Αγαπημένα μου μπλογκεράκια, χειμώνας και πάλι. Ένας χειμώνας στο τέλος του Μαίου. Μου φέρνει μελαγχολία αλλά ένα κομμάτι μέσα μου την αποζητά αυτή την γλυκιά μελαγχολία που μόνο το ήρεμο τραγούδι της βροχής μπορεί να φέρει. Ίσως τελικά να είμαι μια ρομαντική ψυχή... Σήμερα συνειδητοποίησα πως όταν χάνεις κάτι αντιλαμβάνεσαι την αξία του. Φυσικά το γνώριζα, το είχα ξαναακούσει. Ωστόσο ποτέ δεν το είχα νιώσει. Ποτέ μέχρι σήμερα. Ξύπνησα δίχως όρεξη όπως συμβαίνει άλλωστε τον τελευταίο καιρό και αφού απόλαυσα τα δροσερά τραγανιστά ολικής αλέσεως κορνφλείκς μου συμμάζεψα με γρήγορες κινήσεις τον χαμό που είχα προκαλέσει το προηγούμενο βράδυ. Μια στίβα από ρούχα, άλλα φρεσκοσιδερωμένα και άλλα που είχα φορέσει νωρίτερα εκείνη την μέρα, καλλυντικα, μπουκαλάκια πινέλα και χρώματα. Τα συνηθισμένα υλικά που χρησιμοποιεί μια γυναίκα στην καθημερινότητά της. Ή τουλάχιστον αυτά που χρησιμοποιώ συνήθως εγώ. Όταν μετά από ώρα τελείωσα, άρπαξα με λαχτάρα το λαπτοπ για να απολαύσω μια ταινία. Πάτησα επίμονα το κουμπί ωστόσο το λαπτοπ έμεινε ανέπαφο. Το ξαναπάτησα με μεγαλύτερη νευρικότητα αυτή την φορά, αλλά και πάλι καμία ανταπόκριση. Ένιωσα να πνίγομαι. Τόσο καιρό έλεγα πως δεν με ενδιαφέρει και πως έχω ένα σαράβαλο για λαπτοπ. Ξάφνου ένιωσα μια περίεργη αίσθηση να με κατακλύζει. Τι θα κάνω χωρίς αυτό; Καλό το πανάκριβο κινητό όμως κάποια πράγματα απλώς δεν γίνονται μέσα από την 4,5 ιντσών οθόνη του. Σε μερικά λεπτά είχα πλυθεί είχα ντυθεί είχα βάλει φακούς και μια κρέμα στο πρόσωπό μου και ξεκίνησα με τον φορητό υπολογιστή παραμάσχαλα. Έφτασα αγχωμένη στο μαγαζί διατηρώντας τα επίπεδα του πανικού μου σε μέτριο βαθμό. Ο ευγενέστατος κύριος έλεγξε το λαπτοπ , παρατήρησε το καλώδιο έκανε κάποιες κινήσεις που μόνο αυτός αντιλαμβανόταν και έπειτα χαμογέλασε πλατιά. Άλλαξε το μισό καλώδιο το οποίο είχε καεί , μου ζήτησε μόνο δυο ευρώ και μου έδωσε κάποιες συμβουλές. Έφυγα και ένιωσα να ανασαίνω και πάλι μετά από τόση ώρα. Ο κόμπος στον λαιμό μου εξαφανίστηκε και εγώ παρέμεινα χαμογελαστή σκεπτόμενη πόσο ανόητη γίνομαι καμιά φορά. Δεν λέω είναι σημαντικό να έχεις ένα μηχάνημα στο οποίο να βασίζεσαι , αλλά το να πεθαίνεις στην αγωνία μην πάθει κάτι είναι τελείως χαζό. Αν στεναχωριέμαι για ένα μηχάνημα 10 χρόνων , αν πάθει κάτι δικός μου άνθρωπος τι θα κάνω?? Ουαου έχω λαπτοπ δέκα χρονών!!!! Μάλλον θα πρέπει να με γράψουν στα ρεκόρ γκίνες αν αναλογιστεί κανείς πως η πλειονότητα των φορητων υπολογιστών αντέχουν 2-3 χρόνια... Και από την σημερινή μου περιπέτεια στον κόσμο της τεχνολογίας περνάω στον ανθρώπινο κόσμο. Αυτον  με τα ελλατώματα αλλά και τα προτερήματα. Παρατήρησα πως όταν ενδιαφέρεσαι για κάποιον αυτός αδιαφορεί και όταν δεν ενδιαφέρεσαι συμβαίνει το αντίθετο. Είναι κάποιος άγνωστος σε μένα νόμος του μέρφι ή ισχύει κάτι αντίστοιχο με τον φορητό υπολογιστή μου. Δηλαδή , όταν έχουμε το πλήρες ενδιαφέρον κάποιου δεν αντιλαμβανόμαστε την αξία του και όταν τον χάσουμε τότε πονάμε?? Πότε οι άνθρωποι  μετατραπήκαμε σε οικονομικά αναλώσιμα; Ιδού οι σημερινές μου απορίες.

Με αγάπη ,
Σιλβή...