Αγωνία... Η πρώτη λέξη που έρχεται στο μυαλό μου από την ώρα που ξύπνησα, αγαπημένα μπλογκεράκια μου. Αγωνία μήπως οι υπέροχες στιγμές ευτυχίας που έζησα τις τελευταίες μέρες καταστραφούν. Όταν είσαι ευτυχισμένος το μοναδικό σου άγχος  είναι μήπως κάτι πάει στραβά. Το μήνυμα παραδόθηκε ... το μήνυμα προβλήθηκε ... απάντηση καμία ... και η αγωνία αυξάνεται. Είναι δυνατόν όλα αυτά που έζησα, το πρώτο ραντεβού, η πρώτη στιγμή αμηχανίας λίγο πριν το φιλί, εκείνο το τρυφερό βλέμμα να είναι ψέματα; Μήπως τα φαντάστηκα;; Και η μυρωδιά του πάνω μου; Το καλά κρυμμένο βιβλίο του στην βιβλιοθήκη μου; Τελικά το έζησα.. Και τώρα πονάω. Περιμένω σαν αρπακτικό πάνω από το τηλέφωνο. Όλη μου η ζωή το χτύπημα ενός κινητού. Χοροπηδάω μέχρι και στον υπερβολικά σπάνιο ήχο του κινητού του μπαμπά μου. Και άλλο χτύπημα... Ηλίθια cosmote δεν θέλω να αλλάξω συμβόλαιο, δεν θέλω να έχω παραπάνω χρόνο ομιλίας. Με πονάει να έχω χρόνο ομιλίας και να μην έχω άτομο να μιλήσω. Ναι , παραδέχομαι την ήττα μου. Έγω, η Σλβή σας, η λογική ποτέ ερωτευμένη και πάντα συγκρατημένη Σιλβή σας, βρίσκομαι σε μια παράλογη κατάσταση. Ζήλεια, δεν θα το έλεγα, άγχος μήπως μετανιωσε για κάτι. Έρωτας;; Έτσι αισθάνεσαι μετά το τσίμπημα του μικρού φτερωτού θεού. Αχ δεν ξέρω... Ντρέπομαι που άφησα τον εαυτό μου να αφεθεί τόσο πολύ. Γνώρισα όλους τους συναδέλφους του , είδα τα πονηρά χαμόγελα τους και τα πικάντικα σχόλιά τους. Ένιωσα άβολα καθισμένη στις ξεσκισμένες καρέκλες του νοσοκομείου, σαν μια ατέλεια μέσα στο τέλειο χάος τους. Και το τηλέφωνο ακόμα με μαυρισμένη την οθόνη του με κοιτάζει ειρωνικά. και η ώρα δεν λέει να περάσει. Σαν να έχει κολλήσει ο δείκτης του ρολογιου... Τι περίεργο πράγμα όταν περνάς καλά ο χρόνος γίνεται ολυμπιονίκης στον μαραθωνοδρόμο. Δεν ξέρω αν θέλω να περάσει ο χρόνος . Σε μια ώρα τα πάντα θα είναι οριστικά . Θα έχει σχολάσει, δεν θα έχει δικαιολογία και εγώ θα είμαι και επισήμως μια ηλίθια που πίστεψα και έκανα όνειρα. Έκτος και αν κάηκε το κινητό του, ή ίσως αν είχε χειρουργείο δέκα συνεχόμενων ωρών. Καμιά δικαιολογία δεν μπορεί να καλύψει το κενό της απουσίας του. Η αγωνία συνεχίζεται ... Το σφίξιμο της κοιλιάς το ίδιο... Κάντε μια ευχή μπλογκεράκια μου όλα αυτά να είναι στην φαντασία μου...