Αγαπημένα μου bloggerakia , δεύτερη προσπάθεια για σήμερα από τον ολοκαίνουργιο υπολογιστή μου. Η πρώτη ναυάγησε λόγω έλλειψης εμπνεύσεως. Οι εξελίξεις του τελευταίου μήνα μπορούν μόνο να συνοψιστούν σε μια έκφραση << Παναγία μου>>. Η Ελλάδα διαλυμένη , ο κόσμος διχασμένος , οι ηλίθιοι να ποστάρουν φωτογραφίες των γεμάτων ΑΤΜ και τα κοράκια να περιμένουν για να αρπάξουν ότι ξέμεινε. Είμαι τυχερή που ζω τις πιο σημαντικές ιστορικές στιγμές της χώρας προτού τις παρερμηνεύσουν στα μελλοντικά σχολικά εγχειρίδια. Είμαι άτυχη που ζω υπό αυτές τις συνθήκες μη μπορώντας να κάνω τίποτα. Επιπλέον είμαι άτυχη γιατί σε αυτές τις εξελίξεις εγώ βρισκόμουν στο κρεβάτι του πόνου με γάζες και μάλιστα στο πιο άβολο σημείο. Το περίεργο όμως είναι ότι απέκτησα καινούργιο θαυμαστή κάτω από τις πιο περίεργες συνθήκες. Πρώτη φορά μου κάνεις κάποιος κοπλιμέντα κατά την διάρκεια αλλαγής γάζας στον κόκιγκα. Πρώτη φορά με φλερτάρει γιατρός για να είμαι ειλικρινής. Οφείλω να ομολογήσω ότι οι επισκέψεις στο νοσοκομείο είναι λίγο πιο εύκολες και σίγουρα ανανεωτικές. Που να φανταζόμουν ότι θα έλεγα κάτι τέτοιο!!! Μια ζωή φοβόμουν τα νοσοκομεία, τους γιατρούς, τις ενέσεις ακόμα και την μυρωδιά που πλανάται στον αέρα. Και ξαφνικά βρέθηκα να την έχω συνηθίσει και όταν τελειώσω ίσως και να μου λείψει. Βέβαια τις ενέσεις και τα δεκάρια νυστέρια δεν θα τα συνηθίσω ποτέ. Και  φυσικά το ηθικό δίδαγμα από αυτή την ιστορία είναι ότι έπρεπε να αρρωστήσω, να γυρνάω άβαφη και αχτένιστη για να με προσέξει άνθρωπος.


Με αγάπη ,
η μόνιμα σε απορία Σιλβή σας...