριά γιατί αυτή ταιριάζει στην προσωπικότητα μου. Ως άνθρωπος δεν μπορώ να μπω σε αυστηρά καλούπια και χρονοδιαγράμματα. Η σημερινή μου απορία είναι η εξής, εφόσον η συνταγή για την συγγραφή ενός επιτυχημένου βιβλίου είναι χιλιοειπωμένη και συγκεκριμένη γιατί δεν μπορώ να γράψω κάτι; Ξεκινάω αλλά πάντα μένει στην μέση, κουτσό σαν την ερωτική μου ζωή. Φταίει το νεαρό της ηλικίας μου που δεν έχω εμπειρίες ή ότι αφήνω τα πάντα στην μέση; Πφφ...