Ζω τις πιο μελλοντικές στιγμές της ζωής μου ... Η ωρα ειναι έξι το χάραμα ενας μισο γυμνός άνδρας ροχαλίζει διπλα μου και εγω κάπου στην μέση αγκαλια με το χουρχουρητο του κλιματιστικού σας γράφω απεγνωσμένη ... Απο ποτε άρχισα να ζω την ζωή των γονιών μου;; Να βρίσκομαι διακοπές στην όμορφη Καλλιθέα και να κοιμάμαι απο νωρίς μπορω να το δεχτώ δεδομένης της κούρασης απο όλο το ταξιδι ... Να κανω μια φορα σεξ μπορω επισης να το δεχτώ μιας και δεν ειμαι φουσκωτή κούκλα ... Αλλα να εχω ροχαλητό και συγχρόνως διαγωνισμό για το ποιος θα κλέψει την μερίδα του λέοντος στο κρεβάτι αλλα και στο σεντόνι  ... Αυτο δεν μπορω να το δεχτώ .... Αν ειναι ποτε δυνατόν... Ένιωσα μονη σαν ενα άχρηστο σκουπίδι στην άκρη του σπιτιού ... Νευρίασα ... Ξενερώσα και τωρα φωνάζω ... Ποτε έφτασα στην ηλικία της προγιαγιάς μου;; Απο ποτε πρεπει να ανέχομαι το ροχαλητό και το σπρώξιμο απο το κρεβάτι ,;; Ωστόσο και παλι γιατι δεν σπρώχνω καθ εγω ;; Δεν ειναι του χαρακτήρος μοθ ή θέλω και τα παθαίνω ;;; Ιδού το αποψινό ερωτήμα αγαπημένα μου μπλόγκεράκια ...

Η αγανακτισμένη σας Σιλβη...

Υ.Γ. Μηπως υιοθετώ αυτα που φοβάμαι τελικα ;;;