Άνοιξη μπλογκεράκια μου. Άνοιξη και το μυαλό μου σκορπισμένο περισσότερο από ποτέ. Εδώ εκεί και παραπέρα... Γι ακόμη μια φορά μπερδεμένο στα θέλω και τα πρέπει . Και αν δεν πρέπει τότε τι; Και αν αυτό που πρέπει δεν το θέλω; Φτου κι' από την αρχή... Βλέπετε λατρεμένα μου μπλογκεράκια σε μια αναζήτηση για την πιο τέλεια τσάντα για το λαπτοπ μου, συνειδητοποίησα ότι δεν ξέρω τι θέλω. Οι περισσότερες μου άρεσαν, άλλες μου έκλειναν και το μάτι! Αλλάα... Αχ αυτό το αλλά... Είτε γνωρίζεις ανθρώπους είτε ψάχνεις τσάντες αυτό το αλλά εμφανίζεται. Και το θέμα δεν είναι τι γίνεται με αυτό το αλλά. Το πρόβλημα δημιουργείται όταν πλέον ξέρεις. Ξέρεις σε δευτερόλεπτα ,πως αυτό που βλέπεις είναι το τέλειο. Και κάπου εκεί μέσα στην τελειότητά του γνωρίζεις πως κρύβεται ένα ταμπελάκι με διακριτικά μικρά γράμματα τύπου < times new roman > και θα λέει πως δεν μπορείς να το αποκτήσεις είτε επειδή είναι ακριβό είτε επειδή είναι ήδη κατειλημμένο. Και σε αυτό το σημείο αγαπημένα μου μπλογκεράκια χωρίζονται σε δυο βασικές κατηγορίες οι άνθρωποι. Υπάρχουν αυτοί που θα αλλάξουν τα θέλω τους (οι προσαρμοστικοί) και αυτοί που θα συνεχίσουν την πορεία τους πρόσω ολοταχώς και ας πέσουν και στο παγόβουνο (οι τρελοί), για να αποκτήσουν αυτό που επιθυμούν. Βέβαια ανάμεσα στην κατηγορία των τρελών υπάρχουν και κάποιοι, που νομίζουν ότι μπορούν να αποκτήσουν ότι θέλουν(οι ανόητοι-τους ξεχωρίζεις από την εγωιστική περικεφαλαία). Πάντα πίστευα πως αυτοί οι άνθρωποι στο μάθημα της ιστορίας για την πύρρειο νίκη μάλλον ήταν άρρωστοι. Ναι μπορείς να αποκτήσεις ότι θέλεις αλλά μερικές φορές το αντίτιμο είναι τόσο μεγάλο όσο και η χαζομάρα που νιώθεις μετά, όταν συνειδητοποιήσεις πως τελικά έχασες... Δεν έχω κατασταλάξει ακόμα γλυκά μου μπλογκεράκια, αν η ματαιοδοξία του ανθρώπου είναι θετική ή αρνητική. Σκέφτομαι πως ο άνθρωπος στην προσπάθεια να αποκτήσει το όνειρο εξελίσσεται και από την άλλη σκέφτομαι πως δεν θα είναι ποτέ ευτυχισμένος, γιατί αυτό το όνειρο θα αλλάζει συνεχώς σε κάτι ακόμα πιο ... Πιο μακρινό. Ίσως υπάρχει λόγος που προσπαθούμε να τιθασεύσουμε την ανθρώπινη φύση με κανόνες, πρέπει και διδάγματα. Ίσως υπάρχουν Παράδεισοι που δεν πρέπει να γνωρίσουμε, γιατί στην πορεία θα έχουμε πληρώσει μια κόλαση σε αντάλλαγμα. Όχι δεν είμαι θρησκόληπτη, απλώς έχω δημιουργήσει τον δικό μου ηθικό κώδικα, τον οποίο πρόσφατα αναθεώρησα. Από μικρή ηλικία μπλογκεράκια μου αντιλήφθηκα πως το απαγορευμένο και άπιαστο θα είναι πάντα το πιο ποθητό. Το ερώτημα είναι τι επιλογή θα κάνω. Να ρισκάρω και ας αμαρτήσω ή να πλεύσω σε απάνεμα λιμάνια, κοινωνικώς αποδεκτά από όλους? Και όταν επιλέξω ,εν τέλει τι είναι αμαρτία; Το ρίσκο ή τα δεσμά του φόβου; Ιδού το ερώτημα... Η Εύα ρίσκαρε δοκιμάζοντας ένα μήλο και απέκτησε την γνώση. Πάλεψε γι' αυτή την γνώση και ακόμα κουβαλάει το βάρος της ενοχής. Τώρα το αν αξίζει εσείς θα μου πείτε... Εγώ ψηφίζω δαγκωτό Ναι. Άλλωστε είναι στην φύση μας να ελκυόμαστε σε ότι μας καταστρέφει... Καλό σας βράδυ λατρεμένα μου μπλογκεράκια... Με αγάπη η αιώνια προβληματισμένη Σιλβή σας...