Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, ήρθε ο Μάιος και σχεδόν έφυγε μέχρι να στρωθώ να γράψω κάτι... Ο μήνας με τα πρώτα παγωτά μηχανής από τους καταρράκτες, τις ηλιόλουστες βόλτες, τις απότομες καταιγίδες και το άγχος των εξετάσεων. Αν θα μου έλεγε κανείς πως θα αγχώνομαι για εξετάσεις ακόμα και αν τελειώσω το σχολείο, απλώς θα γελούσα. Για την ακρίβεια θα ξεκαρδιζόμουν. Η μοίρα όμως τα φέρνει έτσι που κάθε φορά που λες πάντα και ποτέ ξαφνικά τα ζεις σε όλο τους το μεγαλείο. Κάπως έτσι με αυτό το άγχος του Μάϊου τελείωσα το σχολείο, το πανεπιστήμιο και ξανά το σχολείο, ξανά και ξανά. Έγινα καθηγήτρια, φιλόλογος τρομάρα μου και το άγχος των εξετάσεων όχι μόνο υπάρχει αλλά έχει διπλασιαστεί. Όπως όλοι οι καθηγητές έτσι κι εγώ στοχεύω στο μέγιστο, ελπίζω στο καλύτερο και προσδοκώ το αναμενόμενο τις περισσότερες φορές. Βέβαια πάντα υπάρχουν και οι εκπλήξεις. Το άγχος όμως δεν σχετίζεται με την έκβαση των μαθητών αλλά με την διδασκαλία στο σύνολο της. Ακόμα και αυτό βέβαια, θεωρώ πως έχει μια πικρόγλυκη γεύση. Το να διδάσκεις είναι κάτι το ιερό, προσπαθείς να μεταδώσεις γνώσεις είτε γραμμένες σε ένα αναχρονιστικό βιβλίο είτε στην ψυχή. Γίνεσαι παιδί με τα παιδιά, επηρεάζεις και επηρεάζεσαι αντίστοιχα. Ξανά περνάς την εφηβεία σου και αυτή την φορά φροντίζεις να διορθώσεις τα λάθη δίνοντας πολύτιμες συμβουλές. Τρεχεις, διαβαζεις και ιδρώνεις . Το να διδάσκεις αυτόματα σημαίνει οτι πρεπει να εισαι ο καλύτερος μαθητής μεσα στην τάξη. Με υπομονη και επιμονη περιμένεις να αδράξεις τους κόπους όλης της χρονιάς. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε υλική ανταπόδωση αλλά σε κάτι που δεν μετριέται. Στο χαμόγελο της επιτυχίας, στην χαρά που νιώθεις όταν ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και λαμβάνεις τα νέα για τους βαθμούς μέσα από τσιριχτές φωνές, στην περηφάνια που νιώθεις όταν οι γονείς των παιδιών σε ευχαριστούν μέσα από την καρδιά τους. Μπορεί να μην είμαι μητέρα αλλά όλα μου τα παιδιά τα νιώθω δικά μου, χαίρομαι στις επιτυχίες τους και στεναχωριέμαι για τις αποτυχίες τους. Χάνω τον ύπνο μου και την ηρεμία μου για παιδιά άλλων ανθρώπων. Μερικές φορές τα μαλώνω και εγώ στεναχωριέμαι πιο πολύ από ότι τα ίδια. Το ξέρω ίσως ακούγεται υπερβολικό αλλά ο δεσμός καθηγητή -μαθητή είναι ιδιαίτερος. Είναι ένας δεσμός εμπιστοσύνης πάνω από όλα. Το παιδί πρέπει να σε εμπιστευτεί για να το καθοδηγήσεις και να δεχτεί τις συμβουλές σου. Μερικές φορές πρέπει να το απομακρύνεις όταν έρθει πολύ κοντά σου και άλλες να το ενθαρρύνεις για να προσπαθήσει ακόμα παραπάνω και να πετύχει τους στόχους του. Χρειάζεται συνέπεια , αφοσίωση και μπόλικο γέλιο. Γελάστε παιδιά μου είναι καλό. Προσπαθείς να τους διδάξεις την αγάπη γι΄αυτό που κάνουν, την αγάπη για την μάθηση. Τέλος προσπαθείς να δημιουργήσεις τους ανθρώπους του αύριο με τα καλύτερα υλικά και εφόδια. Ανθρώπους που θα ανοίξουν τα φτερά τους για το ταξίδι της ζωής τους. Λατρεμένα μου παιδιά, όταν σας κοιτώ βλέπω αμέτρητες πιθανότητες. Πιστεύω πως μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο. Άλλωστε όπως είπε και η Μαλάλα ένα βιβλίο, ένα μολύβι, ένα παιδί και ένας δάσκαλος μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Όταν αποφάσισα να κάνω αυτή την δουλειά στόχος μου ήταν να γίνω μια καθηγήτρια που οι μαθητές μου θα χαίρονται να βλέπουν και θα θυμούνται θετικά όταν πια θα έχουν μεγαλώσει. Με τον καιρό ο στόχος μου μεγάλωσε λιγάκι. Θέλω να κάνω αυτή την δουλειά για όσο καιρό την αγαπάω... Αγάπη μόνο γλυκά μου μπλογκεράκια...