Αργαμιση... Οπως πάντα... Τέλος δουλειάς. Τέλος μέρας. Τέλος σκέψεων. Τέλος φόβων,στόχων και ονείρων. Σήμερα διδάσκοντας έκθεση σχετικά με την ανεργία σε νέες ηλικίες ήρθα αντιμέτωπη με τους φόβους μου. Η μικρη ανεξαρτησία μου ειναι μια ψευδαίσθηση, τα όνειρα θα γίνουν απωθημένα στην ψυχή μου και εγω δίνω την δημιουργικότητα μου σε ασχολίες που δεν ειμαι σίγουρη οτι ανήκω... Ισως η πιο σύντομη περίληψη που εχει γινει ποτε σε κείμενο του Μπαμπινιώτη... Νιώθω οτι τα όνειρα μου ξεθωριάζουν σιγα σιγα, πως ξεχνάω αυτα που ήθελα, και πίστευα ... Και αναρωτιέμαι μηπως τελικα αυτα που πάντοτε ήθελα ειναι πλασματικά, φαντασίες ενός κοριτσιού πασπαλισμένες με χρυσόσκονη και πολύχρωμες πούλιες.. Για ποιο πράγμα ειμαι προορισμένη σε αυτή την ζωή; Μπορεί καποιος να μου πει ;; Υπάρχει μοίρα, ξέρετε αυτο που λεει και το τραγούδι < όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο >; Νιώθω πως ψάχνοντας την ευτυχία και το μέλλον μου χανω το παρόν μου. Ξεχνάω την ουσία και ψάχνω ενα πούπουλο σε ολόκληρο πλανήτη ... Και παλι , νιώθω κενή . Ο κόσμος γύρω μου αλλάζει και εγω μένω ίδια αλλα μεγαλώνω . Οι φίλες μου παντρεύονται , Κάνουν παιδιά ,!! Ποσο περιεργο μου φαίνεται ... Ακομα νιώθω παιδι. Θα ήθελα να γυρίσω τον χρονο πίσω για μια μερα με τις τότε ανέμελες φίλες μου. Δεν μου λείπει καποιος άντρας γιατι ποτε δεν συνάντησα τον έναν και μοναδικό έρωτα της ζωής μου ... Ωστόσο η φοιτητική μου ηλικία μου λείπει ... Και μαλιστα πολυ ..