Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, Silvi is back. Μετά από ένα ολόκληρο μήνα μπόλικων ταξιδιών επέστρεψα με μπόλικα άπλυτα, αρκετές φωτογραφίες και άπειρες εμπειρίες που ήδη καταγράφηκαν στην λίστα των αναμνήσεων. Κάποιες θα καταγραφούν και εδώ νομίζω. Χθες, λατρεμένοι μου μπλογκο-αναγνώστες, καθώς κοιτούσα τα βουνά ρούχων που κατόρθωσα να χωρέσω σε δυο βαλιτσούλες συνειδητοποίησα την άρρηκτη σχέση που έχω με αυτές. Σχέση αγάπης,φροντίδας και εξάρτησης. Πάνω από όλα σχέση χρόνων. Αυτό που δημιουργώ σχέση με υλικά αντικείμενα πρέπει κάποια στιγμή να το κοιτάξω... Anyway...Το ταξίδι των τεσσάρων ημερών κατέληξε να γίνει ένας μήνας και κάτι ψιλά. Συνοπτικά περιλάμβανε έναν πολιτικό γάμο στην Θεσσαλονίκη όπου συνέβαλα και με την δική μου υπογραφή, ένα υπέροχο γεύμα στην Ξάνθη, μια βάπτιση στην Κομοτηνή και μερικές βουτιές με κλειστά μάτια στο Φανάρι. Το υπέροχο σε όλο αυτό το τουρ ήταν φυσικά η παρέα. Και αυτή την φορά η παρέα μου ενισχύθηκε με παιδικές φωνούλες. Σε αυτό το σημείο πρέπει να βάλω το κλασσικό disclaimer για τα επίδοξα προξενιά: Δεν αντέχω τα παιδιά για παραπάνω από μισή ώρα, δεν αντέχω τσιρίδες και κακομαθημένες φωνές και τέλος δεν πιστεύω πως όλα τα μωρά είναι όμορφα. Στα μάτια μου μοιάζουν με παμπόνηρα χόμπιτ που χρησιμοποιούν τα ουρλιαχτά για να επιβληθούν με πλάγιο τρόπο. Βέβαια πρέπει να παραδεχτώ πως δεν έχω ακούσει το όνομα μου να ηχεί τόσο γλυκά. Το διάστημα που βρισκόμουν με τις φίλες μου και τα παιδιά τους έμαθα πολλά πράγματα. Καινούργιο και ανανεωμένο παιδικό λεξιλόγιο και μάλιστα ελληνο-αγγλικό. Έμαθα καινούργια παιχνίδια, πρωταγωνιστής των οποίων είναι το monster truck. Έμαθα πως κοιμίζεις ένα μωρό όταν ξυπνάει με γουρλωμένα μάτια, απλά του δίνεις το χέρι σου ή κάτι να φάει.Ίσως και μερικά χάδια στην πλάτη. Έμαθα όλα τα παιδικά τραγούδια και τις χορογραφίες τους. Το baby shark είναι το καλύτερο. Έμαθα πως όταν ένα παιδί σε συμπαθεί το δείχνει με το να μοιραστεί μαζί σου τα παιχνίδια του, το φαγητό του ή τις ανέμελες στιγμές στο γιογιό του. Το τελευταίο δεν ήταν και το αγαπημένο μου. Επίσης αντιλήφθηκα πως ο τραχανάς στα μαλλιά και στο δέρμα κάνει πολύ καλό. Ναι καλά καταλάβατε, προσπάθησα ανεπιτυχώς να ταΐσω έναν μικρό μπόμπιρα που δεν πεινούσε. Τέλος έμαθα πως όταν δεν είσαι καλά ένα παιδικό χάδι με την φράση οοοοο μαμάς μπορεί να σε κάνει και πάλι καλά. Γενικά συνειδητοποίησα πόσο λίγα πράγματα χρειάζονται οι μικροί μας φίλοι για να είναι ευτυχισμένοι και πόσο απλόχερα μοιράζονται τα πιο πολύτιμα αγαθά τους. Και μάλιστα την ίδια στιγμή που εμείς οι εγωιστές γίγαντες του παραμυθιού έχουμε τα πάντα μα τίποτα δεν είναι αρκετό. Η αίσθηση αυτή έρχεται μονάχα σε τραγικές στιγμές απώλειας, καταστροφής ή ατυχήματος. Επίσης συνειδητοποίησα πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος μιας και όλοι οι φίλοι, γνωστοί και άκυροι άνθρωποι του παρελθόντος έχουν κάνει παιδιά τα οποία κοντεύουν να με φτάσουν και στο ύψος. Τρομακτικό. Όλος ο κόσμος μεγαλώνει και εγώ συνεχίζω να κάνω τα μαλλιά μου πλεξουδάκια και να τριγυρίζω με μια βαλίτσα στο χέρι. Δεν με χαλάει αυτή η αλλαγή. Με χαλάει που όλοι οι φίλοι και γνωστοί προσπαθούν με κάθε τρόπο να μου κάνουν προξενιό με όποιον ελεύθερο τύπο έχουν κατά νου, για να είμαι ευτυχισμένη. Όπως και αυτοί. Το θέμα είναι πως για μένα η ευτυχία δεν σημαίνει απαραίτητα σχέση. Μπορεί να επιτευχθεί από τόσα άλλα μικρά πραγματάκια. Επιπλέον αν είναι να μου βρείτε κάποιον λάθος τύπο μπορώ να τον βρω και μόνη μου. Το έχω ξανακάνει στο παρελθόν με απερίγραπτη επιτυχία. Όποτε σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να σας παρακαλέσω λατρεμένα μου μπλογκεράκια να σταματήσετε να με κοιτάτε με στενάχωρο ύφος επειδή είμαι μόνη. Δεν είμαι μόνη, είμαι ελεύθερη. Η μοναδική περίπτωση προξενιού που με χαρά θα δεχτώ είναι κάποιου μελαχρινού σκουρόχρωμου Μπραντ Πιτ. Μέχρι τότε να με αγαπάτε με την τρέλα μου. Με γεμάτη καρδιά και μια άδεια βαλίτσα, Σιλβή σας... Υ.Γ1 Σας είπα ψέμματα για τον Μπραντ. Δεν είναι του στυλ μου αλλά είναι το μοναδικό όνομα που ήρθε στο κεφάλι μου. Υ.Γ2 Δεν ξέρω γιατί τα σχόλια είναι ορατά μόνο σε εμένα.Όταν μάθω, θα σας ενημερώσω.