Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, το αφηρημένο μου μυαλό σας θυμάται αρκετά συχνά αλλά γράφει κάθε φορά που αλλάζει εποχή. Βαρεμάρα, έλλειψη δημιουργηκότητας και χρόνου? Όλα μαζί; Δεν δύναμαι να απαντήσω... Δύναμαι ωστόσο να σας παρουσιάσω τον ολοκαίνουργιο οδηγό επιβίωσης χειμερινής περιόδου 2017-2018. Φτιάξτε μια κούπα τσάι ή καφέ, καθίστε άνετα και απολαύστε... Ζεις μόνος/η σε μικρή πόλη? Έχεις χάσει τον παιδικό σου ενθουσιασμό και βαριέσαι το οτιδήποτε; Λιποθυμάς στην ιδέα της χειμέριας νάρκης, που πλησιάζει; Τότε αυτός εδώ ο οδηγός επιβίωσης είναι για σένα . Ναι καλα το κατάλαβες , κάποιος ενδιαφέρθηκε και για σένα , κάποιος σε νίωθει περισσότερο από ότι νομίζεις. Και αυτός ο κάποιος είμαι εγώ... Η Σιλβή σας... Ζώντας σε μια μικροσκοπική ωστόσο όμορφη πόλη ( γνωστή κατά κόσμον ως Έδεσσα) έχω δημιουργήσει τους δικούς μου τρόπους άμυνας κατά της Β.Ρ.Ζ*. Κανόνας νουμ.1 : Πες σε όλα ΝΑΙ. Μην βιαστείς να με παρεξηγήσεις. Δέξου προτάσεις για εξόδους, ταξίδια ή για τσάι βουνού από την γιαγιά σου. Δέξου όλα αυτά που θα σε κάνουν να γεμίσεις τις βαρετές ώρες μοναξιάς μέσα στο σπίτι, χωρίς να κινδυνεύσει η ατομική σου ακεραιότητα φυσικά. Κανόνας νουμ.2 : Ξεκίνα καινούργια χόμπι. Πλέξιμο, τοξοβολία ή κοπτική-ραπτική. Οτιδήποτε μπορεί να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον. ( Ξεκίνησα τοξοβολία...Φυλαχτείτε...) Κανόνας νουμ.3. : Υιοθέτησε κάποιο ζωάκι, σκυλάκι, γατάκι δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να το αγαπάς και να το φροντίζεις για πάντα. Αν δεν θες να κάνεις μια τόσο μακροχρόνια δέσμευση μπορείς να προσφέρεις απλώς χρηματική ή χειρωνακτική βοήθεια στα καταφύγια των φιλοζωικών. Κανόνας νουμ.4. : Διεύρυνε τους ορίζοντές σου...Πώς; Διάβασε βιβλία, δες ταινίες,πήγαινε θέατρο, κάνε ταξίδια. Μπορείς να ταξιδέψεις εντός των ελληνικών συνόρων ακόμα και σε κοντινές αποστάσεις. Η χώρα μας κρύβει θησαυρούς ανεκτίμητους. Κανόνας νουμ.5 : Μεγάλωσε τον κύκλο των γνωριμιών σου. Αυτό το έγραψα με τρεμάμενα χέρια by the way... Ξέρω πως το να ζεις μέσα σε μια πόλη, όπου όλοι γνωρίζονται δεν είναι εύκολο να διευρύνεις τους ορίζοντες σου. Ωστόσο μπορείς να προσπαθήσεις. Δουλειά, γυμναστήριο ,βιβλιοθήκη ή βιντεο κλαμπ. Λίγη σημασία έχει η τοποθεσία. Κανόνας νουμ.6 : Προκάλεσε τον εαυτό σου κάθε μέρα. Είναι μια πολύ παλιά συνήθεια, η οποία έγινε μόδα τα τελευταία χρόνια κυρίως στο εξωτερικό (Αγγλία, αν δεν κάνω λάθος). Η συνήθεια αυτή, που έγινε λατρεία έχει σκοπό στο να σε κάνει να σηκωθείς απο το καναπέ και να αλλάξεις την μέρα σου. Προκάλεσε τον εαυτό σου θέτοντας διάφορους στόχους. Περπάτησε κάθε μέρα για μια ώρα στην φύση, ή οπουδήποτε αλλού. Ο διάδρομος δεν περιλαμβάνεται στο οπουδήποτε αλλού. Κάνε κάθε μέρα μια πράξη ευγένειας που θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Γίνε ο λόγος που κάποιος θα χαμογελάσει. Κάνε κάτι. Κανόνας νουμ.7 : Κάλεσε καλούς φίλους για κρασί και επιτραπέζια. Απέφυγε την μονόπολη ,μιας και έχουν κινδυνεύσει ολόκληρες σχέσεις απο αυτήν. Κανόνας νουμ.8 : Γίνε blogger ή vlogger. Για τους μη έχοντες γνώση blogger είναι αυτό που κάνω εγώ. Γράφεις ότι σου έρθει στο κεφάλι και το δημοσιεύεις στο blog. Μπορείς να γράψεις απο προσωπικά ζητήματα μέχρι ποίηση,συνταγές της γιαγιάς ή προσευχές κατά του ματιάγματος της θείας Βηθλέεμ. Vlogger είναι αυτός που καταγράφει σε βίντεο ότι του έρθει στο κεφάλι, την γέννηση του κατσικιού της γειτόνισσας ή το τι έφαγε σε μια εκδρομή που πήγε. Κανόνας νουμ.9 : Αν δεν γίνεις blogger ή vlogger μπορείς απλά να γίνεις θεατής. Παρακολούθησε οποιοδήποτε διαδικτυακό κανάλι σε κεντρίζει ή είναι κοντά στα ενδιαφέροντά σου . Που ξέρεις μπορεί να μάθεις κάτι καινούργιο. Μπορεί να εκπλαγείς. Προσωπικά λατρεύω ότι έχει να κάνει με μαγειρική παρά το γεγονός ότι δεν μαγειρεύω , και ότι σχετίζεται με το επάγγελμα της αεροσυνοδού μιας και σε λίγο καιρό και επισήμως θα πετάω. Κανόνας νουμ.10 : Αν κάνεις όλα τα παραπάνω και συνεχίζεις να έχεις χρόνο για να βαριέσαι μπορείς να γίνεις αναγνώστης μου. Το πόστο δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικό. Το μόνο που χρειάζεται είναι να κάνεις εγγραφή στο τέλος της σελίδας μου δίνοντας απλά το μείλ σου!! Έτσι θα λαμβάνεις σε μειλ όλες μου τις ιστορίες. Επίσης ως αναγνώστης μου θα οφείλεις να λες την γνώμη σου είτε με σχόλιο κάτω απο την ιστορία μου είτε σε προσωπικό μήνυμα. Τέλος όταν κάτι σου αρέσει θα οφείλεις να το κοινοποιείς σε facebook, insta ,twitter, skype .Οπουδήποτε επιθυμείς. Αυτά λατρεμένα μου μπλογκεράκια , ήταν κάποιοι κανόνες εύκολης επιβίωσης την διάρκεια του χειμώνα. Ελπίζω και εύχομαι να σας άρεσαν και να ας βοηθήσουν μελλοντικά ... Με αγάπη η πάντα δραστήρια Σιλβή σας... *Βαρετής Ρουτινιασμένης Ζωής

Πολυλατρεμένα μου μπλογκεράκια, καλοί μου αναγνώστες μετά από πολύμηνη απουσία μου επιστρέφω παλεύοντας να γράψω μια αράδα. Η Κυριακή είναι μάλλον μια ιδανική μέρα να μοιραστώ τις σκέψεις μου σχετικά με τις σχέσεις των ανθρώπων. Πολύπλοκες, οδυνηρές με ένταση,πάθος και τρέλα. Πάντοτε κολλάμε σε αυτές, ακόμα και αν καούμε. Παλεύουμε και ας ηττηθούμε. Βέβαια δεν μας έφταναν οι μέχρι τώρα δυσκολίες αρχίσαμε να κάνουμε σχέσεις εξ αποστάσεως. Ή όπως μου αρέσει να τις αποκαλώ <<σχέσεις δι' αλληλογραφίας>>. Σχέσεις μισές, σχέσεις πονεμένες, σχέσεις μονόδρομες και αδιέξοδες. Γιατί όπως και να το κάνουμε η αγκαλιά και το φιλί δεν αντικαθίστανται με τίποτα. Και αν με ρωτάτε πάλι καλά! Μια σχέση δι' αλληλογραφίας είναι καταδικασμένη να επιβιώνει, αλλά όχι και να ζει , είναι βαφτισμένη στο ίσως και το μπορεί. Είναι στιγμές, μερικές ώρες, ίσως και λίγες μέρες το μήνα. Ποτέ δεν ξέρεις. Μερικές φορές αυτή η απόσταση δίνει πνοή ζωής, ενώ άλλοτε λειτουργεί σαν την λαιμητόμο. Απόλυτα. Οι καινούργιες ή οι εύθραυστες επαφές είναι αυτές που πέφτουν πρώτες στην μάχη. Δεν έχουν αρκετά κοινά βιώματα για να λειτουργήσουν ως θεμέλια. Στον πρώτο σεισμό ενός ρίχτερ κινδυνεύουν. Στον μετασεισμό απειλούνται θανάσιμα. Αντιθέτως τα πολύ ερωτευμένα ζευγάρια, που έχτισαν μια σχέση στιγμή στην στιγμή, βήμα στον βήμα είναι αυτά που στην λέξη απόσταση φοβούνται αλλά συγχρόνως αναζωογονούνται. Εφευρίσκουν τρόπους και τελικά το βράδυ κοιμούνται αγκαλιά σε μονά κρεβάτια.Ψάχνουν συνεχώς λόγους και αιτίες για να μιλήσουν και να βρεθούν , και αν δεν βρουν τις δημιουργούν. Αχ πόσο τα λατρεύω αυτά τα ζευγάρια. Τα βαριέμαι και λίγο μερικές φορές... Η απόσταση γι αυτά τα τέλεια κατ' εμέ ζευγάρια λειτουργεί, όπως ο αέρας στην φωτιά. Τα δυναμώνει, τα βγάζει από την ρουτίνα και συγχρόνως πυρώνει τον έρωτα τους. Σε κάθε περίπτωση λατρεμένα μου μπλογκεράκια, αποστασιοποιημένος ή όχι, ο έρωτας είναι υπέροχο συναίσθημα και σας προκαλώ να το ζήσετε. Ίσως κάποιοι, κάπου να κατορθώσουν να είναι ευτυχισμένοι ακόμα και από απόσταση. Το γιατί είναι απλό. Για κάποιους ανθρώπους ο δρόμος είναι αδιέξοδος και καταλήγει σε ένα και μόνο άτομο. Για κάποιους ανθρώπους η απόσταση είναι μόνο χιλιομετρική και τίποτα άλλο. Παιχνιδάκι... Με αγάπη η σκεπτική Σιλβή σας... Υ.Γ. Αυτή την ιστορία ξεκίνησα να την σκέφτομαι πριν από κάποιους μήνες, άρχισα να την γράφω την προηγούμενη Κυριακή για να κατορθώσω να την δημοσιεύσω σήμερα. Κάλλιο αργά παρά ποτέ! Είναι αφιερωμένη σε ένα αγαπημένο μου ζευγάρι, που ζει τον έρωτα του είτε μέσω σκαιπ είτε σε σταθμούς των κτελ και αεροδρόμια... love you guys...

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, βροχερό απόγευμα Σαββάτου δυο πράγματα μπορούν να σημαίνουν για εμένα : 1. Γράψιμο στο μπλογκ μου ελπίζοντας να μην πεταχτεί και αυτή η ιστορία στα προσχέδια πίνοντας τσαι και 2. Διάβασμα κάποιου βιβλίου ελπίζοντας να μην είναι για πέταμα πίνοντας τσάι. Ο ναι λατρεύω το τσαι τους χειμώνες και τον ελληνικό καφέ τα καλοκαίρια. Έχω υιοθετήσει κάποιες βασικές συνήθειες της γιαγιάς μου... Nevermind... Η βροχή με κάνει να μελαγχολώ , να νοσταλγώ, και in the end να χαμογελώ. Θυμάμαι συνήθως τις καλοκαιρινές στιγμές, και συγκεκριμένα τους καλοκαιρινούς έρωτες. Είναι αυτοί που πάντα θυμάσαι με ένα ελαφρύ μειδίαμα χαραγμένο στο πρόσωπο. Ίσως και με μια απορία. Η ιστορία μάλλον συνηθισμένη. Γνωριμία σε κάποιο καλοκαιρινό προορισμό η οποία πάντα περιλαμβάνει χορό, ξενύχτι, βραδινές βουτιές και μπόλικο ρομάντσο κάτω απο την επίβλεψη των άστρων. Τόσο ξέγνοιαστες στιγμές, σχεδόν ονειρικές. Παραδεχτείτε το γλυκά μου μπλογκεράκια, όλοι μας έχουμε ζήσει αυτούς τους τρελούς γρήγορους έρωτες του καλοκαιριού. Τόσο γρήγορους που τελειώνουν πριν καλά καλά αρχίσουν. Οι μέρες περνάνε και το μαγιό βρίσκει την νόμιμη θέση του ανάμεσα στο ντουλάπι με τα καλοκαιρινά. Αντηλιακό spf 50 για υψηλή προστασία, καφτάνια, ένα σχεδόν καινούργιο καπέλο, μια πολύχρωμη και παράταιρη με την εποχή μπάλα. Μπρρρ... Όλα σε τάξη, νοικοκυρεμένα. Η ζωή επανέρχεται απο το flight mode πρόγραμμα στο daily routine. Με μια καινούργια συνήθεια, το μήνυμα <<Καλημέρα μωράκι μου>> ή <<Καληνύχτα ψυχή μου>> . Ξέρω, είναι λίγες λέξεις αλλά σου αλλάζουν για λίγο την πραγματικότητα. Πόσο λίγο είναι σχετικό. Μπορεί να κρατήσει μέχρι να ξεθυμάνει η αλμύρα από τα μαλλιά ή μέχρι να άρχισουν οι χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις τζάμπο. Σε κάθε περίπτωση σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση, και μερικές φορές αναπάντητα ερωτήματα... Γιατί? Γιατί ενώ όλα ήταν τόσο τέλεια, ξαφνικά ήρθε το τίποτα; Άλλαξε ο άνθρωπος; Και αν ναι πότε πρόλαβε; Εδω για να αλλάξεις χρώμα στο μαλλί χρειάζεσαι ένα σεβαστό χρονικό διάστημα... Απορείς τι έκανες λάθος; Τα πάντα; Τίποτα; Απορείς για ένα διάστημα, ενώ αδιαφορείς το επόμενο. Κάποια στιγμή μπορεί αυτή η απορία να σου παιδέψει και πάλι το μυαλό. Και τότε κάπου στην μέση της νύχτας πετάγεται μια φωνούλα και σου τραγουδάει μη μου μιλάς για καλοκαίρια με την φωνή της Αρβανίτη . Εκ πείρας μπλογκεράκια μου θα σας μιλήσω. Αυτά τα γιατί έχουν κάψει τις καλύτερες προσωπικότητες. Αυτά τα γιατί έχουν δημιουργήσει τόσες φοβίες, ενοχές και απρεπείς συμπεριφορές. Αυτά τα γιατί θα πρέπει να μπαίνουν στο ίδιο ντουλάπι με τα καλοκαιρινά, κάπου ανάμεσα στις φωτογραφίες και στα κοχύλια. Τακτοποιημένα. Λυμένα. Πως αλλιώς θα συνεχίσεις έχοντας όλα αυτά τα κενά; Θα αποτύχεις ξανά και ξανά... Και απλώς θα συνεχίσεις να τραγουδάς <<μη μου μιλάς για καλοκαίρια,για ακρογιαλιές και αστέρια... >>. Η φιλόλογος αυτη την φορά Σιλβή σας...

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, την τελευταία μέρα αυτού του μήνα αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τις σκέψεις μου σχετικά με τον χρόνο, ακούγοντας συγχρόνως ένα αγαπημένο μου κομμάτι που ταιριάζει στο κλίμα. Όταν ήμουν μικρό κορίτσι το μόνο που ήθελα πολύ ήταν να μεγαλώσω. Να γίνω μια όμορφη, έξυπνη και ανεξάρτητη γυναίκα, τριγυρισμένη από καλές φίλες. Τα χρόνια πέρασαν, έγινα αυτό που φανταζόμουν με μια μόνο διαφορά. Δεν περιτριγυρίζομαι από καλές φίλες. Η επιθυμία που είχα από μικρό κορίτσι δεν εκπληρώθηκε όπως ακριβώς την ήθελα. Όχι, μην βιάζεστε να με παρεξηγήσετε. Έχω φίλες, απλώς πλέον βρίσκονται σε άλλη διάσταση από εμένα. Σε μια οικογενειακή διάσταση που περιλαμβάνει πολλά ξενύχτια, καθόλου αλκοόλ και πολλά, πάρα πολλά παιδικά πάρτι. Σε αυτή την τόσο απόμακρη διάσταση πηγαινοέρχομαι και προσαρμόζομαι, όχι πάντοτε με επιτυχία... Και κάπως έτσι ένα καλοκαιρινό πρωινό βρέθηκα να φλερτάρω στην μέση ενός πάρτι γενεθλίων με τέκνα και όχι τεκνά. Σε εκείνο το σημείο ένιωσα να πνίγομαι, όχι από την φουξ τούρτα αλλά από την αίσθηση ότι μεγαλώνω. Δεν ξέρω αν έπαθα κρίση ηλικίας στα εικοσιπέντε μου χρόνια ή αν απλώς με άγχωσε η μαμαδοκατάσταση που επικρατεί γύρω μου τον τελευταίο χρόνο. Το μόνο που ξέρω στα σίγουρα είναι ότι αφενώς δεν σκοπεύω να γίνω μητέρα στο άμεσο μέλλον όχι από ανωριμότητα, όπως ακούω συχνά, αλλά μάλλον από το αντίθετο. Και επανέρχομαι στο θέμα φιλίας. Έχοντας παντρέψει σχεδόν όλες μου τις φίλες, έχω νιώσει αρκετές φορές την μοναξιά. Αυτό το άβολο συναίσθημα που όταν το επιλέγεις εκούσια σε βοηθάει αλλά όταν έρχεται μόνο του το απεχθάνεσαι. Το απεχθάνεσαι γιατί κάποια πράγματα πρέπει να τα μοιράζεσαι. Ένα ταξίδι, ένα αστείο χαζό και ανέμελο, μια νέα εμπειρία. Με λίγα λόγια μπλογκεράκια μου, μεγάλωσα αλλά δεν νομίζω ότι το απολαμβάνω τόσο όσο θα ήθελα. Βέβαια πρέπει να παραδεχτώ πως δεν θα ήθελα να γυρίσω πίσω τον χρόνο. Απολαμβάνω το γεγονός ότι κάνω ότι μου έρθει στο κεφάλι. Μου αρέσει που παίρνω τις αποφάσεις μόνη μου ,και ας είναι λάθος. Λατρεύω την ελευθερία μου, ακόμα και όταν γκρινιάζω γι' αυτήν. Απλά μου λείπει αυτή η χαζή ανέμελη παρέα του παρελθόντος, με αγχώνει το μέλλον και απλώς προσπαθώ να ζήσω όσο καλύτερα γίνεται το τώρα. Για το μέλλον ας πούμε que sere,sera*... * Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, το μόνο σίγουρο είναι πως ότι είναι να γίνει θα γίνει... Η μεγάλη πλέον Σιλβή σας

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, ήρθε ο Μάιος και σχεδόν έφυγε μέχρι να στρωθώ να γράψω κάτι... Ο μήνας με τα πρώτα παγωτά μηχανής από τους καταρράκτες, τις ηλιόλουστες βόλτες, τις απότομες καταιγίδες και το άγχος των εξετάσεων. Αν θα μου έλεγε κανείς πως θα αγχώνομαι για εξετάσεις ακόμα και αν τελειώσω το σχολείο, απλώς θα γελούσα. Για την ακρίβεια θα ξεκαρδιζόμουν. Η μοίρα όμως τα φέρνει έτσι που κάθε φορά που λες πάντα και ποτέ ξαφνικά τα ζεις σε όλο τους το μεγαλείο. Κάπως έτσι με αυτό το άγχος του Μάϊου τελείωσα το σχολείο, το πανεπιστήμιο και ξανά το σχολείο, ξανά και ξανά. Έγινα καθηγήτρια, φιλόλογος τρομάρα μου και το άγχος των εξετάσεων όχι μόνο υπάρχει αλλά έχει διπλασιαστεί. Όπως όλοι οι καθηγητές έτσι κι εγώ στοχεύω στο μέγιστο, ελπίζω στο καλύτερο και προσδοκώ το αναμενόμενο τις περισσότερες φορές. Βέβαια πάντα υπάρχουν και οι εκπλήξεις. Το άγχος όμως δεν σχετίζεται με την έκβαση των μαθητών αλλά με την διδασκαλία στο σύνολο της. Ακόμα και αυτό βέβαια, θεωρώ πως έχει μια πικρόγλυκη γεύση. Το να διδάσκεις είναι κάτι το ιερό, προσπαθείς να μεταδώσεις γνώσεις είτε γραμμένες σε ένα αναχρονιστικό βιβλίο είτε στην ψυχή. Γίνεσαι παιδί με τα παιδιά, επηρεάζεις και επηρεάζεσαι αντίστοιχα. Ξανά περνάς την εφηβεία σου και αυτή την φορά φροντίζεις να διορθώσεις τα λάθη δίνοντας πολύτιμες συμβουλές. Τρεχεις, διαβαζεις και ιδρώνεις . Το να διδάσκεις αυτόματα σημαίνει οτι πρεπει να εισαι ο καλύτερος μαθητής μεσα στην τάξη. Με υπομονη και επιμονη περιμένεις να αδράξεις τους κόπους όλης της χρονιάς. Φυσικά δεν αναφέρομαι σε υλική ανταπόδωση αλλά σε κάτι που δεν μετριέται. Στο χαμόγελο της επιτυχίας, στην χαρά που νιώθεις όταν ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και λαμβάνεις τα νέα για τους βαθμούς μέσα από τσιριχτές φωνές, στην περηφάνια που νιώθεις όταν οι γονείς των παιδιών σε ευχαριστούν μέσα από την καρδιά τους. Μπορεί να μην είμαι μητέρα αλλά όλα μου τα παιδιά τα νιώθω δικά μου, χαίρομαι στις επιτυχίες τους και στεναχωριέμαι για τις αποτυχίες τους. Χάνω τον ύπνο μου και την ηρεμία μου για παιδιά άλλων ανθρώπων. Μερικές φορές τα μαλώνω και εγώ στεναχωριέμαι πιο πολύ από ότι τα ίδια. Το ξέρω ίσως ακούγεται υπερβολικό αλλά ο δεσμός καθηγητή -μαθητή είναι ιδιαίτερος. Είναι ένας δεσμός εμπιστοσύνης πάνω από όλα. Το παιδί πρέπει να σε εμπιστευτεί για να το καθοδηγήσεις και να δεχτεί τις συμβουλές σου. Μερικές φορές πρέπει να το απομακρύνεις όταν έρθει πολύ κοντά σου και άλλες να το ενθαρρύνεις για να προσπαθήσει ακόμα παραπάνω και να πετύχει τους στόχους του. Χρειάζεται συνέπεια , αφοσίωση και μπόλικο γέλιο. Γελάστε παιδιά μου είναι καλό. Προσπαθείς να τους διδάξεις την αγάπη γι΄αυτό που κάνουν, την αγάπη για την μάθηση. Τέλος προσπαθείς να δημιουργήσεις τους ανθρώπους του αύριο με τα καλύτερα υλικά και εφόδια. Ανθρώπους που θα ανοίξουν τα φτερά τους για το ταξίδι της ζωής τους. Λατρεμένα μου παιδιά, όταν σας κοιτώ βλέπω αμέτρητες πιθανότητες. Πιστεύω πως μπορείτε να αλλάξετε τον κόσμο. Άλλωστε όπως είπε και η Μαλάλα ένα βιβλίο, ένα μολύβι, ένα παιδί και ένας δάσκαλος μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Όταν αποφάσισα να κάνω αυτή την δουλειά στόχος μου ήταν να γίνω μια καθηγήτρια που οι μαθητές μου θα χαίρονται να βλέπουν και θα θυμούνται θετικά όταν πια θα έχουν μεγαλώσει. Με τον καιρό ο στόχος μου μεγάλωσε λιγάκι. Θέλω να κάνω αυτή την δουλειά για όσο καιρό την αγαπάω... Αγάπη μόνο γλυκά μου μπλογκεράκια...

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, η σημερινή μου ιστορία αναφέρεται στα καινούργια σταυροδρόμια της ζωής και είναι αφιερωμένη στο άλλο μου μισό γένους θυληκού. Την αδερφή μου. Μετά από πολλές αλλαγές τίτλου, περιεχομένου και γενικά ιδεών αποφάσισα απλώς να αφεθώ στην γραφή και στο τέλος να γράψω κάτι διαφορετικό, ελεύθερο από πρέπει και κανόνες. Μικρή μου Σιμού, καθημερινά συνειδητοποιώ πως είμαστε οι επιλογές μας. Αυτές μας χαρακτηρίζουν, μας οδηγούν και μας κάνουν ευτυχισμένους στην καλύτερη έκβαση τους. Διαφορετικά γινόμαστε σοφοί μετανιωμένοι, που διηγούνται τις καλύτερες ιστορίες, ξεχασμένες κάπου στο χρονοντούλαπο της ζωής. Μια τέτοια επιλογή, που για χρόνια όλοι θα θυμόμαστε, έκανες ένα ζεστό βράδυ Σαββάτου λέγοντας το μεγάλο ΝΑΙ στον έρωτα από την μακρινή πρωτεύουσα. Ένα εξίσου μεγάλο YES φώναξα όταν επιτέλους μου δόθηκε η ευκαιρία να πετάξω ψηλά στο ακόμα πιο μακρινό Άμπου-Ντάμπι. Καινούργια σταυροδρόμια μπλογκεράκια μου, δυο ζωές σε άλλη τροχιά. Σε άλλη από αυτήν που μεγάλωσαν και έζησαν μέχρι στιγμής. Η μια στην τροχιά της αγάπης και η άλλη στην τροχιά του ονείρου. Είναι ένας αποχωρισμός, λίγο μελαγχολικός ωστόσο χαρούμενος. Όταν αντιλήφθηκα πως η αδερφή μου παντρεύεται, πέρασαν από μπροστά μου σαν βιντεο-κλιπ διάφορες εικόνες μαζί της, καλές και μη. Να τρώμε σε μια βεράντα κάποιου θερινού προορισμού, να μαλώνουμε για το τι θα δούμε στην τηλεόραση ή να μοιραζόμαστε συμβουλές, καλλυντικά ή ακόμα και κρεβάτια κάθε φορά που λείπαμε η μια στην άλλη. Η ίδια της πάλι όταν αντιλήφθηκε τις τάσεις φυγής μου κραύγασε << είσαι τρελή; Που θα πας και θα με αφήσεις;>>. Νομίζω πως χάρηκε, φοβήθηκε και ένιωσε περήφανη συγχρόνως. Δεν είμαι και σίγουρη. Η κάθε μια έκανε την επιλογή της με στόχο την ευτυχία. Δεν ξέρω αν οι επιλογές μας είναι σωστές και που θα μας οδηγήσουν μελλοντικά. Ξέρω όμως πως όπου υπάρχει αγάπη υπάρχει και ζωή, όμορφη γεμάτη με καλές στιγμές, χαρούμενους ανθρώπους και τραγούδια. Είμαι έτοιμη να αγκαλιάσω τις καινούργιες αλλαγές και να προσαρμοστώ εύκολα, όπως κάνω άλλωστε στο οτιδήποτε. Μικρή μου Σιμού, ξέρω πολλά πράγματα άσχετα μεταξύ τους, και πιθανόν άχρηστα. Από αυτά τα πράγματα που δεν σε κάνουν ευτυχισμένο ούτε και δυστυχισμένο απαραίτητα. Τα έχω διαβάσει, τα έχω μάθει. Αυτό που κανένα βιβλίο δεν κατάφερε να μου μάθει είναι να μιλάω κοιτώντας μέσα στα μάτια εκφράζοντας τις βαθύτερες μου σκέψεις. Να λέω σ΄αγαπάω, νιώθω, φοβάμαι... Έμαθα μόνο να γράφω σωστά, με τόνους κόμματα και τελείες. Τέλεια! Μικρή μου Σιμού, δεν ξέρω τίποτα σχετικά με τα συναισθήματα και πως να τα ερμηνεύω. Η λογική μου δεν δέχεται να τα κατανοήσει, η ψυχή μου δεν δέχεται να τα αιχμαλωτίσει μέσα σε ορισμούς. Άτιμα βιβλία, δεν μου δίδαξαν αυτό το κεφάλαιο. Σου ζητώ λοιπόν να κατανοήσεις τα κενά της εκπαίδευσης μου και να μην νευριάζεις κάθε φορά που δεν λέω αυτά που θες να ακούσεις. Να ξέρεις ότι κάνω κάτι πιο σημαντικό, τα νιώθω και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό... Κατά βάθος σ' αγαπάω πολύ, πιο πολύ από τον εαυτό μου και ας με εκνευρίζεις. Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, Μικρή μου Σιμού, Ήταν μια δύσκολη ιστορία.. Οφείλω να το ομολογήσω. Με αγάπη η *Rio Mare Σιλβή σας... *Κόβεται με την καρδιά ενός μαρουλιού, ευαίσθητη.

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, αλλάζει ο καιρός και αποφάσισα να κάνω μερικές ακόμα αλλαγές. Ο ήλιος πάντα που έδινε αυτού του είδους την ενέργεια. Αποφάσισα λοιπόν να κάνω μια εσωτερική ανακαίνιση με στόχο την εσωτερική μου ευτυχία και γαλήνη. Πιστεύω πως η ευτυχία είναι επιλογή και πηγάζει από μέσα μας. Ωστόσο κάθε αλλαγή χρειάζεται οργάνωση και σωστή αρχειοθέτηση. Μετά τον δεκάλογο του γύφτου έρχεται ο περι ευτυχίας δεκάλογος της Σιλβής. Απολαύστε το! Βήμα 1: Διώξε ότι σε βαραίνει... Είναι κιλό, είναι σκέψη ή κάποιο ενοχλητικό άτομο. Η σωστή τους θέση είναι στο κάλαθο των αχρήστων και πουθενά αλλού. Κυρίως στα ενοχλητικά άτομα που ζουν παρασιτικά από τύχη ή από χαζομάρα. Ίσως και από τα δύο. Αυτά τα άτομα μόνο μπελά μπορούν να φέρουν και η μόνη οδός είναι η διαγραφή και το μπλοκάρισμα. Βήμα 2: Σκέψου θετικά! Κάθε εμπόδιο σε καλό λένε... Δεν ξέρω αν είναι για καλό αλλά ξέρω πώς στο τέλος μαθαίνεις κάτι καινούργιο. Σε κάθε περίπτωση η θετική σκέψη οδηγεί πάντα σε μια θετική ενέργεια. Βήμα 3 : Κάνε πράγματα που σε κάνουν ευτυχισμένο. Τραγούδα, χόρεψε ,τρέξε ή διάβασε το αγαπημένο σου βιβλίο... Ότι και αν είναι αυτό κάν' το και μάλιστα άφησε το να σε παρασύρει... Βήμα 4 : Ταξίδεψε. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην του αρέσει μια εκδρομή. Κανόνισε το, ψάξε στο διαδίκτυο για πληροφορίες και φωτογραφίες και χαμογέλασε μόλις κλείσεις τα εισιτήρια. Μια καινούργια περιπέτεια ξεκινάει. Βήμα 5 : Διώξε τους τοξικούς ανθρώπους από δίπλα σου. Ξέρω ότι αναφέρθηκα και προηγουμένως, ωστόσο είναι πολύ σημαντικό και το τονίζω και πάλι. Οι τοξικοί άνθρωποι δεν είναι πάντα εύκολο να τους αναγνωρίσεις, αν και έχουν κάποια όμοια χαρακτηριστικά. Γκρινιάζουν πάντα χωρίς να συμβαίνει κάτι. Βλέπουν πάντα σε μια απόχρωση, την γκρι. Συνήθως σου χαμογελάνε γλυκά και ευγενικά εκτοξεύουν την κακία. Προσπαθούν να κρύψουν την ζήλεια τους μέσα από πράγματα που τους κάνουν να νιώθουν ανώτεροι. Ζουν μέσα στο ψέμα τους και την πονηριά προσπαθώντας να σου προσάψουν αυτά τα χαρακτηριστικά τους. Οι τοξικοί άνθρωποι, λατρεμένα μου μπλογκεράκια, είναι σαν ένα σφηνάκι νερού, άχρηστο ψεύτικο και ανούσιο. Απλά ξεφορτωθείτε τους. Βήμα 6 : Παρατήρησε τον εαυτό σου. Εσωτερικά ή εξωτερικά κάνε όποια αλλαγή πιστεύεις ότι χρειάζεσαι. Όλοι έχουμε ελαττώματα, λίγοι όμως τα γνωρίζουμε. Μέσα από την παρατήρηση και την αυτοκριτική προσπάθησε να διορθώσεις τον εαυτό σου πρώτα για εσένα και μετά για όλους τους άλλους. Βήμα 7 : Δημιούργησε. Είναι υπέροχη η αίσθηση της όταν έχεις φτιάξει κάτι από το μηδέν και κυρίως όταν το έχεις καταφέρει μόνος σου. Από μια ξύλινη κατασκευή μέχρι μια δική σου επιχείρηση. Την ίδια χαρά νιώθεις όταν δημιουργείς ένα καινούργιο στόχο μέσα από ένα όνειρο. Βήμα 8 : Άλλαξε άρωμα και δημιούργησε καινούργιες αναμνήσεις. Κάθε μυρωδιά είναι συνδεδεμένη με συγκεκριμένες αναμνήσεις ή καταστάσεις. Ευχάριστες- δυσάρεστες δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι να κάνεις καινούργιες αναμνήσεις. Βήμα 9 : Επέμενε πως το ποτήρι είναι πάντα μισογεμάτο! Δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο αν το πιστεύεις και το βλέπεις από άλλη οπτική γωνία. Βήμα 10 : Το τελευταίο και για μένα το σημαντικότερο... Ζήσε την κάθε στιγμή. Απόλαυσε στο μέγιστο οτιδήποτε απλό και καθημερινό. Μια βόλτα στην βροχή, ένας φιλικός καφές, μια παιδική αγκαλιά. Εκτίμησε κάθε ανάσα που παίρνεις, κάθε ηλιοβασίλεμα που αντικρύζεις. Η ευτυχία πιστεύω πως κρύβεται στα πιο συνηθισμένα πράγματα και απλώς εμείς δεν την βλέπουμε.

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, υπάρχουν στιγμές που το μυαλό τρέχει και η πένα ζορίζεται. Γράψε σβήσε και φτου από την αρχή. Αυτή η ιστορία μετά από σχεδόν άπειρες διαδρομές και μορφές αποφάσισα να την γράψω για μένα. Ίσως ανακαλύψω κάποιο επιπλέον στοιχείο μου και να ξαφνιαστώ! Είμαι η Σιλβή και αυτό που με χαρακτηρίζει είναι η ικανότητα μου να ξεγλιστρώ από την καθημερινότητα μου μέσω της καλπάζουσας φαντασίας μου. Η πλειονότητα των ανθρώπων γύρω μου πιστεύει ότι είμαι αφηρημένη. Εγώ απλώς βαριέμαι και σκέφτομαι τις δουλειές μου, το πρόγραμμά μου ή κάποια ανοησία που διάβασα στο ιντερνετ ... Όταν δεν βαριέμαι αφηγούμαι ιστορίες, πράγματα που συνέβησαν, στιγμές που έχω νιώσει λιγάκι Γκούφι και άλλα τέτοια ωραία. Μου αρέσει πολύ η ηλικία μου ... Όχι από αριθμητική άποψη αλλά από άποψη ωριμότητας. Είμαι 25 και είμαι καλά! Είναι αυτή η εποχή που ξέρεις τι θέλεις και τι σου ταιριάζει χωρίς καν να μπεις στον κόπο να το δοκιμάσεις. Μια γεύση, ένα άρωμα , μια φίλη ή ένας θαυμαστής. Δεν χάνεις χρόνο σε οτιδήποτε ανούσιο, ζεις κάθε στιγμή ,κάθε λεπτό δίνοντας άλλη βαρύτητα. Μαθαίνεις να ξεχωρίζεις την σκαρταδούρα γρήγορα και να την πετάς έξω από την κατά τα άλλα τακτοποιημένη ζωή σου. Κάποτε φοβόμουν να διώξω κάποιον από δίπλα μου μήπως μείνει κενή η θέση. Ο χρόνος όμως μου έδειξε το γνωστό από την αρχαιότητα << ουδείς αναντικατάστατος>>. Η ρομαντική μου φύση που και που επαναστατεί ωστόσο η λογική επικρατεί. Οτιδήποτε και οποιοσδήποτε άνθρωπος μπορεί να με επηρεάσει αρνητικά μετά από ένα διάστημα υπομονής μεταφέρεται άμεσα στον κάλαθο των αχρήστων. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να την σπαταλάω σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν. Όταν δεν είμαι καλά ξεφυσάω, τρώω, γράφω πάντα με μουσική ή βουλιάζω στην μπανιέρα αφού την γεμίσω με αφρούς και αρώματα. Επίσης βλέπω παλιές αγαπημένες ταινίες ή διαβάζω με τις ώρες. Έχω αναπτύξει τις δικές μου ψυχοθεραπείες και μου αρέσει. Πατάω το κουμπί στην παύση μέχρι να βρω δυνάμεις για να επανέλθω δριμύτερη. Αν δεν καταφέρω να βρω λύση στα προβλήματά μου με αυτούς τους τρόπους τότε αφήνω τον χρόνο να κυλήσει. Αγαπημένο μου μότο: αν δεν μπορείς να αλλάξεις μια κατάσταση, χαλάρωσε και απόλαυσέ την. Ξοδεύω τα χρήματά μου σε καλλυντικά, νύχια, γόβες και γιατρούς. Τα ταξίδια δεν τα τοποθετώ στα έξοδα αλλά στις εμπειρίες ζωής. Ελπίζω και εύχομαι να κάνω πολλά τέτοια... Η φύση μου είναι άγρια, ατίθαση, ονειροπόλα και ανεξάρτητη. Αγχώνομαι με οτιδήποτε σταθερό μιας και θέλω να έχω ελευθερία κινήσεων. Πάντα στοχεύω κάπου αλλιώς είμαι δυστυχισμένη! Σχεδόν πάντα εννοώ αυτά που λέω, εκτός από την φράση <πάω για καφέ>> μιας και δεν πίνω. Μπορώ να εκφραστώ γραπτώς αλλά όχι προφορικώς σε ανθρώπους που αγαπάω πολύ. Ακούω πολύ συχνά εκφράσεις όπως κάνε αυτό ή εκείνο, άλλαξε, μίλα... Κάθε φορά σκέφτομαι πως έτσι είμαι εγώ και ούτε μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω... Γιατί στην τελική γλυκά μου μπλογκεράκια οι άνθρωποι γύρω μας πρέπει να μας αγαπάνε γι' αυτό που είμαστε και όχι γι' αυτό που πιστεύουν ή θέλουν να γίνουμε... Πφ... Κάπου εδώ τελείωσα λατρεμένα μου μπλογκεράκια. Πρέπει να παραδεχτώ πως το να γράψω μια ιστορία για μένα αποδείχτηκε πολύ δύσκολο και κουραστικό. Ένα είναι το σίγουρο , δεν πρόκειται να το ξανακάνω... Ίσως έπρεπε να μείνω στην πρωταρχική ιδέα : άσπονδοι φίλοι... Σε κάθε περίπτωση δηλώνω παιδί, ίσως λίγο κουρασμένο αλλά παιδί που αρνείται πεισματικά να μεγαλώσει... Με αγάπη η ξενυχτισμένη Σιλβή σας...

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, άλλο ένα Σαββατόβραδο , κάθομαι και συλλογίζομαι. Πως θα ήταν η ζωή μου αν ... Πώς θα ήταν αν δεν είχα φύγει; Αν είχα δείξει λίγο παραπάνω υπομονή, αν είχα μιλήσει αν αν αν ... Όλα αυτά βέβαια ξεκίνησαν βλέποντας μια ρομαντική κομεντί (Love, Rosie), στην διάρκεια της οποίας τολμώ να ομολογήσω ότι πολλάκις δάκρυσα. Λίγα δάκρυα λίγα ρουθουνίσματα στην μύτη και οι σκέψεις σύννεφο από πάνω μου. Δεν έχω μετανιώσει για τις επιλογές μου, αν και γνωρίζω πως συνειδητοποιημένα κάνω τις λάθος για όλους τους σωστούς λόγους. Δυσνόητο; Πάμε από την αρχή . Από μικρή είχα ένα μεγάλο ελάττωμα . Φοβόμουν να δείξω οτιδήποτε. Χαμογελούσα, ήμουν ήσυχο και καλό παιδάκι αλλά ποτέ δεν θα φανέρωνα λεκτικά τουλάχιστον τα συναισθήματα μου. Μεγαλώνοντας έμαθα να δείχνω κομμάτια της προσωπικότητάς μου, του σώματος μου αλλά όχι της ψυχής μου. Δυσκολεύομαι να εκφραστώ, να δείξω συναισθήματα έντονα και πιέζομαι. Οι επιλογές που έκανα, κάνω και ίσως συνεχίσω να κάνω ήταν όλες κάκιστες. Μέσα μου το ήξερα. Μπορεί να μπερδευόμουν μερικές φορές αλλά κατά βάθος το ήξερα. Βλέπετε, λατρεμένα μου μπλογκεράκια, είναι πιο εύκολο να πληγώνεσαι συνειδητοποιημένα, παρά να πληγώνεις. Όταν πληγώνεσαι, γλύφεις τις πληγές σου και προχωράς στο επόμενο γύρω του παιχνιδιού. Όταν όμως έχεις πληγώσει, το φέρεις στο μυαλό σου ξανά και ξανά. Νιώθεις τύψεις , άβολο πράγμα. Δύσκολα φεύγεις γιατί πάντα ένα κομμάτι θυμάται. Θύμα ή θύτης, ο καθένας μας ψάχνει ένα συμπαίχτη στο παιχνίδι της ζωής. Πόρτες ή πλακωτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η ένταση κατά την διάρκεια. Οι ιδανικές σχέσεις πιστεύω ότι είναι οι κρυφές από τα αδιάκριτα βλέμματα. Αυτές που ανθίζουν μέσα στο σκοτάδι από τα κλειστά παραθυρόφυλλα. Ποτίστε τις με μπόλικη ειλικρίνεια και αυθορμητισμό . Μαγικά σχεδόν θα γεννηθούν σεβασμός και πάθος, άνεση και ασφάλεια. Και όσο χορηγείται η κατάλληλη δόση ειλικρίνειας τόσο πιο υπέροχη θα γίνετε. Αυτό είναι ένα κομμάτι που μου λείπει από την ζωή μου. Αυτό το ξεκάθαρο, χωρίς μπερδέματα και πονοκεφάλους συναίσθημα. Η γενναιόδωρη αγκαλιά που σε γεμίζει, το αυθόρμητο χαμόγελο χωρίς εξήγηση, οι ειλικρινείς χαζομάρες που μοιράζεσαι στις μικρές ώρες, η ασφάλεια που νιώθεις όταν εμπιστεύεσαι κάποιον. Αυτό για μένα μπλογκεράκια μου είναι η επιτομή της τέλειας σχέσης. Φυσικά και θα έχει τα μικροπροβλήματα και τους χαζούς καβγάδες. Όσο όμως διορθώνονται με συζήτηση και αγκαλιά μην φοβάστε τίποτα. Ακόμα και το σεξ είναι διαφορετικό όταν υπάρχει κατάλληλη χημεία. Συνήθιζα να λέω πως σχέση με μέτριο σεξ δεν έχει μέλλον, ενώ σχέση μόνο με σεξ πάντα πετυχαίνει. Ακόμα συμφωνώ αλλά με μια μικρή διόρθωση. Η σχέση - σεξ πάντα θα είναι μισή. Θα της λείπει αυτό το κουβεντολόι που κάνει τα πράγματα ηλιόλουστα. Θα είναι καταδικασμένη στο άβολο, κρυφό και στολισμένο με ψεύτικη άνεση κλίμα. Χάσιμο χρόνου, χάσιμο εαυτού. Κάτι παραπάνω ξέρω. Εμπιστευτείτε με. Με αγάπη, Η συναισθηματικά παράλυτη Σιλβή σας.

Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, Αν σας έδινα μια συμβουλή ζωής, θα ήταν να μην φεύγετε ποτέ από οτιδήποτε θέλετε. Με πείσμα να πολεμάτε ξανά και ξανά μέχρι να καταφέρετε αυτό που θέλετε . Ακόμα και αν πάρει χρόνο και όλες σας τις δυνάμεις μαζί . Σήμερα όμως θα σας πω κάτι διαφορετικό. Να μάθετε να φεύγετε. Ναι, καλά ακούσατε. Να φεύγετε με ψηλά το κεφάλι και να μην κοιτάτε πίσω. Αρκεί να ξέρετε τον σωστό λόγο. Να φεύγετε από εκεί που είστε απλώς δεκτοί. Να φεύγετε από εκεί που δεν είστε απόλυτα ο τρελιάρης εαυτός σας. Να φεύγετε από τα ίσως, τα δήθεν, και τα μπορεί. Τα ψεύτικα χαμόγελα ευγένειας δεν ταιριάζουν σε εμάς , τους γνήσιους αυθόρμητους τύπους. Να φεύγετε από χλιαρές σχέσεις , κρύες αγκαλιές και μέτρια φιλιά. Τρέξτε με όλη σας την δύναμη μακριά από οτιδήποτε ξεθυμασμένο. Να φεύγετε μακριά από τοξικούς ανθρώπους, άσχημες καταστάσεις και θύμησες αρνητικές. Πιστέψτε με δεν αξίζει, δεν ωφελεί. Ακόμα και να παλέψετε , θα σας στοιχειώνει η ανάμνηση. Να φεύγετε από το λίγο ή το πολύ, από αυτό που δεν αξίζει. Αυτό που δεν σας αξίζει. Μην χαραμίζετε στιγμές σε άδειους ανθρώπους. Σεβαστείτε τον εαυτό σας, εκτιμήστε τις ομορφιές σας, αγαπήστε εκείνα που σας διαφοροποιούν. Αν δεν το κάνετε εσείς, τότε ποιος? Αξιολογήστε τον εαυτό σας ως το πιο πολύτιμο αγαθό επι γης. Διεκδικήστε την ζωή. Ένα ρητό λεεί πως αν θες να δεις τον άνθρωπο που θα σου αλλάξει όλη την ζωή , τότε κοίτα στον καθρέφτη σου. Είναι εκεί και σε περιμένει να του δώσεις μια ευκαιρία. Η ευτυχία για μένα είναι στιγμές, αυθόρμητες όμορφες και χωρίς καμία προσπάθεια. Έτσι απλά συμβαίνουν, όπως τόσα και τόσα άλλα ανεξήγητα φαινόμενα της ζωής. Ωστόσο μένοντας στο ίδιο μέρος με τους ίδιους ανθρώπους , σε μια μέση κατάσταση, ποτέ δεν θα βρείς την ευκαιρία για κάτι καλύτερο. Φεύγα, η ευτυχία μπορεί να βρίσκεται στο επόμενο βήμα, στην επόμενη στροφή του δρόμου. Φεύγα και μην μετανιώσεις για τίποτα μισό, που δεν έγινε ολόκληρο. Φεύγα ... H ταξιδιάρα, Σιλβή σας.

Πολυαγαπημένα μου μπλογκεράκια, Άτιμο πράγμα η πένα. Αν την αφήσεις σε αφήνει εις τριπλούν. Αν την προδώσεις, σε ξεχνάει. Ξαφνικά οι λέξεις μοιάζουν ξένες οπτασίες . Ότι και αν κάνεις δεν τις πιάνεις, παρά μόνο στο όνειρο σου. Έπειτα ξυπνάς και όλα μοιάζουν τόσο μακρινά. Και φτου από την αρχή! Το κυνηγητό λαμβάνει τέλος όταν τα προβλήματα είναι τέτοια που ξεσπάς στην γραφή. Δυσκολεύεσαι στην αρχή. Το ένα είναι πολύ απλό, το άλλο άσχετο και το τρίτο πολύ φιλοσοφικό. Γράψε σβήσε και ξανα γράψε. Μέχρι που η σκέψη αποκτά σχήμα και μορφή κάτω από τα ιδρωμένα δάκτυλα που χορεύουν στην κιτρινισμένη σελίδα ενός παλιού πρόχειρου. Στην περίπτωση μου βολτάρουν στην λευκή παλέτα του ηλεκτρονικού μου πληκτρολογίου. Αρνούμαι να γράψω πάνω σε χαρτί τις εμπνεύσεις μου, αν και μου αρέσει πολύ ο ήχος του φρεσκοξυσμένου μολυβιού πάνω στο αφράτο χαρτί. Τέλος έχεις μια μικρή ιστορία , που δεν σε ικανοποιεί απόλυτα αλλά είναι μια αρχή, η οποία σε κάνει να χαμογελάς. Η γραφή απαιτεί σεβασμό , χρειάζεται χρόνο και πείσμα. Υπομονή και επιμονή. Μα πάνω από όλα χρειάζεται τριβή. Άλλωστε μιλάμε για μια σπίθα, σπίθα πάθους και λίγης τρέλας, με μεγάλη δυσκολία στην πυροδότησή της. Σαν να προσπαθείς να βάλεις φωτιά σε βρεμμένα ξύλα με σκουριασμένο τσακμάκι... Αν ανάψει όμως , θα σβήσει μόλις κάψει και το τελευταίο χαμόκλαδο έμπνευσης. Θα ακουστεί κάπως παιδιάστικο μα στο μυαλό μου κάπως έτσι είναι συνδεδεμένες οι έννοιες του πάθους της φωτιάς και της γραφής. Βλέπετε όσο πάθος και χρόνο θέλει μια σχέση για να ανθίσει άλλο τόσο θέλει για να ανάψει μια φωτιά. Όσο χρόνο θέλει μια φωτιά για να σβήσει τόσο χρειάζεται ένα πάθος να αλλάξει status σε σχέση ή σε χωρισμό . Αλληλένδετά τα πάντα στην ζωή και όχι μόνο στο μυαλό μου ... Κάπου ενδιάμεσα βρίσκεται και η γραφή. Στο πάθος και το λάθος, στο λίγο και το πολύ.., Κινείτε σε δικό της χώρο και χρόνο... Απαιτεί την αφοσίωσή σου, τρέφεται από τα συναισθήματα σου. Ναι αυτά τα αγνά και τα άλλα τα πιο κρυφά που έχεις καταχωνιάσει στον πιο μικρό ντουλαπάκι του μυαλού σου. Μην ντρέπεσαι, θέλει να σε ελαφρύνει από αυτά. Μην ξεχνάς είναι καλή σου φίλη. Είναι ο λόγος για τον οποίο γεννήθηκε, όπως και όλες οι τέχνες. Η μητέρα τους , η μνημοσύνη τους έδωσε πνοή ζωής για ένα ιερό σκοπό, να κάνουν τους ανθρώπους να ξεχνάνε τα προβλήματά τους. Κάπως έτσι οι εννιά μούσες λύτρωσαν το ανθρώπινο γένος από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα. Στις μούσες λοιπόν καταφεύγω κάθε φορά που το παράπονο με πιάνει και η έμπνευση με έχει αφήσει. Η γραφή είναι για μένα μια φθηνή σε χρήματα και δημιουργική μορφή ψυχοθεραπείας. Πολλές φορές βαριέμαι να γράψω, άλλες πάλι γράφω και σβήνω. Στο τέλος μένει μια κουτσή ιστορία χωρίς περιεχόμενο την οποίο νευρικά παρατάω. Υπάρχουν όμως και εκείνες οι στιγμές που γράφω σαν να μην υπάρχει κανένας άνθρωπος στην γη. Τότε σαν σε αγώνα δρόμου, τρέχω να διαβάσω και να διορθώσω όσα έχω γράψει με κομμένη την ανάσα. Έπειτα κοιμάμαι ήρεμη σαν πουλάκι, ελαφριά σαν πούπουλο. Είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, το οποίο πηγάζει από την αίσθηση ότι κατάφερες να κάνεις κάτι! Λέγεται και επιβράβευση... Σας προτρέπω να το δοκιμάσετε , να το προσπαθήσετε και αν δεν βγει με την πρώτη πεισμώστε. Γράψτε έστω μια λέξη την ημέρα, είναι αρκετή για να ενεργοποιηθεί το μυαλό σας. Με αγάπη η συμβουλάτοράς σας, Σιλβή Κάραλη