Λατρεμένα μου μπλογκεράκια , πέρασε ο Απρίλιος και θα περάσει και ο Μάιος και εγώ ακόμα θα παλεύω να γράψω μερικές αράδες. Ο λόγος νομίζω προφανής. Όποιος βαριέται, δέκα μέρες κοσκινίζει. Και στην περίπτωση μου, μάλλον έχω παρακοσκινίσει. Η ζωή μου τον τελευταίο καιρό μοιάζει με πρωταπριλιάτικο αστείο. Ξέρετε από εκείνα που δεν γελάει κανείς και ενώ είναι αναμενόμενα τελικά ξαφνιάζεσαι λιγάκι. Ε λοιπόν εγώ έχω ξεκαρδιστεί στα γέλια και στα κλάματα με όλα τα τραγικά που μου συμβαίνουν. Και σαν κλασσική Σιλβή προσπαθώ να καταλάβω γιατί συμβαίνουν όλα αυτά πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Που έχω κάνει λάθος. Σαν καθηγήτρια έχω μάθει να διορθώνω καθημερινά γραπτώς και προφορικώς τους μαθητές μου αλλά μου είναι δύσκολο να διορθώσω τον εαυτό μου. Και αυτό λατρεμένα μου μπλογκεράκια σημαίνει ότι μεγάλωσα... Από τα τελευταία χαστούκια που έφαγα έμαθα μερικά πράγματα. Οπότε λατρεμένα μου μπλογκεράκια, σημερινοί μαθητές μου είμαι στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσω δέκα εμπειρικά και δακρύβρεχτα μαθήματα από την μοναστική ζωή μου. Πρώτο μάθημα: Να μην μιλάω ποτέ για δουλειά σε τρίτους , κυρίως όταν η δουλειά δεν έχει κλείσει. Πράγμα ιδιαίτερα δύσκολο για μένα μιας και ενθουσιάζομαι σαν μωρό και θέλω να μοιραστώ αυτό το συναίσθημα με άλλους. Τι κρίμα να μην χαίρονται και άλλοι με την χαρά σου... Δεύτερο μάθημα: Να μην υποτιμώ ή υπερεκτιμώ τόσο τον εαυτό μου όσο και τους άλλους. Ω ναι!!! Συνειδητοποίησα ότι τα πιο χαζά πλάσματα που κατά καιρούς έχω γνωρίσει έχουν προοδεύσει. Ο λόγος αγαπημένα μου μπλογκεράκια είναι πολύ απλός. Η χαζομάρα τους συνοδεύεται με την κουτοπονηριά. Συνδυασμός απλησίαστος για έναν απλό φυσιολογικό άνθρωπο. Όσο για μένα, καλύτερα ας σιωπήσω... Τρίτο μάθημα: Να μην μένω στάσιμη ποτέ. Είναι από αυτά τα μαθήματα-χαστούκια στον εγωισμό μου. Μάθημα που ένα mea culpa δεν μπορεί να ελαφρύνει την κατάσταση. Βλέπετε λατρεμένα μου μπλογκεράκια, έκανα αυτό που απεχθάνομαι, συνήθισα την βολή μου και αντικατέστησα την ενεργό δράση με το καναπέ του σπιτιού. Βοήθησε λιγάκι και ο Ορέστης σε αυτό. Φτου μου! Και ξανά φτου μου... Τέταρτο μάθημα: Να μην θεωρώ κάτι ως δεδομένο... Αλήθεια τώρα; Και μετά τι; Να ζω μέσα στην ανασφάλεια επειδή τα πάντα στην ζωή είναι προσωρινά; Όχι λατρεμένοι μου, δεν το δέχομαι. Προτιμώ να παραλλάξω λιγάκι το νόημα και να ακολουθήσω το κλασσικό τίμα την κάθε μέρα σου, την δουλειά σου, τον εαυτό σου κλπ κλπ . Και όσο πάει. Άλλωστε έτσι ξεκινάνε όλα, με ένα βήμα και όσο πάει. Πέμπτο μάθημα :Να μην αφήνομαι στην καθημερινότητα. Αφέθηκα για δεκαεννιά ολόκληρους μήνες θεωρώντας πως θα ζήσω την ευτυχία μαζεμένη, όταν θα άνοιγα τα φτερά μου προς τα πιο ζεστά κλίματα. Με οικτίρω... Με μουντζώνω... Και λιγάκι με δικαιολογώ για να μην αποκτήσω επιπλέον ψυχολογικά. Έκτο μάθημα και βασικότερο : Να μην φοβάμαι. Η αλήθεια είναι πως όσα έχω πάθει είναι από φόβο και από τον εγωισμό μου να μην το δείξω. Ε ναι ομολογώ , εγώ η τάδε φοβάμαι τους γιατρούς, την σταθερότητα, την έντονη δέσμευση, την αποτυχία, τα περιττά κιλά και την ανθρώπινη χαζομάρα. Βέβαια λατρεμένα μου μπλογκεράκια από την ομολογία μέχρι την πράξη μια ζωή δρόμος αλλά τουλάχιστον έκανα την αρχή. Μάθημα έβδομον: Να μαθαίνω από το παρελθόν και όχι να ζω σε αυτό. pοor me ... Πρόσφατα έκανα μια ανασκόπηση όλων μου των προβλημάτων τα τελευταία χρόνια και συνειδητοποίησα με μεγάλη μου θλίψη, πως είναι σχεδόν τα ίδια. Αυτό δείχνει πως είτε δεν έχω αλλάξει είτε δεν έχω κάνει κάποια κίνηση για να τα λύσω. Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα τα προβλήματά μου να είναι Κυπριακά, άλυτα δηλαδή. Αν ισχύει αυτό ένα έχω να πω : ε να αφήκω τα κόκαλά μου δαμέ... Μάθημα όγδοον: Να σταματήσω να σκέφτομαι. Η λογική πίσω από το άκυρο που μόλις έγραψα είναι πολύ απλή. Που με οδήγησε η σκέψη μπλογκεράκια μου; Που οδήγησε εσάς; Εμένα προσωπικά σε έντονα ξενύχτια, που δεν οφείλονταν ούτε σε διασκέδαση ούτε σε πρόωρες εγκυμοσύνες ούτε καν στο κλασσικό χωρισμό του γείτονα με Καρρά. Μάθημα ένατο: Να σταματήσω να λειτουργώ ως απορροφητικό σφουγγάρι αρνητικών συναισθημάτων και προβλημάτων. Χρήσιμο το βιτέξ δεν λέω αλλά μόνο όταν το χρησιμοποιείς στον πάγκο της κουζίνας. Αν γίνεσαι ο ίδιος βιτέξ έλα να πιαστούμε αγκαλιά και να κλάψουμε παρέα. Ειλικρινά φίλοι μου δεν γίνεται να επιτρέψω- να επιτρέψουμε- τους τοξικούς ανθρώπους να παρασιτούν πάνω μας. Μάθημα δέκατο τελευταίο και ουσιαστικότατο: Εκεί που δεν χωράω, τελικά περισσεύω και φεύγω. Έμαθα αγαπημένοι μου φίλοι ,με τον άσχημο τρόπο της εμπειρίας πως οι άνθρωποι είναι σαν τα ρούχα. Ή θα σου κάτσουν τέλεια από την αρχή ή δεν θα κάτσουν καθόλου. Και αν είστε σε αυτή την κατηγορία ανθρώπων που αγοράζουν πράγματα με την πεποίθηση ότι κάποια στιγμή κάπως θα στρώσουν σας πληροφορώ πως αυτή η στιγμή δεν θα έρθει. Επίσης σε αυτό το σημείο θα ήθελα να τονίσω πως οι άνθρωποι όπως και τα ρούχα μας αναλόγως την χρήση ξεχειλώνουν,ξεθωριάζουν και αλλάζουν μορφή. Οπότε σας προτείνω συνετή χρήση. Μην τα πετάτε, μην τα μοιράζεστε, μην τα τσαλακώνετε,μην τα ξεχνάτε. Γενικά μην... Λατρεμένα μου μπλογκεράκια , κάπου εδώ, ακούγοντας το everybody hurts σας αποχαιρετώ με την ελπίδα εσείς να μην πονάτε τόσο. Ωστόσο εμπειρικά γνωρίζω πως κάθε δάκρυ και απογοήτευση οδηγούν σε ένα νέο μάθημα. Κάθε νέο μάθημα οδηγεί σε ένα καινούργιο δρόμο . Που ξέρετε μπορεί στην επόμενη στροφή του δρόμου να υπάρχει μια νέα επιτυχία. Αν όχι , ο δρόμος συνεχίζεται... Η αποτυχημένη για μια ακόμα φορά Σιλβή σας...