Αγαπημένα μπλογκεράκια, σβήνω και γράφω μιας και η έμπνευση μου έχει πάει περίπατο τους τελευταίους μήνες. Μέσα από τα δάκρυα μου, μόνο δυο λέξεις βγαίνουν. Δεν αντέχω. Βλέπετε έρχεται κάποια στιγμή στην ζωή κάθε ανθρώπου που ξυπνάει πραγματικά. Σήμερα ήταν η δική μου σειρά να ξυπνήσω. Κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέφτη, του χαμογέλασα ψεύτικα και έπειτα συνέχισα την ρουτίνα μου. Όταν πέρασε όμως η ώρα, και ο ήλιος δεν μπορούσε να κρύψει την μελαγχολία κάτω από τα βλέφαρα μου αποφάσισα να με αντιμετωπίσω. Πήγα στον καθρέφτη και αντί για έμενα κοίταξα μια ηλίθια, ένα κορόιδο που πίστεψε για μια στιγμή στην ευτυχία. Τότε μου ήρθαν τα λόγια που έλεγα στο παρελθόν. Αυτός που νοιάζεται λιγότερο είναι αυτός που καλοπερνάει σε μια σχέση. Παίρνει με λαιμαργία όσα του δίνεις απλόχερα και όσα μπορεί να αρπάξει και σε αντάλλαγμα σου στέλνει ένα μήνυμα ενδιαφέροντος << είσαι καλά;>>. Ε όχι ρε φίλε δεν είμαι. Δεν έχω άλλα αποθέματα για να σου δώσω. Γιατί ήρθες στην ζωή μου στην τελική και μου συστήθηκες ως έρωτας. Ας μου έλεγες από την αρχή και το επίθετό σου. Με λένε Έρωτα Κλέφτη. Βλέπετε αγαπημένα μου μπλογκεράκια, τα παράσιτα δύσκολα γίνονται αντιληπτά και φεύγουν από πάνω σου μόνο όταν έχουν απομυζήσει κάθε ίχνος ανθρώπινης αξιοπρέπειας . Τα δάκρυα μου, ωστόσο σήμερα οφείλονται τόσο στην συνειδητοποίηση ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που ενδιαφέρεται για μένα χωρίς κέρδος, αλλά και στο ότι ίσως εγώ να το προκαλώ αυτό. Όχι μην βιαστείτε, δεν είμαι μαζοχίστρια αλλά μάλλον υποτιμώ τον εαυτό μου τοποθετώντας ανθρώπους από διαφορετικό κοινωνικό υπόβαθρο δίπλα μου γνωρίζοντας την κατάληξη από την αρχή. Ξέρω ότι ποτέ δεν θα ανήκω εκεί, πάντα θα γίνομαι εκουσίως θύμα εκμετάλλευσης και εν τέλει θα μένω μόνη. Ίσως φοβάμαι την δέσμευση πιο πολύ από την πληγωμένη μου καρδιά. Ίσως πάλι τρέχω να ξεφύγω από το δικό μου περιβάλλον σαν μικρό παιδί . Ένα είναι το σίγουρο. Δεν αντέχω άλλο. Δεν αντέχω άλλη εκμετάλλευση. Δεν έχω άλλα δάκρυα . Στέγνωσα. Θέλω να γίνω και πάλι ευτυχισμένη ,ανεξάρτητη και ωραία. Δεν θέλω όμως να χωρίσω. Περίεργα όντας οι άνθρωποι. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως οι άνθρωποι είναι ζώα, έλλογα μεν αλλά στην τελική ζώα με άγρια ένστικτα και ορμές. Όταν το αισθητήριο της επιβίωσης ενεργοποιηθεί τότε δεν υπάρχει κανένας ενδοιασμός, καμία λογική. Κάπως έτσι νιώθω αδύναμη, αβοήθητη, κλαίω, ξέρω ότι κοροϊδεύει και πάλι δεν κάνω το βήμα προς την ελευθερία μου. Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μου έρχεται η γελοία φάτσα του σαρδανάπαλου όταν μου έλεγε <<οι γυναίκες θα ήσασταν αήττητες αν δεν είχατε την μανία να πιστεύεται ότι για όλα φταίτε εσείς>>. Τραγικό και αληθινό την ίδια στιγμή.  Τόσο τραγικό όσο και η χαρά που έχω όταν ο άλλος μπορεί να με σκεφτεί για ένα δευτερόλεπτο στις είκοσι τέσσερις ώρες που έχει η μέρα. Ναι ντρέπομαι που το παραδέχομαι αλλά ναι , ένα μήνυμα από το έτερον μου ήμισυ ,που δεν με έχει διόλου σε εκτίμηση , επιδρά όπως και το παγωτό πάνω σε καυτό μπράουνις. Μάλλον μου αξίζει το ένα δευτερόλεπτο σκέψεως, ίσως μου είναι και αρκετό σε συνδυασμό με όλες τις χαζές δικαιολογίες που ακούω.




Με αγάπη,
η κουρελιασμένη σας Σιλβή...