Πολυλατρεμένα μου μπλογκεράκια, καλοί μου αναγνώστες μετά από πολύμηνη απουσία μου επιστρέφω παλεύοντας να γράψω μια αράδα. Η Κυριακή είναι μάλλον μια ιδανική μέρα να μοιραστώ τις σκέψεις μου σχετικά με τις σχέσεις των ανθρώπων. Πολύπλοκες, οδυνηρές με ένταση,πάθος και τρέλα. Πάντοτε κολλάμε σε αυτές, ακόμα και αν καούμε. Παλεύουμε και ας ηττηθούμε. Βέβαια δεν μας έφταναν οι μέχρι τώρα δυσκολίες αρχίσαμε να κάνουμε σχέσεις εξ αποστάσεως. Ή όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ <<σχέσεις δι' αλληλογραφίας>>. Σχέσεις μισές, σχέσεις πονεμένες, σχέσεις μονόδρομες και αδιέξοδες. Γιατί όπως και να το κάνουμε η αγκαλιά και το φιλί δεν αντικαθίστανται με τίποτα. Και αν με ρωτάτε πάλι καλά! Μια σχέση δι' αλληλογραφίας είναι καταδικασμένη να επιβιώνει, αλλά όχι και να ζει , είναι βαφτισμένη στο ίσως και το μπορεί. Είναι στιγμές, μερικές ώρες, ίσως και λίγες μέρες το μήνα. Ποτέ δεν ξέρεις. Μερικές φορές αυτή η απόσταση δίνει πνοή ζωής, ενώ άλλοτε λειτουργεί σαν την λαιμητόμο. Απόλυτα. Οι καινούργιες ή οι εύθραυστες επαφές είναι αυτές που πέφτουν πρώτες στην μάχη. Δεν έχουν αρκετά κοινά βιώματα για να λειτουργήσουν ως θεμέλια. Στον πρώτο σεισμό ενός ρίχτερ κινδυνεύουν. Στον μετασεισμό απειλούνται θανάσιμα. Αντιθέτως τα πολύ ερωτευμένα ζευγάρια, που έχτισαν μια σχέση στιγμή στην στιγμή, βήμα στον βήμα είναι αυτά που στην λέξη απόσταση φοβούνται αλλά συγχρόνως αναζωογονούνται. Εφευρίσκουν τρόπους και τελικά το βράδυ κοιμούνται αγκαλιά σε μονά κρεβάτια.Ψάχνουν συνεχώς λόγους και αιτίες για να μιλήσουν και να βρεθούν , και αν δεν βρουν τις δημιουργούν. Αχ πόσο τα λατρεύω αυτά τα ζευγάρια. Τα βαριέμαι και λίγο μερικές φορές... Η απόσταση γι αυτά τα τέλεια κατ' εμέ ζευγάρια λειτουργεί, όπως ο αέρας στην φωτιά. Τα δυναμώνει, τα βγάζει από την ρουτίνα και συγχρόνως πυρώνει τον έρωτα τους. Σε κάθε περίπτωση λατρεμένα μου μπλογκεράκια, αποστασιοποιημένος ή όχι, ο έρωτας είναι υπέροχο συναίσθημα και σας προκαλώ να το ζήσετε. Ίσως κάποιοι, κάπου να κατορθώσουν να είναι ευτυχισμένοι ακόμα και από απόσταση. Το γιατί είναι απλό. Για κάποιους ανθρώπους ο δρόμος είναι αδιέξοδος και καταλήγει σε ένα και μόνο άτομο. Για κάποιους ανθρώπους η απόσταση είναι μόνο χιλιομετρική και τίποτα άλλο. Παιχνιδάκι... Με αγάπη η σκεπτική Σιλβή σας... Υ.Γ. Αυτή την ιστορία ξεκίνησα να την σκέφτομαι πριν από κάποιους μήνες, άρχισα να την γράφω την προηγούμενη Κυριακή για να κατορθώσω να την δημοσιεύσω σήμερα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Είναι αφιερωμένη σε ένα αγαπημένο μου ζευγάρι, που ζει τον έρωτα του είτε μέσω σκαιπ είτε σε σταθμούς των κτελ και αεροδρόμια... love you guys...