Λατρεμένα μου μπλόγκεράκια, Άτιμο πραγμα η πένα... Αν την αφήσεις σε αφήνει στο διπλάσιο... Αν την διεκδικήσεις δύσκολα θα την κατακτήσεις παλι, αφού καταβάλεις τον αντίστοιχο κόπο... Αλλο ενα πεισματάρικο θηλυκό! Η σημερινή μου ιστορια, γραμμένη σε μια σοφίτα καπου στο Περιστέρι θα σας ταξιδέψει λίγους μήνες πίσω , απο εκει που απάτησα την πένα για την ζωή..no regrets ... Μάιος 2016 Αρχίζει το καλοκαίρι σιγα σιγα ... Ποσο μου αρεσει! Πλέον διδάσκω με ανοιχτή πόρτα και οταν πηγαίνω στα μαθηματα φοραω ανάλαφρα ρουχα... Την αγαπώ αυτη την αλλαγη... Οι εξετάσεις των παιδιών μου εχουν αρχίσει οποτε ειναι η περίοδος άγχους. Παντα αγχωνομαι παραπάνω απο οτι αγχώνονται τα ιδια καθως στις εξετάσεις εγω παίρνω απο πιο αυστηρούς ελέγχους όντας η ανεπίσημη καθηγήτρια των παιδιών. Αυτές οι εξετάσεις θα ειναι λιγο πιο δυςκολες καθως θα δώσω και εγω δικές μου εξετάσεις! Ω ναι. Ξανα κάθομαι στα θρανία αυτη την φορα ως μαθήτρια. Έκανα αίτηση στους μάγνητες, ενα σωματείο τυφλών που εδρεύει στον Βόλο. Ετσι ξεκινάω μαθηματα και ταξίδια φυσικά μεσα σε αυτον τον μήνα... Δεν ξερω πως θα τα συνδυάσω ολα αυτα. Ιούνιος 2016 Τα τελευταία μαθηματα των παιδιών μου πανε πολυ καλα σε αντίθεση με τα δικά μου. Εχω αγχωθει παρα πολυ. Όλοι εχουν εξοικειωθεί με τις μηχανές και το αλφάβητο και εγω δεν ξερω που πανε τα τέσσερα κυριολεκτικά... Δεν ειναι κατι δύσκολο αλλα θελω χρονο, αφωσιωση και γερά δάχτυλα.. Που θα παει θα τα καταφέρω... Για καλη μου τύχη εχω δυνατή σύμμαχο, την Νατασα. Ποσο την αγαπάω!! Το μονο άτομο που με κανει να νιωθω άβολα ειναι η δασκάλα... Με επαναφέρει στις εποχές οπου η δασκάλα συμπαθούσε μονο τους καλούς μαθητές , για τους υπόλοιπους δεν νοιαζόταν και το μοναδικό αίσθημα που μου δημιουργούσε ήταν το "θελω την " μαμά μου"... Οχι και η πιο θετικη ενεργεία που μπορεις να δεχτείς απο έναν άνθρωπο !! Στις 16 δίνω και εχω φρικαρει απο το άγχος μου... Η καθημερινή μου εξάσκηση με βοηθάει και αισίως παιρναω τις εξετάσεις του σωματείου .. Οι επίσημες όμως εξετάσεις δεν ειναι σίγουρο οτι θα ειναι εξίσου επιτυχημένες! Οι μέρες γλιστρούν , η ημερομηνία πλέον εχει φτάσει και η καρδιά μου κοντεύει να σπάσει ... Ξερω πως μπορω να τα καταφέρω αλλα μονο αν τιθασευσω το άγχος μου... Διαφορετικά θα πρεπει να δώσω ξανα τον Δεκέμβριο ... Δεν θελω καν να το σκεφτομαι... Ιούλιος - Αύγουστος - Σεπτέμβρης 2016 Οι εξετάσεις μου τελείωσαν επιτυχώς και η επιστροφή μου πίσω στο σπιτι ειναι γεγονός ... Αυτο που δεν μπορούσα να φανταστώ ήταν  οτι θα έφευγα και παλι μετα απο δυο μέρες. Αυτη την φορα για την Ιερισσό της Χαλκιδικής, ενα μικρο σχετικά παραθαλάσσιο μέρος στο τρίτο ποδι της . Δούλεψα εκει ως υπεύθυνη καταστήματος .  Ή όπως έλεγα στους περίεργους τουρίστες ως manager...Τρομάρα μου... Ακόμα γελάω με τον τίτλο που βάφτισα τον εαυτό μου. Καλώς ή κακώς η γλώσσα μας προκαταβάλει, μας μεταμορφώνει ή μας επηρεάζει . Σε κάθε περίπτωση ο καλός χρήστης χαμένος δεν θα βγει. Εκεί λοιπόν , κάπου ανάμεσα σε τουρίστες, συνεργάτες, σε κέρματα, μουσική και καφέδες βρέθηκα και εγώ να μαθαίνω για ένα σωρό καινούργια πράγματα. Πως να διοργανώνω event , πως να κρατάω οργανωμένο ένα μαγαζί, πόσα είδη καφέ υπάρχουν και πάει λέγοντας. Η μεγαλύτερη έκπληξη βέβαια είναι ότι σε αυτό το μέρος έμαθα κάτι πολύ σημαντικό. Τον εαυτό μου... Ξέρω ακούγεται αστείο αλλά και συνηθισμένο ωστόσο στην ρουτίνα της φιλολογίστικης γόβας μου οι αναμνήσεις μου είχαν αρχίσει να σκουριάζουν και εγώ να ξεχνάω την δύναμη που διαθέτω. Κακό πράγμα η συνήθεια, εύκολα σε ρίχνει δύσκολα την χωρίζεις. Οι καλοκαιρινοί μήνες πέρασαν τόσο γρήγορα τόσο όμορφα. Γέλασα, τσίριξα, έκλαψα και συγκινήθηκα. Έπαθα και δυο ωραίες τενοντίτιδες . Ωστόσο μόνο χαμόγελο μπορεί να σχηματιστεί στο πρόσωπο μου σε κάθε φωτογραφία ή μνήμη που ζωντανεύει από το corali μας. Οκτώβριος 2016 Επέστρεψα στο μικρό μου δωμάτιο και επισήμως. Μου είχε λείψει το ντάντεμα από την οικογένεια, το χουζουρι μου, ο γάτος μου. Ακόμα και το κρύο της πόλης μου. Άρχισα και πάλι τα μαθήματα. Λόγω της καλοκαιρινής δουλειάς ξεκίνησα με άλλη διάθεση αν και ένιωθα πολύ κουρασμένη. Μετά από μερικές μέρες ταξίδεψα στην Κομοτηνή μου. Κάθε φορά η καρδιά μου φτερουγίζει και μόνο στην σκέψη ότι θα πάω εκεί. Παντοτινός έρωτας. Παρευρέθηκα σε γαμοβάφτιση του μικρού μου ποντικιού. Βρεθήκαμε όλη η κοριτσό - παρέα από τα φοιτητικά χρόνια και γλεντήσαμε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Την επόμενη μέρα αφού χαιρέτησα μερικούς γνωστούς και ήπια καφέ στο κεντρικότερο σημείο της πόλης αγκαλιά με έναν γκρινιάρη παίδαρο μόλις δυο μηνών, ετοίμασα την βαλίτσα και έφυγα με δάκρυα στα μάτια. Το ένα ταξίδι διαδέχτηκε το επόμενο με διαφορά μερικών ημερών. Αυτή την φορά βρέθηκα στην Αθήνα,στην μικρή φιλόξενη γκαρσονιέρα της ξαδέρφης μου. Ακολούθησα τα σημάδια της μοίρας, πήρα τα σικ ρούχα μου και κατευθύνθηκα στο αεροδρόμιο. Χαμένη ανάμεσα στα αεροπλάνα και στους τουρίστες βρήκα την πορεία μου στην μεγάλη αίθουσα ενός πολυτελούς ξενοδοχείου, όπου διεξάγονταν άλλος ένας αγώνας για μια θέση στον ουρανό. Αυτή την φορά επέλεξα μια άλλη εταιρεία που εδρεύει στο Αμπου Νταμπι. Θεώρησα πως η εταιρεία που είχα επιλέξει στο παρελθόν την είχα συνδέσει με άσχημες αναμνήσεις και καταστάσεις. Η διαδικασία της συνέντευξης ήταν παραπλήσια , αγχωτική, πολύωρη και για τους μαζοχιστές διασκεδαστική. Δεν ξέρω για τους άλλους, εγώ πάντως το διασκέδασα. Διήρκεσε τρεις ολόκληρες μέρες και οφείλω να ομολογήσω ότι με εξουθένωσε. Αυτή την φορά άξιζε τον κόπο. Το μειλ ήταν θετικό και εγώ φρικαρισμένη. Όσο περνάει ο καιρός νιώθω πιο ήρεμη. Έστειλα τα χαρτιά μου, έβγαλα διαβατήριο και άρχισα να ψάχνω χαλαρά για την μελλοντική μου χώρα. Νοέμβριος 2016 Ο καιρός κυλάει. Συνεχώς σκέφτομαι πόσο γρήγορα περνάει... Ο Νοέμβριος αν και αγαπημένος μου μήνας, μπορώ να πω πως πάντα με μελαγχολεί. Ίσως λόγω των επικείμενων γενεθλίων μου... Κάθε χρόνο σχεδίαζα τα γενέθλια μου με ανυπομονησία. Στο organizer μου, πάντα έγραφα ή ζωγράφιζα στην πρώτη σελίδα του Νοεμβρίου οτιδήποτε μπορούσε να με εμπνεύσει ... Το ίδιο επανέλαβα και σε αυτόν τον Νοεμβρη με μόνη διαφορα ότι επέκτεινα τις ζωγραφικές μου ανησυχίες και στην αρχαιοελληνική γραμματική, δίνοντας άλλη πνοή στα μαθήματα. Επίσης αγόρασα την περηφάνεια και προκατάληψη υπό την μορφή βιβλίου ζωγραφικής. Το λάτρεψα από την πρώτη ματιά, το λατρεύω... Με αγάπη, η παντοτινά χαμένη Σιλβή σας...

Λατρεμένα μου μπλόγκεράκια, καθημερινά συναντάμε πολλούς ανθρωπους-άπειρους θα έλεγα! Αγοράζοντας γιαούρτι απο το παραδοσιακό μαγαζί της γειτονιάς σου, μπαίνοντας σε ενα ασανσέρ ή περιμένοντας στην στάση  για το λεωφορείο της γραμμής...  Ωστόσο δεν μπαίνουμε στην διαδικασία ουτε να κοιτάξουμε τον διπλανό μας... Μαλλον η αδιαφορία ειναι η νεα αλλεργία, την οποια προς μεγάλη μου έκπληξη, δεν εχω εμφανίσει ακομα. Οι ιστορίες της ράγας ειναι η απόδειξη... Ειναι αληθινές ιστορίες ανθρώπων που συναντήθηκαν μεσα σε ενα κουπέ τρένου και τις μοιράστηκαν μαζι με το τελευταιο τους τσιγάρο... Βλέπετε οι άνθρωποι ξεγυμνώνονται ευκολότερα μπροστα σε άγνωστα ματια καθως φοβούνται την κριτική και την προδοσία των αγαπημένων τους.. Καπου εκει ανάμεσα στην τόση αληθεια, βρέθηκα να ταξιδεύω και εγω... Ενας φιλόδοξος μπόγος, που τραμπαλίζεται στο τίποτα και στο ολα... 

Αγαπημένα μου μπλογκεράκια, σε ένα χωρισμό ξέρετε τι πονάει περισσότερο; Η άγνοια... Δεν ξέρεις που βρίσκεται και τι κάνει ο άνθρωπος με τον οποίο μοιράστηκες ένα σωρό πράγματα...Αναπολείς τις ξέγνοιαστες στιγμές σας. Κοιτάς συνεχώς στο παρελθόν για να σιγουρευτείς για την απόφασή σου. Αρχικά είσαι σίγουρος ότι είναι μια φάση. Έπειτα ελπίζεις πως είναι μια άσχημη περίοδος και πως όλα θα διορθωθούν. Τέλος δέχεσαι πως έχεις χωρίσει. Θρηνείς την αδικοχαμένη σχέση σου και φοβάσαι τον νέο πιο μοναχικό εαυτό σου. Παλεύεις να συνηθίσεις την ησυχία του κινητού σου, το εγώ από το εμείς. Αρχίζεις και ξεχνάς.. Ξεχνάς την μυρωδιά, χαμηλά στον αυχένα του , την αίσθηση των φιλιών του , την χροιά της φωνής του. Ξεχνάς μέχρι και την ρουτίνα της καθημερινότητας του. Στο τέλος αναρωτιέσαι αν πράγματι έχει υπάρξει ή απλώς ονειρευόσουν. Σε πονάει που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις. Σε διαλύει κάθε φορά που σηκώνεις με αυθορμητισμό το τηλέφωνο και με βαρύ χέρι το αφήνεις κάτω. Νιώθεις απελπισία όταν νομίζεις ότι τον είδες κάπου ανάμεσα στο πλήθος αλλά τελικά ήταν κάποιος τελείως άγνωστος. Σχεδιάζεις την εκδίκηση σου, ή πιθανούς διαλόγους με ωραίες ατάκες, ελπίζοντας να τις χρησιμοποιήσεις στην πρώτη ευκαιρία. Φυσικά μένουν πάντοτε στο χρονοντούλαπο του μυαλού σου. Ξενερώνεις με οποιονδήποτε σε φλερτάρει. Ο ένας είναι ανώριμος, ο άλλος ψωνίζει από το τμήμα των παιδικών, ο τρίτος είναι περίεργος. Τους απορρίπτεις όλους. Όχι γι αυτό που είναι , αλλά γι αυτό που δεν είναι. Δεν είναι αυτό που είχες, ούτε καν αυτό που φανταζόσουν. Κάπως έτσι μεταξύ διασκέδασης και δουλειάς περνάει ο χρόνος. Γίνεσαι πιο δημιουργικός, απολαμβάνεις τις μικρές απολαύσεις της ζωής λίγο παραπάνω. Στεναχωριέσαι για τα ουσιώδη και χαμογελάς με τα πιο απλά πράγματα. Το μόνο ερείπιο που μένει να θυμίζει το παρελθόν είναι κάποια ξεχασμένη φωτογραφία σε έναν ανώνυμο φάκελο του υπολογιστή σου. Μια φωτογραφία, ένα μελαγχολικό χαμόγελο και η εμπειρία που απέκτησες για να σε προστατεύσει στα επόμενα βήματα... Λατρεμένα μου μπλογκεράκια, << άνθρωπος ανιστόρητος είναι καταδικασμένος να ζήσει ξανά τα λάθη του>>... Με αγάπη , η συμβουλάτοράς σας... Σιλβή Κάραλη

Καλησπέρα σας γλυκά μου μπλογκεράκια... Ω ναι. Its me ,<< the asoti>>... Μόλις συνειδητοποίησα πόσο καιρό έχω να γράψω ή μάλλον να δημοσιεύσω. Κλασσική Σιλβή, αφήνω τα πάντα μισά. Αν με ρωτήσετε το γιατί, θα απαντούσα επειδή πολύ απλά μπορώ! Η σημερινή μου ιστορία απευθύνεται στις σχέσεις. Όχι στις ερωτικές, μην βιάζεστε να με βρίσετε αλλά στις φιλικές. Ναι σε αυτές τις σκληροπυρηνικές σχέσεις, που δύσκολα κατορθώνονται κυρίως όταν είσαι γυναίκα. Βλέπετε, εμείς οι γυναίκες, που έχουμε περίοδο σχεδόν κάθε μήνα και τρώμε ότι βρούμε μπροστά μας , έχουμε άλλο ένα αρνητικό. Όταν κάνουμε κάποια σχέση , ξεχνάμε την πρότερη ζωή μας και ότι αυτή περιλαμβάνει. Νομίζουμε πως ο κάθε πεταλούδος της ζωής μας θα είναι και ο μοναδικός. Μέχρι βέβαια να αποδειχτεί γουρούνι και να τον κοιτάμε με αηδία όσο κυλιέται στις λάσπες , η ζωή έχει συνεχίσει και εμείς αναρωτιόμασταν που σκατά ήμασταν. Σε αυτό το σημείο ,λατρεμένα μου μπλογκεράκια , θέλω να τονίσω πως με αυτές τις γυναίκες ουδεμία σχέση έχω και είμαι περήφανη για αυτό. Ο α΄πληθυντικός που χρησιμοποίησα αναφέρεται σε πολλές φίλες και γνωστές που έχω αποκτήσει ανα τα χρόνια και περιγράψει σε μια πρόταση. Ωστόσο , δεν θα μιλήσω γι' αυτές διότι τις βαριέμαι απίστευτα. Το ίδιο είδος βέβαια είναι δημοφιλές και στο αντρικό φύλο. Γνωρίζουν κάποια , την ερωτεύονται (thank God) και φοβούνται να βγουν ένα βράδυ με τους φίλους τους. Σαν πιστά σκυλάκια ακολουθούν τις οδηγίες δυο γυναικών, της μαμάς τους και της εκάστοτε γκόμενας.Η μοναδική πρωτοβουλία που παίρνουν είναι η αφηγηση ιστοριών του στρατού σε κάθε τραπέζι.Πόσο τις απολαμβάνουν... Πόσο τους βαριέμαι... Αυτούς που δεν βαριέμαι είναι οι τύποι των ανθρώπων που θα αλλάξουν την ζωή τους μόνο για κάποιο σημαντικό λόγο χωρίς να διαγράψουν το παρελθόν. Άντρες και γυναίκες που δεν φοβούνται την αλλαγή, ωστόσο προσαρμόζονται. Ναι! θα στήσουν συγγενείς και φίλους για κάποιο διάστημα και είναι λογικό. Ο έρωτας χρειάζεται χρόνο για να αναπτυχθεί, καθώς στην αρχή είναι εύθραυστος. Ωστόσο στην συνέχεια θα συνδυάσουν την παλιοπαρέα με την σχέση. Συγχαρητήρια λοιπόν , είστε οι ιδανικοί για φίλοι μου. Ωστόσο και αυτού του είδους οι σχέσεις έχουν θα έλεγα μια ημερομηνία λήξεως. Η εξήγηση είναι πολύ απλή. Ο άνθρωπος δεν παραμένει αναλλοίωτος αλλά αλλάζει. Τα τρελά κολλητάρια γίνονται όμορφα ζευγαράκια, τα ζευγαράκια γίνονται ευτυχισμένοι νεόνυμφοι, αγχωμένοι γονείς, γκρινιάρηδες ηλικιωμένοι. Συνέχεια δεν έχει για ευνόητους λόγους. Σε όλες αυτές τις φάσεις λοιπόν, αν δεν συμπάσχεις δεν μπορείς να συμβαδίσεις. Σε ρωτάνε οι καλές σου φίλες, πως σου φαίνεται αυτή η μπιμπίλα και εσύ σκέφτεσαι το πανάκριβο χειροποίητο φόρεμα με τελείωμα μπιμπίλας, που είδες στο ατελιε του Τσάρλι. Δεν ξέρεις, δεν μπορείς να καταλάβεις και στην καλύτερη περίπτωση είτε θα γελάσεις είτα θα γελοιοποιηθείς. Θες να τους διηγηθείς με κάθε πρόστυχη λεπτομέρεια το χθεσινοβραδινό σου ραντεβού αλλά αυτές έχουν την γλυκιά φάτσα της μητρότητας. Κρατάνε την κοιλία ή το μωρό τους και πασχίζουν να σε ακούσουν με προσοχή. Δεν μπορείς να τους πεις τίποτα σε εκείνη την φάση. Νιώθεις χαζή ενώ είσαι απλά ελεύθερη!Ίσως να φοβάσαι λιγάκι. Δεν ξέρεις πως νιώθουν. Δεν ξέρεις μήπως κάποια λόγια σου τις πικράνουν. Σε κάθε σενάριο το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Αλλαγή φάσης σημαίνει αλλαγή ανθρώπων και αντίστοιχα δυσκολία επικοινωνίας. Αυτό το κείμενο λατρεμένα μου μπλογκεράκια, ένιωσα την ανάγκη να το γράψω λόγω των συνθηκών που επικρατούν στην ζωή μου. Ο κύκλος μου αλλάζει, εγώ μένω ίδια. Η παθιασμένη, αέναη Σιλβή σας. Ξέρω δεν είμαι μόνη , δεν είμαι η μόνη. Επίσης υπόσχομαι να μάθω τι είναι μπιμπίλα και να υπερπηδήσω τα όποια εμπόδια αρκεί να μην συναντήσω σεμνότυφα βλέμματα και πουριτανικές αντιλήψεις. Τότε θα πάρω τα γοβάκια μου και σαν άλλη μια πιο επαναστατική σταχτοπούτα θα φύγω τρέχοντας... Με σκανδαλιάρικη διάθεση, η ελεύθερη Σιλβή σας... Υ.Γ. Αυτό το κείμενο το αφιερώνω στις νέες μανούλες που βλέπουν μαζί με το σώμα τους να αλλάζει και η ζωή τους. Εύχομαι η αλλαγή να σας κάνει ακόμα πιο ευτυχισμένες. Ποντικάκι και Νενίκα, η περιπέτεια τώρα ξεκινάει...Ματς μουτς...