Άλλο ενα βράδυ υπό την ευγενή χορηγία του ιντερνετικου ραδιοφώνου και των διαταραγμένων ορμονών μου θα μοιραστώ μια ακομα εμπειρία ... Παλιοί καλοί μου φίλοι οταν γεννιόμουν σχολαγανε οι μοίρες. Απόδειξη , η σημερινή μου περιπέτεια στο υπαρφανταστικο νοσοκομειο της πόλης μου το οποιο ακούγεται οτι θα κλείσει λογω πολλών καταγγελιών .. Πονος ...δάκρυα ...και ιδρώτας ... Ειναι οι μόνες λέξεις για να περιγράψουν την κατάσταση στην οποια βρίσκομαι το τελευταίο 10ημερο ... Εξαίρεση αποτελεί η τελευταία λέξη η οποια μου ταίριαζε οπως ταίριαζε και στο τραγούδι του Ρούβα ... Εχω κουραστεί .. Δεν θέλω να ειμαι παράλογη καθως ξερω οτι ανα πάσα στιγμη μπορούν να συμβούν και χειρότερα... Ωστόσο δεν μπορω να εμπόδισω τα καυτά δάκρυα μου που ξεχειλίζουν όλο παράπονο απο τα βαριά μου ματοκλαδα... Γιατι συμβαίνουν ολα τα κουλά σε εμένα ; Δεν μπορω να το εξηγήσω. ..πληρώνω μαλλον αμαρτίες απο καποια άλλη ζωή καθως σε αυτήν ειμαι ακομα νεα... Οχι αναμάρτητη αλλα σίγουρα δεν αξίζω τοσο πόνο , τόσα προβλήματα σε αυτή την ηλικία  ... Νιώθω αδικημένη ... Ναι ρε ΖΩΗ ... Τι σου εχω κανει ;;; Εχω κανει χειρουργεία σε δόντια ,σπηλους  και τωρα κόκιγγα... Και  σαν να μην έφτανε αυτο σήμερα με πηγαν αρον αρον στο νοσοκομειο και μου έκαναν διάνειξη ... Μαλιστα ... Μου είπαν πως ειχα τοσο πύον που θα μπορούσα να γεμίσω ολόκληρο κουβά...Δεν ξερω αν ειναι υπερβολική αντίδραση γιατρών ξερω όμως πως θα πονέσω ακομα πολυ ... Το σύμπαν μαλλον κανει αυτο που δεν μπορω εγω ... Ή πράγματι υπάρχει θεός και θέλει να μου αποδείξει την ύπαρξη του ... δεν εχω άλλη υπομονη ουτε αντοχές ουτε τίποτα.. Βαρέθηκα να κλαίω ... Θέλω να χαμογελάσω ... Το εχω ανάγκηηη ....οσο ήμουν στο χειρουργείο πέρα απο κλαμα τσιρίδες και σφιγμένες γροθιές δεν μπορούσα να μην παρατηρήσω τις τρομακτικές αυτές λάμπες που αν τις κοιτάζεις νιωθεις οτι θα κατέβει ο Άγιος Πέτρος τείνοντας το χέρι για ενα ταξιδι Χώρις επιστροφή ενώ τα χερουβιμ ψάλλουν παραταγμένα αριστερά και δεξιά... Επισης αυτο το πράσινο και γαλάζιο χρώμα που κυριαρχεί υποτίθεται οτι ειναι για να σε χαλαρώνει ... Σας ανακοινώνω με ολη μου την ειλικρίνεια πως δεν ένιωσα χαλαρή ή ήρεμη αλλα αντιθέτως ένιωσα σαν την Χάιντι στα βουνά των Ιμαλαΐων ... Ή μαλλον σαν το κατσικάκι της δεδομένου οτι με άνοιξαν με δεκάρι Νυστέρι και την βοήθεια της ξυλοκαΐνης ... Δυσάρεστη η σημερινή μου ιστορια ωστόσο ειχα την ανάγκη να την γράψω ... Οχι για να την θυμαμαι αλλα για να ξέσπασω σήμερα στο κλαμα ... Αυτο φίλοι μου ειναι τα ωραία του να μιλάς σε κάποιον εστω και αν αυτός ειναι αόρατος ... 

Η δική σας , πονεμένη Σιλβη ....