Καλησπέρα μπλογκεράκια μου. Σήμερα η ιστορία μου ίσως σας φανεί μπερδεμένη καθώς θα περιλαμβάνει σκόρπιες σκέψεις με άρωμα παρελθόντος και γεύση νοσταλγίας. Αφορμή στάθηκε ένα τηλέφωνο σε έναν παλιό φίλο και αφεντικό. Ένας άνθρωπος ιδιαίτερος που μου θυμίζει πολύ τον εαυτό μου. Μαζί του συνήθιζα να φιλοσοφώ σε κουτούκια, να ονειρεύομαι το μέλλον μου και να προσπαθώ να σκιαγραφήσω τους πιθανούς φόβους μου. Αυτός λοιπόν ο άνθρωπος, γι΄ακόμη μια φορά μου ξύπνησε θύμησες του παρελθόντος. Γεύσεις Κομοτηνής στην μικρή μου φωλίτσα στην οδό των ονείρων, στην οδό των πρώτων μου στεναγμών ή όπως είναι ευρέως γνωστή στην οδό Φιλήμωνος 1Α . Πόσο μου έχει λείψει... Πολλές φορές όταν γύριζα αργά από έξω απολάμβανα ένα καυτό αφρόλουτρο με πληθώρα πολύχρωμων αλάτων και άλλων κοριτσίστικων αρωμάτων. Στο τέλος κοιμόμουν με το μπουρνούζι και την επόμενη μέρα ήμουν άρρωστη ή έβρισκα κι ΄ άλλες δικαιολογίες για να μην πάω στην σχολή. Ωστόσο αν με ρωτούσε κανείς ποιες είναι οι αγαπημένες μου αναμνήσεις από αυτά τα μαγικά χρόνια θα διάλεγα τα τελευταία χρόνια. Τα χρόνια της ωριμότητας, όπου είχα κατασταλάξει σε πολλά ζητήματα. Ένα από αυτά ήταν η φιλία μου με την Ελένη , μια ξεχασμένη από άλλη εποχή χίπισσα ή οποία δήλωνε περήφανα sex maniac και έδινε περιχαρής τις συμβουλές της. Πολλά βράδια λοιπόν πέρναμε τον τάισον και κάναμε βόλτα σε όλη την πόλη... γυρίζαμε σπίτι με την ανατολή του ηλίου έχοντας διασχίσει και το πιο μικρό, στενό και σκοτεινό σοκάκι της Κομοτηνής. Συζητούσαμε επί ώρες για το πιο πρόστυχο και συνάμα για το πιο σοβαρό θέμα που είχαμε... Όπως συμβαίνει και τώρα αλλά μέσω fb ... Όπως και να το κάνουμε δεν είναι το ίδιο. αχ... Αυτή την στιγμή θα ήθελα να είμαι εκεί και να τα πίνουμε .... Όπως όλοι καταλαβαίνεται αναμνήσεις και μουσική περιλαμβάνει η αποψινή βραδιά... περιλαμβάνει ωστόσο και μια απορία.. Από τότε που ήμουν ανέμελη φοιτήτρια και έκανα ότι μαλακία μου ερχόταν στο κεφάλι μέχρι σήμερα έχει περάσει ένας χρόνος. Ωστόσο νιώθω σαν να έχουν περάσει πολλά χρόνια, σαν να έχω γεράσει ξαφνικά... Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η δουλειά και ακόμα και αν έχω πρόταση για έξω πολύ πιθανών να την απορρίψω καθώς βαριέμαι...Φταίει η πόλη, η κατάλληλη παρέα ή έχω μετατραπεί σε μια βαρετή φιλόλογο???