Πάντα δυσκολεύομαι να ξεκινήσω να γράφω οπως επισης και να τελειώσω την καθε ιστορια μου.. Μαλλον το ρητό καθε αρχή και δύσκολη ισχύει σχεδόν σε ολα τα πράγματα εκτός απο τους έρωτες... Εκεί τα πράγματα κυλάνε διαφορετικά σε ενα δικό τους προσωπικό χρονο και χώρο... Καθε σχέση ξεκινάει με ενα βλέμμα και ενα διστακτικο χαμόγελο και έπειτα τρέχει.. Τρέχει μέσα απο καπνούς και συζητήσεις σε απόμερα στέκια , κρύβεται πίσω απο τις γρύλιες μισοσκοτεινων δωματίων και ανακάτων σεντονιων. Και τότε ο αγώνας δρόμου φτάνει στο κρισιμότερο σημείο, στην στροφή πριν την τελική ευθεία. Σε εκεινο το σημείο που ειτε τρέχεις ακομα πιο δυνατά ειτε παραδομένος στην κούραση σου τα παρατας. Το μονο σίγουρο ειναι οτι τρέχοντας ή περπατώντας καθε σχέση θα αγγίξει την γραμμή τερματισμού.. Και τότε αρχίζει η πραγματική περιπέτεια. Για μένα η πραγματική περιπέτεια ξεκινάει οταν πέσουν οι τίτλοι τέλους και τα ψεύτικα προσωπεία.. Οταν το πάθος γινει μια γλυκιά συνήθεια και τα δυο γίνουν ενα...Ωστόσο οπως λεει και μια Σαρδανάπαλη ψυχή μονο λόγια ειμαι...εχω ζησει την ένταση και το άγχος του αγώνα ποτε όμως δεν τον εχω τερματίσει για να δω τι επεται... Ειναι αληθεια αγάπητα μπλόγκεράκια μου σας γράφει η μεγάλη loser του έρωτα... Αυτή που εδω μέσα τολμά να σας εξομολογήθει πως νιώθει μισή, σαν κατι να λείπει .. Αυτο που ποτε μου δεν μπόρεσα να καταλάβω και φυσικά να εξηγήσω ειναι το εξής : πως γινεται δυο άνθρωποι που κατάφεραν να φτάσουν στην απόλυτη ενωση και να μοιράζονται τα πάντα στο τέλος του αγώνα να νιώθουν ξένοι , άγνωστοι σαν συνταξιδιώτες του ΚΤΕΛ ... Πως γινεται; Επισης δεν μπορω να καταλάβω γιατι μπορω να εκφράζομαι μεσα στην ανωνυμία και όχι μπροστά στους δικούς μου ανθρώπους... Ειμαι όντως τοσο λαβωμένη χωρις να το εχω συνειδητοποιήσει ή μηπως κουβαλάω καποια κατάρα πρώην ;;  Η ειρωνική φωνούλα μεσα μου κάνει πανηγύρι με τις εξομολογήσεις μου ... Ή μαλλον κατι άλλο μου φωνάζει... Χα χα ειναι απίστευτη... Σαν Ελληνίδα μάνα δεν βαριέται ποτε να σου πει να φορέσεις κάλτσες για να μην κρυωσεις ακομα και αν φτάσεις τα 50... Στην προκειμένη η άχνη φωνούλα μεσα μου , για ακομα μια φορα μου φωνάζει " ανόητο κοριτσάκι δεν εχεις λάβωθει απο τα τόξα του έρωτα , δεν τον εχεις ζησει... Το μυστικό ειναι ενα αφεσου μια ζωή την εχεις " . Η φωνούλα μεσα μου μαλλον ακούει Καζαντζίδη ωστόσο και πάλι δεν μπορω νς Πω οτι εχει άδικο ... Αφεσου... Πως όμως και πόσο ,;;; Μηπως απλα πρέπει να έρθει ο κατάλληλος για να σου ξυπνήσει αυτήν την φλόγα ;; Και δεν έρθει ;; Τότε τι γινεται ;; Ουφ πάλι με αναπάντητα ερωτήματα θα κοιμηθώ... Καληνύχτα σας μπλόγκεράκια μου ...