Αγαπημένα μου μπλογκεράκια,
η μοναξιά μου και η βαρεμάρα μου καθώς κοιτούσα το βουβό τηλέφωνο μου με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο μόνοι ήμαστε στην ζωή. Αυτό που λέει και η ποιήτρια Δημουλά μόνοι μας ερχόμαστε στην ζωή μόνοι στον έρωτα και μόνοι μας  στον θάνατο. Για την ζωή και τον θάνατο το κατανοώ απόλυτα. Στον έρωτα όμως γιατί να είμαστε μόνοι; Η κάθε σχέση όσο περίεργη και αν είναι περνάει κάποια στάδια. Το στάδιο της γνωριμίας και του φλερτ. Ξέρετε, μηνύματα, κρυφές εξομολογήσεις και το τηλέφωνο σκουλαρίκι για να μην χάσουμε επαφή κανένα δευτερόλεπτο. Η καλύτερη φάση σε κάθε ζευγάρι. Έπειτα έρχεται το πρώτο άγγιγμα , το πρώτο φιλί και τα πρώτα ντροπαλά βογκητά. Μια εξίσου υπέροχη φάση. Στην συνέχεια επαναλαμβάνονται οι δύο πρώτες φάσεις, όχι απαραιτήτως με την ίδια σειρά. Επανάληψη μήτηρ μαθήσεως εστί άλλωστε. Και ξαφνικά δεν έρχεται τίποτα καινούργιο. Η μάλλον έρχεται. Η ΒΑΡΕΜΑΡΑ φτου κακα! Δεν ξέρω τι είναι χειρότερο,, η θεογκόμενα γειτόνισσα του δικού σου που μπορεί να τον φλερτάρει, ή η βαρεμάρα; Προσωπικά προτιμώ την θεογκόμενα καθώς ως υπαρκτό πρόσωπο , μπορείς με κάποιο τρόπο να το ανταγωνιστείς. Την βαρεμάρα όμως πως θα την παλέψεις. Στην αρχή θα εφεύρεις καινούργια πράγματα, αργότερα όμως; Και αυτό γλυκά μου μπλογκεράκια είναι το χειρότερο στάδιο σε μια σχέση. Μπορεί να το ξεπεράσετε μπορεί και όχι... Σε όποιο στάδιο και αν βρίσκεστε όμως ένα είναι το σίγουρο , δεν είστε μόνοι. Δεν είστε διότι ο αριθμός του έρωτα είναι δυο, ενίοτε και τρια και σπανιότερα τέσσερα. Ο έρωτας έχει την τάση να προσθέτει δημιουργώντας ζευγάρια. Μερικές φορές μαθαίνει πολλαπλασιασμό φτιάχνοντας τις οικογένειες. Άλλοτε τις διαιρεί κάνοντας πλούσιους τους δικηγόρους ή τις αφαιρεί κάνοντας πλούσιο τον οτε ή το κοντινότερο γραφείο τελετών. Και αυτές οι πράξεις γλυκά μου μπλογκεράκια είναι αλλιώς γνωστές ως οι αριθμητικές του έρωτα...




Με φιλοσοφική διάθεση,
η Σιλβή σας...